Ulica Adama Idźkowskiego

Ulica Adama Idźkowskiego w Warszawie – jedna z ulic osiedla Solec będąca ślepym zaułkiem odchodzącym od ulicy Zagórnej.

Nadana w 1928 nazwa ulicy upamiętnia architekta Adama Idźkowskiego.

Ulica Adama Idźkowskiego w Warszawie – jedna z ulic osiedla Solec będąca ślepym zaułkiem odchodzącym od ulicy Zagórnej.

Nadana w 1928 nazwa ulicy upamiętnia architekta Adama Idźkowskiego.

Historia

Ulicę Idźkowskiego zaprojektowano w latach 1928-30 jako przecznicę ul. Zagórnej, mającą docelowo dosięgnąć ul. Okrąg i za jej linią biec aż do alei 3 Maja. Do roku 1939 zdołano przeprowadzić jedynie krótkie fragmenty ulicy; od Zagórnej, i dalszy fragment, poza linią ul. Wilanowskiej. Pomiędzy owymi odcinkami znajdowały się zabudowania fabryczne Towarzystwa Akcyjnego "Cyrański, Werner i S-ka". W okresie powojennym do pomysłu już nie powrócono; na miejscu planowanego przebiegu ulicy powstał Centralny Park Kultury, od roku 1992 znany jako Park Marszałka Edwarda Śmigłego-Rydza.

Do wybuchu wojny zabudowano jedynie początkowy odcinek ulicy Idźkowskiego; wzniesione tu kamienice w całości dotrwały do naszych czasów, podobnie jak stojący we wschodniej pierzei ulicy pałacyk Symonowicza przypisany numeracji ul. Solec. Spośród zachowanej zabudowy wyróżnia kamienica pod nr. 4, projektowana przez Adolfa Inatowicza-Łubiańskiego. Budynek utrzymany w stylistyce ekspresyjnego funkcjonalizmu otrzymał dwie, odmiennie skomponowane fasady.

W czasie powstania warszawskiego w rejonie ulicy Idźkowskiego toczyły się ciężkie walki.