Kościół św. Wawrzyńca i Antoniego
Ruda Śląska
1km
Kościół św. Andrzeja Boboli
Czytaj dalej
Parafia św. Andrzeja Boboli w Rudzie Śląskiej – parafia rzymskokatolicka pod wezwaniem świętego Andrzeja Boboli w dzielnicy Wirek, w Rudzie Śląskiej, w dekanacie Kochłowice, w archidiecezji katowickiej. Parafia została erygowana 28 maja 1937 roku. Rys historyczny28.11.1937 roku ustanowiona została lokalia, której teren wydzielono z parafii Kochłowice i z parafii Wirek. Na tytuł kościoła wpłynęła kanonizacja Andrzeja Boboli w 1938 roku. Na kaplicę przerobiono salę kina Słońce. Gromadzono materiały na budowę kościoła, ale tak naprawdębudowa ruszyła dopiero po wojnie. 2.10.1949 roku poświęcono część nowego kościoła prezbiterium z kryptą i poprzeczna nawą. Poświęcenia dokonał biskup Juliusz Bieniek. Projektantem kościoła był Romuald Holeczek, konstruktorem inż A. Galat. Witraże zostały wykonane według projektu Adama Bunscha ucznia Józefa Mahoffera i Rogi Skąpsklej. Wykonane w krakowskiej pracowni witrażowej S.G. Żeleńskich, trzy witraże są z życia św. Andrzeja Boboli. Od 1951 roku zdobią prezbiterium wireckiej świątyni Dalsza budowa został wstrzymana. Parafia została erygowana 28.05.1957 roku. Kościół został poważnie uszkodzony w latach 1956-1958 wskutek eksploatacji górniczej i został wyłączony z użytku od października 1959 do grudnia 1962. Ilość parafian zmniejszyła się z ponad 4000 do około 1000 obecnie. Obecnie świątynia jest szersza niż dłuższa, wybudowano 26 m wieżę, układ w kościele zmieniono by cała bryła kościoła nabrała odpowiedniego charakteru. Modernizacja kościoła został przeprowadzona pod kierunkiem Jacka Mistrunia. Obecne wnętrze ma geometryczne formy. 11 marca 2001 roku z udziałem 12 kapłanów, pod przewodnictwem biskupa Gerarda Bernackiego, odbyła się uroczystość poświęcenia dzwonów i wieży Dzwony ufundowali parafianie, a odlała je ludwisarnia Felczyńskich z Taciszowa. Największy dzwon nazywany św. Andrzej Bobola waży 420 kg, dzwon Maryja – 280 kg. Dzwon Józef 190 kg. Gdy poświecono kościół w 1949 roku jako młody wikary został skierowany do Wirku, ksiądz Jan Kapołka. W kościele wireckim był bardzo krótko, tylko do marca 1950 roku. Ksiądz Kapołka był budowniczym pierwszego kościoła pod wezwaniem Jana Chrzciciela w Nowych Tychach. Proboszczowie• ksiądz Eugeniusz Kuczera, kuratus 1937 -1940 • Jerzy Zieliński subststytut 1940 1945 • Wilhelm Pluta kuratus 1945 1946 (późniejszy biskup gorzowski) • Teodor Gałązka kuratus 1946 1947 • Walter Linke administrator 1957 1959 • Ryszard Kirstein administrator (1959-1966), proboszcz (1966-1993) • Bogusław Matuła administrator (1993-1995), proboszcz (1995-2014) • Piotr Wenzel proboszcz (2014-nadal) Ks. Eugeniusz Kuczera Urodził się 18 grudnia 1902 w Koźlu. Święcenia kapłańskie przyjął 20 czerwca 1926 w Katowicach. Według dekretu z dnia 6 listopada 1944 przeniesiony z Rudy do Wodzisławia, gdzie mianowany został administratorem parafii. Tu przeżywał najtrudniejsze dla mieszkańców parafii chwile: przejście frontu i bombardowanie miasta w lutym i marcu 1945 roku. Po zniszczeniach wojennych parafianie żyli w bardzo trudnych warunkach. Miasto było zniszczone w 85%, również kościół doznał wielkich szkód. Wobec tych trudności ks. Kuczera rozpoczął swoją służbę od zorganizowania kuchni ludowej, która wydawała na probostwie i w tzw. Domu Starców blisko sześćset posiłków dziennie. Zajął się również remontem kościoła, który dzięki ofiarnej pomocy parafian trwał do końca października 1945 roku. W 1948 roku jako administrator w Wodzisławiu, został wizytatorem okręgowym dla szkół powszechnych i przedszkoli w dekanacie wodzisławskim 19, a jako proboszcz wodzisławski w 1955 roku, w związku z reorganizacją dekanatów, został dziekanem dekanatu wodzisławskiego. Doprowadził w 1951 roku do poświęcenia nowej kaplicy w Wilchwach i usamodzielnienia tej części parafii wodzisławskiej. W Wodzisławiu zaś dążył do ożywienia życia religijnego przez zorganizowanie Roku Maryjnego (1954), jubileuszu 50-lecia konsekracji kościoła i czuwania z okazji rozpoczęcia Soboru Watykańskiego II. 6 września 1957 w zgodnie z dekretem bpa S. Adamskiego z dnia 20 lipca 1957 został proboszczem. Dla ratowania swojego słabego zdrowia ks. Eugeniusz Kuczera wyjeżdżał raz w roku na miesięczny wypoczynek. Probostwo zaś opuszczał tylko po to, by udać