Lirnik (niem. Lierberg) – wzniesienie (635 m n.p.m.) w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Środkowych, w południowo-środkowej części Gór Sowich.
Wzniesienie położone jest we wschodniej części Gór Sowich, na wschód od miejscowości Jugów. U podnóża góry, położone są przysiółki Jugowa: Jutroszów i Pniaki.
Jest to kopulaste wzniesienie w kształcie grzebienia o stromych zboczach, z niewyraźnie zaznaczonym wierzchołkiem. Góra stanowi najciekawszy obiekt geologiczny w Górach Sowich, o bardzo skomplikowanej budowie geologicznej. Na południowo-zachodnim zboczu występują górnokarbońskie warstwy złożone z łupków, piaskowców i zlepieńców, w których znajdują się wkładki węgla kamiennego. Szczyt zbudowany jest z paleozoicznych dolomitów, a północno-zachodnia część góry zbudowana jest z prekambryjskich ortognejsów i kataklazytów oraz dolnokarbońskich zlepieńców gabrowych.
W południowej części wzniesienia występują żyły kruszconośne, które zapadają się pod kątem od 70° do 90°.
Z masywu Lirnika już od XVI wieku wydobywano rudy miedzi. Pierwszym znanym udokumentowanym właścicielem Lirnika, który prowadził roboty górnicze w masywie Lirnika był Henrich von Stillfried. W 1753 roku powstało gwarectwo górnicze Lirnika, do którego przystąpili mieszczanie srebrnogórscy i oficerowie pruscy. W tym okresie wykonano sztolnię "Gluck", szyb "Anblick" oraz przebudowano wyrobiska "Johannes" i "Christie". W 1762 roku żołnierze austriaccy, wspierani przez mieszkańców Jugowa, zniszczyli kopalnię na Lirniku. Na zboczach Lirnika pozostała duża liczba reliktów dawnej działalności górniczej.
Na południowo-wschodnim zboczu poniżej szczytu występuje grupa ciekawych skałek "Diamentowe Skałki", które bardziej znane są geologom niż wędrowcom.
Zbocza w całości porośnięte lasem świerkowym regla dolnego z niewielką domieszką buka.
Obecnie Lirnik jest górą zapomnianą i pomijaną przez turystów.
Wzniesienie położone jest w Parku Krajobrazowym Gór Sowich. | 
