Cerkiew św. Dymitra

Cerkiew pw. św. Dymitra w Śnietnicy została zbudowana w 1755 r. i przekształcona gruntownie w 1. poł. XIX w. Podczas remontu poszerzono nawę, kosztem zlikwidowanego babińca oraz przesunięto na zachód wieżę.

Jest to cerkiew łemkowska, orientowana, drewniana, konstrukcji zrębowej. Pierwotna konstrukcja kwalifikowała obiekt jako typ północno-zachodni, wariant starszy; po remoncie uzyskała cechy wariantu młodszego (według klasyfikacji stosowanej przez R. Brykowskiego).

Pierwotnie była trójdzielna, obecnie dwudzielna, składa się z prezbiterium na planie kwadratu z zakrystią od północy, i niewiele szerszej, wydłużonej nawy obejmującej także dawny babiniec. Od zachodu Wieża konstrukcji słupowo-ramowej o lekko pochyłych ścianach, z lekko nadwieszoną izbicą i gzymsem zegarowym i malowanymi tarczami zegarowymi, przy niej od zachodu mała kruchta.

Ściany szalowane pionowym deskowaniem, górne partie wieży pionowym. Dachy nad prezbiterium i nawą kalenicowy, trójpołaciowy, nad wieżą namiotowy. W dachu nawy widoczne załamanie, pozostałość po dawnym zwieńczeniu namiotowym.

Nad wszystkimi częściami jednolite hełmy baniaste z pseudolatarniami i żelaznymi krzyżami.

We wnętrzu, w prezbiterium i starszej części nawy kopuły namiotowe, w nowszej części nawy strop z szeroką fasetą. Na ścianach polichromia architektoniczno-figuralna z 1936 r. Kompletny, barokowy ikonostas czterorzędowy z XVIII w. autorstwa Józefa Bogdańskiego. W prezbiterium barokowy ołtarz z rzeźbami św. Piotra i Pawła. W nawie dwa późnobarokowe ołtarze boczne. W południowym ikona Ofiarowania Chrystusa w Świątyni i mniejsza Chrystusa w Grobie. W ołtarzu północnym ikona Ukrzyżowania.

Teren przy cerkwi otoczony jest murkiem z kamienia łamanego.

Po 1947 roku cerkiew była użytkowana jako kościół rzymskokatolicki pw. św. Andrzeja Boboli. W 1997 r. została zwrócona grekokatolikom.

Cerkiew pw. św. Dymitra w Śnietnicy została zbudowana w 1755 r. i przekształcona gruntownie w 1. poł. XIX w. Podczas remontu poszerzono nawę, kosztem zlikwidowanego babińca oraz przesunięto na zachód wieżę.

Jest to cerkiew łemkowska, orientowana, drewniana, konstrukcji zrębowej. Pierwotna konstrukcja kwalifikowała obiekt jako typ północno-zachodni, wariant starszy; po remoncie uzyskała cechy wariantu młodszego (według klasyfikacji stosowanej przez R. Brykowskiego).

Pierwotnie była trójdzielna, obecnie dwudzielna, składa się z prezbiterium na planie kwadratu z zakrystią od północy, i niewiele szerszej, wydłużonej nawy obejmującej także dawny babiniec. Od zachodu Wieża konstrukcji słupowo-ramowej o lekko pochyłych ścianach, z lekko nadwieszoną izbicą i gzymsem zegarowym i malowanymi tarczami zegarowymi, przy niej od zachodu mała kruchta.

Ściany szalowane pionowym deskowaniem, górne partie wieży pionowym. Dachy nad prezbiterium i nawą kalenicowy, trójpołaciowy, nad wieżą namiotowy. W dachu nawy widoczne załamanie, pozostałość po dawnym zwieńczeniu namiotowym.

Nad wszystkimi częściami jednolite hełmy baniaste z pseudolatarniami i żelaznymi krzyżami.

We wnętrzu, w prezbiterium i starszej części nawy kopuły namiotowe, w nowszej części nawy strop z szeroką fasetą. Na ścianach polichromia architektoniczno-figuralna z 1936 r. Kompletny, barokowy ikonostas czterorzędowy z XVIII w. autorstwa Józefa Bogdańskiego. W prezbiterium barokowy ołtarz z rzeźbami św. Piotra i Pawła. W nawie dwa późnobarokowe ołtarze boczne. W południowym ikona Ofiarowania Chrystusa w Świątyni i mniejsza Chrystusa w Grobie. W ołtarzu północnym ikona Ukrzyżowania.

Teren przy cerkwi otoczony jest murkiem z kamienia łamanego.

Po 1947 roku cerkiew była użytkowana jako kościół rzymskokatolicki pw. św. Andrzeja Boboli. W 1997 r. została zwrócona grekokatolikom.

Wykorzystane materiały

• Ryszard Brykowski, Łemkowska drewniana architektura cerkiewna, Ossolineum, Wrocław, 1986
• M.A. Michniewscy, Marta Duda, Cerkwie drewniane Karpat, Rewasz, Pruszków, 2003
• Losy cerkwi w Polsce po 1944 roku, praca zbiorowa, wyd. Reg. Ośr. Studiów i Ochr. Środowiska Kulturowego w Rzeszowie, 1997