” | Aleja Jana Pawła II – jedna z najważniejszych ulic Warszawy, biegnąca od Alej Jerozolimskich do alei Wojska Polskiego.
PrzebiegAleja ma swój początek w okolicach Dworca Centralnego, będąc kontynuacją ciągu alei Niepodległości i ul. Chałubińskiego w kierunku północnym - łączącego Mokotów z Żoliborzem.
Aleja Jana Pawła II na całej długości jest ulicą dwujezdniową, rozdzieloną szerokim pasem zieleni. W pasie zieleni wyznaczone są torowiska tramwajowe. Wszystkie skrzyżowania posiadają sygnalizację świetlną.
Wzdłuż całej niemal długości znajduje się ścieżka rowerowa. Niektóre jej odcinki wytyczono po wschodniej, a inne po zachodniej stronie alei, co stanowi pewną niedogodność dla rowerzystów. Pochodzenie nazwyNazwa poświęcona jest papieżowi Janowi Pawłowi II. HistoriaDzisiejszą Aleję Jana Pawła II projektowano już przed 1939; prace wznowiono w okresie powojennym, przeprowadzając ją w latach 1955-59 jako fragment trasy N-S. Odcinek od Alej Jerozolimskich do Twardej oddano w 1956; w ciągu trzech kolejnych lat, do 1959, zakończono prace na całej długości. W swym przebiegu nowo powstała ulica Juliana Marchlewskiego wchłonęła dawne ulice Solną, Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego oraz Parysowską wraz z Placem Parysowskim.
- Ulica Solna - Przeprowadzono ją jako krótką przecznicę około 1775; biegła od ul. Elektoralnej do ul. Leszno (dziś: al. „Solidarności”). W ciągu dziesięciu lat jej istnienia otrzymała stosunkowo gęstą zabudowę, uzupełnianą w okresie XIX wieku. W okresie 1940-42 znajdowała się w obrębie getta, cała zabudowa została spalona po upadku powstania w 1944. Ulicę Solną wymienia jeszcze spis ulic z 1955; w 1956 przestała istnieć w związku z wytyczeniem trasy N-S. Ocalałą zabudowę wyburzono, pozostawiając jedynie silnie przekształconą i obniżoną kamienicę Trachtenberga z 1913 (Solna 16, dziś Al. Jana Pawła II 32). Mimo ciekawego ukształtowania oficyn podczas remontu 1985-86, niepotrzebnie zrezygnowano z odtworzenia wystroju fasady i dodano wysoki mansardowy dach.
- Ulica Franciszka Ksawerego Druckiego-Lubeckiego, wcześniej Nowokarmelicka - powstała przed 1861, łączyła ulicę Gęsią (dziś: ul. Anielewicza z ul. Miłą. Zabudowywana po 1875 czynszówkami typu przedmiejskiego, zamieszkiwana przez biedotę żydowską. Od 1940 w obrębie getta, utraciła całą zabudowę po powstaniu 1943. Ostatecznie zlikwidowana wraz z budową trasy N-S.
- Ulica Parysowska - powstała w 1893, biegła od ul. Stawki do Dzikiej. Jednocześnie po zachodniej stronie ulicy wytyczono Plac Parysowski w kształcie zbliżonym do trapezu. Nazwę nadano dla upamiętnienia jurydyki Parysowskiej, istniejącej tu od XVI wieku. Zabudowa ulicy powstawała od pierwszego dziesięciolecia XX wieku, z nasileniem przed wybuchem I wojny światowej. W okresie 1940-42 znalazła się w obrębie getta, zabudowania zostały doszczętnie zniszczone podczas powstania 1943. Ulica i plac zostały ostatecznie zlikwidowane w 1961 po wytyczeniu końcowego odcinka Trasy N-S. Współczesnej varsavianistyce nie są niestety znane żadne zdjęcia ukazujące wygląd zabudowy Parysowa i ul. Parysowskiej przed 1939. Zachowały się jedynie fotografie lotnicze, ukazujące ogólny zarys zabudowań.
Ciekawostki- Z alei można dostrzec jeden z zachowanych fragmentów muru getta warszawskiego. Znajduje się on tuż przy alei, pomiędzy posesjami Sienna 55 i Złota 62.
- W dniu 3 kwietnia 2005 - dzień po śmierci Jana Pawła II uczniowie z LXXXI Liceum Ogólnokształcącego im. Aleksandra Fredry zapoczątkowali stawianie zniczy w Alei, w ciągu kilku dni do "alei zniczy" dołączyło się wielu przechodniów. Ostatecznie znicze stały na całej długości alei.
Otoczenie- CH Złote Tarasy
- Hala Mirowska
- PZU Tower
- Pawiak
- CH Arkadia
- Pomnik granic getta (przy skrzyżowaniu z ul. Dziką)
|
