Ulica Jezuicka

Ulica Jezuicka w Warszawie, św. Jana, Kanonicza, Zamkowa - jedna z ulic warszawskiego Starego Miasta, biegnąca od Rynku Starego Miasta do placu Kanonie. Wytyczona podczas lokacji miasta.

Ulica Jezuicka w Warszawie, św. Jana, Kanonicza, Zamkowa - jedna z ulic warszawskiego Starego Miasta, biegnąca od Rynku Starego Miasta do placu Kanonie. Wytyczona podczas lokacji miasta.

Historia

Ulica najpierw nosiła nazwę św. Jana, a w XVII wieku Canonicza seu Jezuicka. W XV wieku znajdowało się na niej dziewięć posesji (sześć po wschodniej stronie i trzy po zachodniej). Pierwsze informacje o kamienicach pochodzą z 1445 i 1462 r.

Pierwszymi mieszkańcami byli w większości mieszczanie, wyżsi urzędnicy i duchowieństwo wyższej hierarchii kościelnej (w 1547 r. siedziba biskupów poznańskich - nr 6/72). W połowie XVIII wieku mieszkali tu także dwaj kupcy.

Pożar z 1607 r. zniszczył większość zabudowy. Od 1597 r. i zaraz po wspomnianym pożarze jezuici zaczęli przejmować posesje.

Po zachodniej stronie ulicy, po scaleniu czterech kamienic, pod nr 1-3 powstało kolegium jezuickie (druga połowa XVII wieku), a po wschodniej szkoła (1676 r.). Od 1725 r. na posesji nr 4 działało Gimnazjum Zaluscianum (hip. 73). W 1773 r. (po kasacie zakonu) nieruchomości zajmowane przez jezuitów przeszły w ręce Komisji Edukacji Narodowej, a z czasem stały się własnością rządu (XIX wiek). W drugiej połowie XVIII wieku ulica została wybrukowana. W latach 1872-1939 w budynku kolegium jezuickiego znajdowało się Archiwum Akt Dawnych.

Budynki spalone w 1944 r. zostały zrekonstruowane w latach 1953-1959.

Kamienica pod numerem 6, zwana kamienicą Biskupów Poznańskich, jest jedyną w Warszawie kamienicą gotycką wybudowaną na szerokiej działce. Oprócz tego na komisariacie ówczesnej milicji doszło do przesłuchania Grzegorza Przemyka. Mieszkali tu m.in. Jakub Kubicki (architekt królewski) i Franciszek Pinck (Rzeźbiarz, autor pomnika Jana III Sobieskiego).