Rynek Nowego Miasta

Rynek Nowego Miasta w Warszawie – plac w Warszawie położony pośrodku Nowego Miasta.

Rynek powstał na przełomie XIV i XV wieku jako centralny punkt nowo lokowanego miasta. Początkowo miał kształt prostokąta o wymiarach 140 m na 120 m i ograniczony był od wschodu skarpą warszawską, a od zachodu traktem z Czerska do Zakroczymia. Rynek na początku XVI w. zabudowany był drewnianymi domami, które w większości spłonęły w pożarze w 1544 roku. Od ok. 1497 roku na Rynku istniał drewniany ratusz, zastąpiony następnie murowanym w latach trzydziestych XVIII wieku. Kolejne zniszczenia w zabudowie dokonane zostały podczas okupacji szwedzkiej w latach 1656-1657. Nowe oblicze Rynek zyskał w 2. połowie XVIII w. w czasach stanisławowskich - przed 1800 rokiem większość zabudowy była już murowana. W roku 1818 rozebrano ratusz, ponieważ Warszawa stała się jednym organizmem miejskim. W 2. połowie XIX w. Rynek ostatecznie zmienił swój dawny charakter, ponieważ w 1868 roku przemianowano oficjalnie dwie jego pierzeje na ulice poprzez zabudowę w poprzek północnej części placu: część pierzei zachodniej zaczęła być przedłużeniem ulicy Freta, zaś północna przedłużeniem ulicy Kościelnej.

W 1944 roku nastąpiło prawie całkowite zniszczenie zabudowy Rynku. Po wojnie szczególny nacisk położono na rekonstrukcję pierzei wschodniej Rynku oraz kamienic pierzei zachodniej, będącej w zasadzie częścią ulicy Freta. Kamienice pierzei południowej i skośnej pierzei północnej są w większości swobodną rekonstrukcją nawiązującą do osiemnastowiecznych form klasycystycznych. Rynek wyróżnia się także zróżnicowaniem poziomów. Na środku Rynku stoi eklektyczna studnia żeliwna z 2. połowy XIX wieku ustawiona tutaj ok. 1957 roku, na której szczycie przedstawiony jest herb Nowego Miasta – panna z jednorożcem.

Rynek Nowego Miasta w Warszawie – plac w Warszawie położony pośrodku Nowego Miasta.

Rynek powstał na przełomie XIV i XV wieku jako centralny punkt nowo lokowanego miasta. Początkowo miał kształt prostokąta o wymiarach 140 m na 120 m i ograniczony był od wschodu skarpą warszawską, a od zachodu traktem z Czerska do Zakroczymia. Rynek na początku XVI w. zabudowany był drewnianymi domami, które w większości spłonęły w pożarze w 1544 roku. Od ok. 1497 roku na Rynku istniał drewniany ratusz, zastąpiony następnie murowanym w latach trzydziestych XVIII wieku. Kolejne zniszczenia w zabudowie dokonane zostały podczas okupacji szwedzkiej w latach 1656-1657. Nowe oblicze Rynek zyskał w 2. połowie XVIII w. w czasach stanisławowskich - przed 1800 rokiem większość zabudowy była już murowana. W roku 1818 rozebrano ratusz, ponieważ Warszawa stała się jednym organizmem miejskim. W 2. połowie XIX w. Rynek ostatecznie zmienił swój dawny charakter, ponieważ w 1868 roku przemianowano oficjalnie dwie jego pierzeje na ulice poprzez zabudowę w poprzek północnej części placu: część pierzei zachodniej zaczęła być przedłużeniem ulicy Freta, zaś północna przedłużeniem ulicy Kościelnej.

W 1944 roku nastąpiło prawie całkowite zniszczenie zabudowy Rynku. Po wojnie szczególny nacisk położono na rekonstrukcję pierzei wschodniej Rynku oraz kamienic pierzei zachodniej, będącej w zasadzie częścią ulicy Freta. Kamienice pierzei południowej i skośnej pierzei północnej są w większości swobodną rekonstrukcją nawiązującą do osiemnastowiecznych form klasycystycznych. Rynek wyróżnia się także zróżnicowaniem poziomów. Na środku Rynku stoi eklektyczna studnia żeliwna z 2. połowy XIX wieku ustawiona tutaj ok. 1957 roku, na której szczycie przedstawiony jest herb Nowego Miasta – panna z jednorożcem.

Zabudowa

Pierzeja południowa

• Rynek Nowego Miasta 1
• Rynek Nowego Miasta 3
• Rynek Nowego Miasta 5/7 – na podwórzu kamienicy znajdowało się Kino „Wars”.
• Rynek Nowego Miasta 9
• Freta 38 – dawna Rynek Nowego Miasta 11.

Pierzeja wschodnia

• Rynek Nowego Miasta 2 – górujący nad Rynkiem, barokowy Kościół św. Kazimierza zaprojektowany przez wybitnego architekta Tylmana z Gameren oraz zespół klasztorny sióstr benedyktynek-sakramentek z wzniesionym od strony Rynku barokowym pałacykiem z ok. 1745 roku zaprojektowanym przez architekta Antonio Solariego. Po zniszczeniach II wojny światowej kościół odbudowano w latach 1949–1957, a zespół klasztorny w latach 1945–1952.
• Rynek Nowego Miasta 4 – kamienica Kajetana Jurkowskiego. Wzniesiona w 1784 roku. Jako jedna z nielicznych na Nowym Mieście przetrwała II Wojnę Światową w stanie w zasadzie nienaruszonym. Restaurowana w latach 1954–1955. Ozdobiona freskami Bohdana Urbanowicza.
• Rynek Nowego Miasta 6/8/10

Pierzeja północna

• Rynek Nowego Miasta 13/15
• Rynek Nowego Miasta 17
• Rynek Nowego Miasta 19
• Rynek Nowego Miasta 21/23
• Rynek Nowego Miasta 25
• Rynek Nowego Miasta 27

Pierzeja zachodnia

• Freta 29 – kamienica Kubasiewiczów, zwana "Pod Okiem Opatrzności". Powstała ok. 1775 roku, według projektu architekta Jakuba Fontany. Częściowo zburzona w 1944 roku. Odbudowana w latach 1951-1954.
• Freta 31 – kamienica Jana Alfonsa Jasińskiego, zwana "Wójtowską" od kamienicy wcześniej znajdującej się w tym miejscu. Wzniesiona w 1821 roku według projektu architekta Fryderyka Alberta Lessla. Odbudowana w latach 1951-1954.
• Freta 33
• Freta 35 – kamienica Franciszka Salwadora, wzniesiona w połowie XVIII wieku. Odbudowana w latach 1951–1954
• Freta 37 – kamienica Adama Kopanki. Wzniesiona w 1778 roku według projektu architekta Szymona Bogumiła Zuga. Odbudowana w latach 1951–1954.