Walcownia Sławkowska

Zakład Walcowni i Giserni pod Sławkowem, potocznie nazywany "walcownią sławkowską", to historyczny zakład walcowniczy w Sławkowie, działający w latach 1826–1888. Powstał nad Białą Przemszą w latach 1825–1826 jako inwestycja rządowa. Był drugim po walcowni w Białogonie tego typu zakładem w Królestwie Polskim. Sama walcownia wraz z gisernią (odlewnią żelaza) zlokalizowana została według ówczesnych granic administracyjnych na terenie gminy Bolesław, natomiast zarząd znajdował się w Sławkowie. Rozbudowana z inicjatywy Banku Polskiego w 1833, ponownie ok. 1870. Z czasem obok zakładu powstało osiedle robotnicze "Walcownia". Zakład zamknięto w 1888. Pod koniec swego istnienia dawał zatrudnienie 136 robotnikom i produkował za 120 tys. rubli rocznie. Osiedle "Walcownia" liczyło wtedy 61 domów (w tym 30 murowanych) oraz 626 mieszkańców i dysponowało 7 morgami ziemi włościańskiej.

Obiekt wpisany do rejestru zabytków pod nr. 1251/81 z 23.09.1981. W jego skład wchodzą:

1. budynek dawnej hali głównej walcowni blach cynkowych,
2. budynek dawnego magazynu (obecnie mieszkalny) oraz
3. budynek mieszkalny.

W skład całości założenia wchodzą również pozostałości dawnego systemu napędowego w postaci kanału dopływowego i odpływowego wraz z resztkami śluz na Białej Przemszy.

Zakład Walcowni i Giserni pod Sławkowem, potocznie nazywany "walcownią sławkowską", to historyczny zakład walcowniczy w Sławkowie, działający w latach 1826–1888. Powstał nad Białą Przemszą w latach 1825–1826 jako inwestycja rządowa. Był drugim po walcowni w Białogonie tego typu zakładem w Królestwie Polskim. Sama walcownia wraz z gisernią (odlewnią żelaza) zlokalizowana została według ówczesnych granic administracyjnych na terenie gminy Bolesław, natomiast zarząd znajdował się w Sławkowie. Rozbudowana z inicjatywy Banku Polskiego w 1833, ponownie ok. 1870. Z czasem obok zakładu powstało osiedle robotnicze "Walcownia". Zakład zamknięto w 1888. Pod koniec swego istnienia dawał zatrudnienie 136 robotnikom i produkował za 120 tys. rubli rocznie. Osiedle "Walcownia" liczyło wtedy 61 domów (w tym 30 murowanych) oraz 626 mieszkańców i dysponowało 7 morgami ziemi włościańskiej.

Obiekt wpisany do rejestru zabytków pod nr. 1251/81 z 23.09.1981. W jego skład wchodzą:

1. budynek dawnej hali głównej walcowni blach cynkowych,
2. budynek dawnego magazynu (obecnie mieszkalny) oraz
3. budynek mieszkalny.

W skład całości założenia wchodzą również pozostałości dawnego systemu napędowego w postaci kanału dopływowego i odpływowego wraz z resztkami śluz na Białej Przemszy.

Literatura

1. H. Łabęcki: Górnictwo w Polsce. Opis kopalnictwa i hutnictwa polskiego pod względem technicznym, historyczno-statystycznym i prawnym, t. I, Warszawa 1841, s. 533–534.
2. Sławków w Słowniku geograficznym Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom X (Rukszenice – Sochaczew) z 1889 r.
3. Z. Matuszczyk: W czasach niewoli narodowej, w: F. Kiryk (red.), Dzieje Sławkowa, Kraków 2001, ISBN 83-87345-47-4, s. 277 i n.