Dawny szpital św. Rocha

Początkowo szpital św. Rocha (założony w 1710 r.) służył Bractwu św. Rocha. Szpital ten wykonywał swoje powinności przez około 208 lat. W czasach Drugiej Wojny Światowej budynek został spalony. Po wojnie został częściowo odbudowany, bez kaplicy. Obecnie znajduje się tutaj księgarnia, a jedyną pamiątką, która pozostała po szpitalu, jest krzyż, który znajduje się nad wejściem.

Początkowo szpital św. Rocha (założony w 1710 r.) służył Bractwu św. Rocha. Szpital ten wykonywał swoje powinności przez około 208 lat. W czasach Drugiej Wojny Światowej budynek został spalony. Po wojnie został częściowo odbudowany, bez kaplicy. Obecnie znajduje się tutaj księgarnia, a jedyną pamiątką, która pozostała po szpitalu, jest krzyż, który znajduje się nad wejściem.

Powstawanie szpitali

W Europie szpitale powstawały przy zakonach lub kościołach. W późniejszych wiekach fundowane były przez możnowładców i dostojników kościelnych lub miejskich. Przy wielu szpitalach, w których opiekowano się nędzarzami, żebrakami, bezdomnymi, ułomnymi, kalekami, sierotami, osobami pokrzywdzonymi przez los - zakładano szkoły. Większe szpitale posiadały nawet własne cmentarze, gdzie, często w masowych mogiłach chowano bezimiennych pacjentów. Źródłem ich utrzymania były głównie dary otrzymywane od ludzi (ówcześni mieszczanie). Zdarzało się, że szpitale prowadziły własne młyny, były czynne gospodarczo.

Utworzenie Bractwa św. Rocha

Po przejściu zabójczej, dziesiątkującej miliony osób i niesamowicie szybko rozprzestrzeniającej się, groźnej epidemii czarnej ospy w Europie, biskup poznański Jan Wężyk, utworzył nową parafię świętokrzyską na Krakowskim Przedmieściu, która ufundowana przez Annę Wolfową, przerodziła się w Bractwo św. Rocha, którego głównym celem było niesienie pomocy w czasie ewentualnego nawrotu owej niebezpiecznej choroby. W 1414 roku sobór w Konstancji ogłosił św. Rocha patronem bractw („opiekuna od zarazy”).

Założenie szpitala

Od 1663 roku szpital należał do księży misjonarzy, którzy otoczyli opieką Bractwo św. Rocha. W 1707 roku Bractwo postanowiło otworzyć własny szpital dla ubogich, chorych, którego pierwszą siedzibą był domek na Nowym Świecie, do którego zakupione zostały odpowiednie sprzęty medyczne oraz szpitalne wyposażenie. Dwa lata później Bractwo otrzymało tereny na Krakowskim Przedmieściu. Ten charakterystyczny, ale nieco podniszczony już gmach został wyremontowany i w trzy lata później oficjalnie zatwierdzony, otrzymał prawa do wszelkich swobód kościelnych, a także do wybudowania kaplicy bądź ołtarza. Oficjalna nazwa „Szpital chorych płci obojga pod tytułem św. Rocha w Warszawie pod nr 395".

Szpital Świętego Rocha był jednopiętrowym budynkiem, na którego skrzydłach znajdowały się miejsca dla „uciążliwie” chorych. Na pierwszym piętrze, pośrodku wybudowana została kaplica, a po jej stronach były sale (w każdej po 30 łóżek) dla potrzebujących, osobna dla kobiet i osobna dla mężczyzn. Na parterze znajdowały się sale chirurgiczne oraz inne niezbędne pomieszczenia (m.in. pralnia, spiżarnia, kuchnia).

Zamknięcie budynku

W XIXw. utworzono kliniki, czyli sale dla chorych i takie, w których wykonywano zabiegi chirurgiczne i opatrunki. W czasach Drugiej Wojny Światowej szpital został ewakuowany, a następnie zniszczony przez Niemców. Po wojnie Biuro Odbudowy Stolicy zrezygnowało z odbudowy budynku, tym samym szpital po 223 latach przestał istnieć.