Ulica Białoskórnicza

Ulica Białoskórnicza w Warszawie – jedna z ulic warszawskiego osiedla Mariensztat, biegnąca od Rynku Mariensztackiego do ul. Dobrej.

Nazwa ulicy pochodzi od zamieszkujących tu białoskórników - garbarzy wyprawiających delikatne białe skóry.

Ulica Białoskórnicza w Warszawie – jedna z ulic warszawskiego osiedla Mariensztat, biegnąca od Rynku Mariensztackiego do ul. Dobrej.

Nazwa ulicy pochodzi od zamieszkujących tu białoskórników - garbarzy wyprawiających delikatne białe skóry.

Historia

Wytyczona wraz z utworzeniem jurydyki Mariensztadt w roku 1762 ulica Białoskórnicza pierwotnie dochodziła aż do Wisły; jej bieg skrócił Wiadukt Pancera wybudowany w roku 1844. Obecna nazwa została nadana już w roku 1770; krótko po tym czasie pojawiła się pierwsza zabudowa ulicy – okazała kamienica Kwiecińskiego tuż nad Wisłą, oraz niewielka kamieniczka u zbiegu z ul. Garbarską. W pierwszej połowie XIX w. znajdowała się tu duża fabryka białoskórnicza Michała Grossego.

W 1844 r. przy samym Mariensztacie, przy ulicy Białoskórniczej 3 August Piskorski założył pierwszy polski zakład białoskórniczy w Warszawie. Jego zakład i fabryka, dziedziczone kolejno przez jego syna Wacława Piskorskiego i wnuka Leonarda Piskorskiego mieściły się tu przez 100 lat i specjalizowały się w wyrobie baranich i kozłowych skór rękawiczkowych oraz skór na kapelusze, kurtki, bandaże, białe zamsze i futrówki. O skali działania firmy może świadczyć fakt, że Wacław Piskorski – wraz z I. G. Knauffem i F. Langem – zakupił w 1899 r. w likwidowanej „Nowej Garbarni” 39.000 surowych skór baranich. W 1900 r. założył też syndykat zakupu skór surowych. Przed I wojną światową wyroby firmy były eksportowane, m.in. do Stanów Zjednoczonych. Wacław Piskorski był starszym cechu białoskórników przez 43 lata (w latach 1886-1928) i siedziba cechu mieściła się też przy ul. Białoskórniczej.

Poza fabrykami nowe kamienice wzniesiono dopiero po roku 1880; istniejące wcześniej rozbudowano o wysokie oficyny. Zagładę ulicy przyniósł rok 1944; wszystkie domy zostały spalone w roku 1939 i w dniach powstania warszawskiego. Ich relikty zostały rozebrane w okresie powojennym w związku z budową Trasy W-Z i socrealistycznego osiedla Mariensztat, pierwszej realizacji mieszkaniowej w powojennej historii Warszawy. Obecna ulica Białoskórnicza posiada nieco zmieniony w stosunku do przedwojennego przebieg, oraz zabudowę tylko południowej pierzei – północną stanowi nasyp Trasy W-Z.