Ulica Świętej Barbary

Ulica Św. Barbary w Warszawie - jedna z ulic Południowego Śródmieścia Warszawy, biegnąca od ul. Poznańskiej do Nowogrodzkiej.

Ulica Św. Barbary w Warszawie - jedna z ulic Południowego Śródmieścia Warszawy, biegnąca od ul. Poznańskiej do Nowogrodzkiej.

Historia

Ulica św. Barbary została przeprowadzona w 1898 na terenach rozparcelowanej walcowni Koszyki. Swoją nazwę zawdzięcza cmentarnej kaplicy św. Barbary znajdującej się się przy ul. Wspólnej, na terenie nieistniejącego Cmentarza Świętokrzyskiego. Po roku 1866 kaplica pełniła funkcje świątyni parafialnej, zaś po 1883 na terenie cmentarza wybudowano kościół pw. św. Apostołów Piotra i Pawła.

W latach 1898−99 ulicę zabudowano trzypiętrowymi kamienicami, zaś pod zamykającym ulicę murem Cmentarza Świętokrzyskiego ustawiono „Bożą Mękę”" − krzyż stojący pierwotnie u zbiegu ulic Marszałkowskiej i Nowogrodzkiej, przeniesiony przy okazji przebijania ulicy Poznańskiej. Od XVIII wieku pełnił on funkcję drogowskazu dla konduktów pogrzebowych, zmierzających na Cmentarz Świętokrzyski.

Wypalone w 1944 domy rozebrano w okresie powojennym, mimo niezłego stanu zachowania ich murów. Poza gmachem Urzędu Telekomunikacyjnego i Telegraficznego przypisanego numeracji ul. Nowogrodzkiej (nr 45) ocalała jedynie pozbawiona wystroju architektonicznego kamienica sióstr Tołwińskich, mieszcząca przed rokiem 1939 Gimnazjum Fizjologiczne Stefanii Tołwińskiej, od roku 1920 − XI Państwowe Żeńskie Gimnazjum i Liceum im. Marii Konopnickiej.

W listopadzie 2012 Rada Warszawy zmieniła brzmienie nazwy ulicy z Barbary na św. Barbrary.