Pensjonat Abrama Gurewicza

Pensjonat Abrama Gurewicza (inna nazwa Willa Gurewiczanka) – drewniany budynek w stylu Świdermajer mieszczący się w Otwocku przy zbiegu ulic Filipowicza i Armii Krajowej.

Pensjonat Abrama Gurewicza (inna nazwa Willa Gurewiczanka) – drewniany budynek w stylu Świdermajer mieszczący się w Otwocku przy zbiegu ulic Filipowicza i Armii Krajowej.

Wygląd budynku

Budynek wzniesiono etapami w latach 1906-1921 na terenie parku. Budowla była własnością Abrama Gurewicza (inna pisownia nazwiska: Górewicz) i jego syna Szymona. Willa zyskała wieloboczny plan, składający się z siedmiu przylegających do siebie skrzydeł. Jego powierzchnia użytkowa wynosi 2.700 m2, kubatura 20.000 m3.

Cały obiekt od strony wschodniej i południowej otoczony był leżalniami, oszklonymi werandami oraz trzema otwartymi tarasami.

Uzdrowisko zaopatrzone było w kanalizację, bieżącą wodę, oświetlenie elektryczne i telefon. Posiadało salonik, czytelnię, bawialnię, salę jadalną oraz koncertową. W 1927 czytelnię i jadalnię ozdobił Józef Tom, profesor ASP w Warszawie i projektant herbu Otwocka. Gmach otoczony był parkiem w stylu angielskim, z egzotycznymi odmianami roślin (bananowce). Pensjonat dzisiejszy wygląd przybrał przed 1925.

Historia

Czasy świetności

W 1906 właściciele gmachu założyli w nim pensjonat zwany "Willą Gurewiczanką". Stopniowo rozbudowano go na zakład leczniczo-dietetyczny. Ośrodek był czynny przez cały rok. Mieścił do 80 osób. Nie posiadał statusu sanatorium ani szpitala, a jak podawały reklamy był "uzdrowiskiem dla rekonwalescentów rekonwalescentów osób poszukujących wypoczynku". Wyraźnie też zaznaczano, że nie będą przyjmowani obłożnie chorzy ani chorzy na gruźlicę.

II woja światowa

W czasie II wojny światowej mieściła się tu komendantura, a od 1941 - szpital dla niemieckich żołnierzy. Ci z Gurewiczów, którzy przeżyli wojnę, sprzedali w 1948 posiadłość Warszawskiemu Zarządowi Samorządowemu

Czasy po 1945 roku

Po wojnie budynek uzdrowiska przeznaczony został na Centralny Szpital Lotniczy (od 1953), Liceum Medyczne nr 8 (od 1960). W 1997 budynek przejęła Polska Fundacja Alzheimerowska. Obiekt znajduje się w rejestrze zabytków pod nr 937. Ze względu na duże zaniedbanie obiektu przez fundację, w 2007 budynek został odzyskany w wyniku procesu sądowego przez Starostwo Powiatowe. Od listopada 2014 pensjonat należy do spółki Carolina Car Company. Nabywca zapewnił, że świdermajer zostanie odrestaurowany i adaptowany na zakład leczniczy.

Bibliografia i źródła

• Marian Kalinowski, Bolesław Burkowski: Zarys dziejów miasta Otwocka. Otwock: Społeczny Komitet Wydania Monografii Otwocka, 1996. ISBN 83-90605-40-6.
• Jacek Kałuszko, Paweł Ajdacki: Otwock i okolice. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Rewasz", 2006. ISBN 83-89188-49-X.