Pałac Dernałowiczów

Pałac Dernałowiczów – zabytkowy zespół pałacowy z chronionymi elementami z XVII, XIX i XX wieku, w Mińsku Mazowieckim. Składa się z pałacu i parku.

Pałac Dernałowiczów – zabytkowy zespół pałacowy z chronionymi elementami z XVII, XIX i XX wieku, w Mińsku Mazowieckim. Składa się z pałacu i parku.

Historia

Dwór ceglany z XVI w.

W XVI wieku w pobliżu miejscowości Sendomierz powstał murowany dwór z cegły o wątku gotyckim, którego pozostałości znajdują się w znacznych partiach dzisiejszego pałacu. Dwór ten miał plan wydłużonego prostokąta z być może czterema cylindrycznymi wieżami w narożach (odkryto pozostałości wieży pod alkierzem północno-wschodnim), posiadał piętro i podpiwniczenie o sklepieniach kolebkowych (zachowane do dzisiaj). Szerokość dworu odpowiadała szerokości dzisiejszego pałacu.

Pałac barokowy z XVII w.

Po roku 1602 Mińsk stał się własnością późniejszego wojewody podlaskiego Stanisława Warszyckiego, który przebudował dwór w barokowy pałac. Między innymi w tym czasie w miejscu wież zbudowano alkierze.

Pałac rokokowy w XVIII w.

W drugiej połowie XVIII wieki ponownie przebudowano pałac i wybudowano dwuarkadowe loggie w przyziemiu między alkierzami i ścianami szczytowymi. Z czasów tej przebudowy zachował się w sieni rokokowy kominek z piaskowca.

Pałac klasycystyczny z XIX w.

W latach 1825-1828 Stanisław Jezierski przebudował pałac w stylu klasycystycznym wg projektu Henryka Marconiego. Od 1867 wokół pałacu rozwijany był park.

Po wojnie pałac niszczał, został odrestaurowany w 1980 roku i od tej pory służy za siedzibę Miejskiego Domu Kultury i Miejskiej Biblioteki Publicznej.

Właściciele

Pałac nosi nazwisko swoich ostatnich właścicieli, rodziny Dernałowiczów.

• Stanisław Warszycki (XVII wiek, wojewoda, kasztelan) - twórca pałacu
• Wojciech Leon Opaliński (XVIII wiek)
• Borzęccy (1781)
• hr. Stanisław Jezierski (1807) - przebudowa w stylu klasycystycznym
• Doria - Dernałowiczowie (1870-1944) - utworzenie parku

Ciekawostki

Za to w Mińsku nie popasał. Wjechawszy na rynek ujrzał dwór tak znaczny i piękny, jakiego dotąd po drodze nie spotkał: dworzanie w szumnej barwie; pół regimentu jeno piechoty, bo na konwokację zbrojno nie jeżdżono, ale tak strojnej, że i król szwedzki strojniejszej gwardii nie miał; pełno karet pozłocistych, wozów z makatami i kobiercami dla obijania karczem po drogach, wozów z kredensem i zapasami żywności; przy tym służba cała niemal cudzoziemska, tak że mało kto się zrozumiałym językiem w tej ciżbie odezwał.

Pan Wołodyjowski Henryka Sienkiewicza, rozdział 3. Opis dotyczy raczej czasów w których pisany był utwór (Dernałowiczowie, koniec XIX wieku) niż czasów akcji (1668-1673, upadek miasta po potopie szwedzkim).