Zameczek Prezydencki

Zamek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w Wiśle – zamek w Wiśle, modernistyczny, wzniesiony w latach 1929–1930 według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza dla prezydenta RP Ignacego Mościckiego; w latach 1931–1952 i od 2002 rezydencja Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Zamek Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w Wiśle – zamek w Wiśle, modernistyczny, wzniesiony w latach 1929–1930 według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza dla prezydenta RP Ignacego Mościckiego; w latach 1931–1952 i od 2002 rezydencja Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej.

Pałacyk myśliwski Habsburgów

W 1906 roku arcyksiążę cieszyński Fryderyk Habsburg, zachwycony bogactwem beskidzkich lasów, kazał postawić tu pałacyk myśliwski. Parterowy, modrzewiowy budynek w karpacko-tyrolskim stylu zaprojektował arcyksiążęcy budowniczy Ernest Altmann, a wybudowała go znana firma Eugeniusza Fuldy z Cieszyna. Obiekt składał się z dwóch skrzydeł złożonych na kształt litery "L", każde o długości 37 m. Posiadał ok. 30 pokoi, dużą wieloboczną jadalnię ozdobioną góralskimi sprzętami, obszerny taras i werandę od frontu oraz pomieszczenia gospodarcze od tyłu. W pobliżu wzniesiono zabudowania gospodarcze, a do posesji doprowadzono drogę z doliny Czarnej Wisełki, przedłużoną wkrótce aż na przełęcz Szarculę. Budowę ukończono w 1907 r.

Przyjeżdżano tu głównie by polować w baraniogórskich lasach: wiosną na tokowisko głuszców, a jesienią na rykowisko jeleni. Gośćmi arcyksięcia Fryderyka i jego żony Izabelli księżnej von Croÿ-Dülmen byli m.in. w 1915 r. cesarz niemiecki Wilhelm II z generałem Hindenburgiem, ponadto Karol I, cesarz Austrii z generałem Hötzendorfem.

Tuż po zakończeniu I wojny światowej i rozpadzie monarchii Habsburgów, w listopadzie 1918 r., około 200 miejscowych górali, w akcie zemsty za nadużycia arcyksiążęcej służby leśnej (w większości pochodzącej ze Styrii lub Tyrolu), obrabowało pałacyk. Wkrótce cieszyńskie majątki arcyksięcia znacjonalizowano. W odrodzonej Polsce pałacyk stał się własnością Ministerstwa Rolnictwa, które jednak nie miało pomysłu na jego zagospodarowanie. W 1927 roku Sejm województwa śląskiego na wniosek ówczesnego wojewody Michała Grażyńskiego uchwalił wyremontować obiekt i przeznaczyć go na rezydencję prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Dar miał być symbolem jedności Śląska z Polską i miejscem wypoczynku dla prezydentów. Remont zakończono 23 grudnia 1927 r., a już w nocy z 23 na 24 grudnia, w niewyjaśnionych okolicznościach obiekt spłonął całkowicie.

Rezydencja prezydentów RP

Po pożarze pałacyku Sejm Śląski podjął decyzję o budowie nowego, bardziej reprezentacyjnego obiektu na rezydencję wypoczynkową dla prezydenta RP, jako dar Śląska i Ślązaków dla głowy państwa. Przeznaczył na to 2 mln zł z kasy województwa śląskiego. Przeprowadzono także zbiórki pieniężne wśród śląskiego społeczeństwa i tutejszych przemysłowców.

Do zaprojektowania nowej, w miejsce spalonego pałacyku, rezydencji zaproszono wybitnego krakowskiego architekta prof. Adolfa Szyszko-Bohusza który w latach 1929-1931 zaprojektował modernistyczny obiekt. Pierwotnie budynki miały płaskie dachy, niefunkcjonalne w górskim klimacie obfitującym w opady deszczu i śniegu. Dopiero w 1938 r. dobudowano kryte miedzią dachy dwuspadowe. Do wykonania projektu wnętrz zaproszono prof. Andrzeja Pronaszkę oraz Włodzimierza Padlewskiego. W miejscu dawnego pałacyku myśliwskiego powstał Zamek Dolny, natomiast właściwa rezydencja powstała nieco wyżej, na warstwicy łączącej Zadni Groń z Baranią Górą (łukowy kształt budynku odpowiada przebiegowi warstwicy), w miejscu z którego roztaczał się widok na widły Białej i Czarnej Wisełki (obecnie jest tu Jezioro Czerniańskie).

21 stycznia 1931 roku, po przekazaniu przez Sejm Śląski prezydentowi RP (wówczas był nim Ignacy Mościcki), wykorzystywany był przez głowę państwa w celach wypoczynkowych.

W czasie okupacji (1939-1945) Zamek znajdował się w dyspozycji niemieckiego SS. Niewątpliwie bywali w nim wyżsi dostojnicy hitlerowskich Niemiec, lecz brak jest pewnych informacji źródłowych.

