Pałac w Pakoszowie
Czytaj dalej
Pałac w Pakoszowie - barokowy pałac położony w pobliżu rzeki Kamienna w granicach miasta Piechowice w powiecie jeleniogórskim, województwie dolnośląskim. Dnia 1 września 1959 roku pałac został wpisany do rejestru zabytków pod numerem 630/619. Historia pałacuPałac wzniesiono w 1725 r. na zlecenie Johanna Martina Gottfrieda – burmistrza Jeleniej Góry. Wdowa J. M. Gottriedzie w roku 1741 wyszła ponownie za mąż, a posiadłość przeszła w ręce Georga Friedricha Smitha. W 1771 roku włości w drodze mariażu przechodzą w ręce rodziny Hessów, w których pozostały aż do 1945. W tym czasie przeprowadzono niewielki remont oraz uzupełniono wyposażenie. W Pakoszowie dwukrotnie gościł król pruski Fryderyk Wielki. Po II wojnie światowej budowla była wykorzystywana przez różne instytucje, aż w 2004 roku stała się własnością potomków dawnych właścicieli. W 2012 roku został zakończony remont pałacu. Rezydencja została odrestaurowana z przeznaczeniem na hotel. 1 kwietnia 2012 roku miało miejsce uroczyste otwarcie obiektu, który jest udostępniony do zwiedzania w godzinach popołudniowych. Opis obiektuPałac barokowy założony na planie prostokąta z bocznymi ryzalitami, nakryty dachem łamanym. Budynek jest murowany z kamienia i cegły, potynkowany. Główne skrzydło jest podpiwniczone, dwukondygnacjowe. Fasada jedenastoosiowa, zamknięta ryzalitami. Elewacje ożywiają tworzące podziały ramowe gzymsy i lizeny, kamienne obramowania otworów okiennych i podokienniki. Układ wnętrz dwutraktowy, w części pomieszczeń zachowane są sklepienia kolebkowe. Wnętrza parteru przekryte są sklepieniami ze skromną dekoracją stiukową. Salę balową, o długości ponad 100 metrów, do lat 60. XX wieku zdobił plafon z malowidłami przedstawiającymi sceny alegoryczne, których autorem był J. F. Hoffman. Obecna rekonstrukcja jest dziełem Christopha Wetzela, znanego z rekonstrukcji malowideł kopuły drezdeńskiego Frauenkirche. Zachowane nielicznie oryginalne freski również zostały odtworzone i odrestaurowane. Ściany pomieszczenia zdobią portrety burmistrzów i patrycjuszy jeleniogórskich. Na podłodze ułożono wzór, który kształtem odzwierciedla obraz na suficie. Centralnym punktem wzoru jest rozeta zaprojektowana tak, że nie ma na niej ani jednej linii prostej. W niektórych pokojach oraz na korytarzu fragmenty podłogi są przeszklone, co umożliwia percepcję zabytkowych sklepień. Najcenniejszym pomieszczeniem jest salonik z kominkiem, który pokrywają fajansowe, XVIII-wieczne kafelki z Delft. |
- Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
- 491 odsłon