Po wojnie budynek, z którego zginęła część wyposażenia, szybko odrestaurowano i przekazano z powrotem do dyspozycji prezydenta. W 1948 r. przebywał tu Bolesław Bierut. Po likwidacji urzędu prezydenta służył jako ośrodek wypoczynkowy Urzędu Rady Ministrów. Kilkakrotnie tylko był tu Władysław Gomułka, za to regularnie przyjeżdżał tu polować na głuszce Konstanty Rokossowski. Dwa razy do roku, na Wielkanoc i Boże Narodzenie, gościł tu premier Józef Cyrankiewicz. Bywali Piotr Jaroszewicz, Edward Ochab, Franciszek Waniołka, Włodzimierz Sokorski, Edward Gierek. Zameczek użyczał też gościny ludziom nauki (Tadeusz Kotarbiński, Szczepan Pieniążek, Zygmunt Skibniewski) i sztuki (Nina Andrycz, Iga Cembrzyńska, Władysław Hańcza, Czesław Wołłejko).

Od 1981 roku obiekt stał się domem wczasowym KWK Pniówek, lecz cały czas pozostawał własnością Skarbu Państwa. W latach 90. był dzierżawiony przez Jastrzębską Agencję Turystyczną. W 2002 r. został na powrót przejęty przez Kancelarię Prezydenta RP. Remontowany w latach 2003-2005 z jednoczesną przebudową obiektów towarzyszących. Oddany do ponownego użytku w 2005 r. przez prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego jako Rezydencja Prezydenta RP Zamek – Narodowy Zespół Zabytkowy w Wiśle.

Zamek Górny, oprócz funkcji reprezentacyjnych i wypoczynkowych dla prezydenta RP, jest także udostępniany zwiedzającym (grupy do 20 osób, rezerwacja na co najmniej 7 dni wcześniej). Zwiedzać można: hal wejściowy, werandę zwaną też salonem Pronaszki (jest to główne pomieszczenie recepcyjne Górnego Zamku), reprezentacyjną jadalnię, salon i palarnię (inaczej pokój kominkowy). Na drugim piętrze zwiedzać można zachowany gabinet Prezydenta Mościckiego oraz łazienkę z częściowo oryginalnym wyposażeniem. Większość umeblowania stanowią oryginalne meble wg projektu Pronaszki, które szczęśliwie zachowały się zmagazynowane na strychach. Zachowały się też żyrandole i kinkiety, część podłóg, niektóre elementy stolarki drzwiowej i okiennej, poszczególne elementy okuć drzwiowych i okiennych itp. Odtworzono kolorystykę ścian z 1931 roku (kolor wanilii i odcienie szarości).

Obecnie składa się z:

• Zamku Górnego – właściwej rezydencji Prezydenta RP,
• Zamku Dolnego – część konferencyjna i pokoje hotelowe,
• Zamku Dolnego – Gajówki – restauracja i pokoje hotelowe,
• Kaplicy z 1909 r. pod wezwaniem Św. Jadwigi Śląskiej.

Zamek Dolny i Gajówka, poza okresami kiedy w rezydencji przebywa Prezydent RP lub jego goście, pełnią funkcje hotelowo-konferencyjne i są ogólnodostępne.

Ciekawostki

Już na początku lat 30. XX wieku Zameczek był zasilany energią elektryczną, miał własne ujęcie wody pitnej, centralne ogrzewanie i własną dwukomorową oczyszczalnię ścieków.

Wewnątrz zachowało się sporo z oryginalnego wyposażenia, jakie tu zamontowano ponad 80 lat temu, jak oświetlenie (żyrandole, kinkiety – różne w każdym pomieszczeniu), telefony, meble, stolarka okienna, a nawet – działająca sprawnie do dziś – armatura w łazience. Pomimo zawieruchy wojennej ocalało też oryginalne wyposażenie gabinetu prezydenta Mościckiego. Niemcy nic nie zniszczyli ani nie wywieźli, bo byli przekonani, że już stąd nigdy nie wyjdą. W apartamentach prezydenckich nie ma klasycznej łazienki – jest salon kąpielowy, w którym na środku podgrzewanej podłogi stoi wanna. Z boku umywalki, lustra i 2 kanapy.

W salonie kąpielowym stoi obecnie żeliwny piec, który kiedyś służył do ogrzewania kościółka. Został on wykonany w 1926 r. w kuźni ustrońskiej na licencji amerykańskiej. Jednak jego bezcenność wynika stąd, że eksperci badający materiał, z jakiego został on wykonany, orzekli, że dziś, w XXI wieku, nie są w stanie wytworzyć takiego żeliwa.

Inną ciekawostką są korty tenisowe założone na początku lat 30. XX wieku. Bardzo ciekawa jest ich nawierzchnia – z tworzywa zwanego gudron lub asfalt naftowy. Otrzymuje się go przy destylacji ropy naftowej. Jest tworzywem bardzo odpornym na działanie czynników chemicznych i atmosferycznych, nie przepuszcza wilgoci i jest elastyczny. Pewnie dzięki tym własnościom użyto go w latach 30. jako nawierzchnię kortów prezydenckich.