się do kościoła. Na początku lat 60-tych zgromadził materiały budowlane na potrzeby budowy nowego probostwa. Władze nie wydały jednak zgody na budowę i aby nie dopuścić do zagarnięcia czy zniszczenia materiałów, proboszcz postanowił wybudować dom jednorodzinny na działce przy ulicy Szkolnej na nazwisko swojej siostry Ernestyny. Kiedy ukończono budowę, ks. proboszcz zamieszkał w nim wraz z siostrą. Stamtąd codziennie przychodził do kościoła i kancelarii. Po śmierci siostry proboszcza, dom przekazano na własność parafii, zaś ks. Eugeniusz Kuczera zrzekł się funkcji proboszcza. Zmarł 23 grudnia 1970 w Wodzisławiu Śląskim i został pochowany na cmentarzu przy ulicy Pszowskiej. Ks. Jerzy Zieliński Urodził się 6 maja 1914 w Rudzie (Rumunia) w rodzinie Izydora Rathausera, sędziego, i Marii Nory. Szkołę średnią ukończył we Lwowie w 1931 roku. W latach 1931-1937 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, gdzie 4 maja 1937 uzyskał dyplom lekarza. Pracę zawodową rozpoczął w szpitalach lwowskich, specjalizując się w zakresie chirurgii i urologii. Po przymusowej przerwie w wykonywaniu zawodu lekarza spowodowanej wojną, w 1945 roku znalazł się w Krakowie, gdzie podjął pracę na Oddziale Urologicznym pod kier. prof. Emila Michałowskiego. W tym samym roku przeniósł się na Oddział Chirurgiczny Szpitala Miejskiego w Bytomiu. W 1949 roku został przydzielony w randze porucznika na Oddział Chirurgiczny Szpitala Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Katowicach. W 1949 roku uzyskał stopień doktora medycyny na Uniwersytecie Wrocławskim na podstawie dysertacji Urazy moczowodu, napisanej pod kier. prof. Wiktora Brossa. W 1955 roku podjął pracę na stanowisku adiunkta w II Klin. Chirurgicznej ŚAM w Zabrzu, a po przeniesieniu kliniki do Katowic (1959) został ordynatorem Oddziału Urologicznego zlokalizowanego przy ul. Warszawskiej. W 1963 roku uzyskał stopień naukowy doktora habilitowanego, a w 1965 roku mianowany został docentem. Od 1967 roku Jerzy Zieliński kierował Kliniką Urologiczną ŚAM. W 1972 roku otrzymał tytuł i nominację na stanowisko profesora nadzwyczajnego. W 1979 roku Rada Wydz. Lekarskiego ŚAM podjęła uchwałę o nadaniu tytułu profesora zwyczajnego, zatwierdzoną przez Radę Państwa dopiero w 1985 roku, już po przejściu prof. Zielińskiego na emeryturę. Od września 1981 do lutego 1982 roku pełnił obowiązki rektora ds. rozwoju ŚAM, został usunięty z tego stanowiska na początku stanu wojennego w ramach represji stosowanych wobec działaczy Solidarności. Dorobek naukowy liczy 215 publikacji. Był promotorem 9 przewodów doktorskich i opiekunem 2 habilitacji, recenzentem kilkunastu prac doktorskich, 8 habilitacyjnych i czterokrotnym superrecenzentem dla CKK. Pod jego kierunkiem 14 lekarzy uzyskało specjalizację urologiczną, trzech z jego uczniów zostało profesorami. Odbył liczne staże zagraniczne, przede wszystkim wielokrotnie w Paryżu i w Wiedniu. Aktywnie działał w naukowych towarzystwach urologicznych – polskich i międzynarodowych. W latach 1974-1978 był prezesem oddziału katowickiego Pol. Tow. Lekarskiego. W tym samym czasie zainicjował budowę Domu Lekarza w Katowicach. W latach 1978-1982 był prezesem ZG Pol. Tow. Urologicznego, w latach 1980-1984 członek zarządu Europejskiego Towarzystwa Urologicznego. Od września 1988 roku był wiceprzewodniczącym zarządu Obywatelskiego Komitetu Walki z Rakiem, a od 1989 roku – prezesem Górnośląskiego Międzyuczelnianego Towarzystwa Akademickiego "Universitas". Odznaczony m.in.: Krzyżem Kawalerskim OOP, Odznaką "Za wzorową pracę w służbie zdrowia" i Odznaką "Zasłużony Nauczyciel PRL". W 1984 roku przeszedł na emeryturę. W 1997 roku został uhonorowany nagrodą Lux ex Silesia. Zmarł 11 grudnia 2000, pochowany na cmentarzu przy ul. Sienkiewicza w Katowicach. W kwietniu 2004 roku Jego imię nadano sali audytoryjnej Domu Lekarza w Katowicach. Ks. Wilhelm Pluta Urodził się 9 stycznia 1910 w Kochłowicach na Górnym Śląsku w rodzinie Piotra – sztygara kopalni Wirek i matki Agnieszki z d. Szewczyk. Początkowo myślał o ukończeniu gimnazjum, aby podjąć studia na Akademii Górniczej. Po ukończeniu klasycznego Gimnazjum w Katowicach w 1929 roku wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie i jako alumn tegoż seminarium studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święceń kapłańskich udzielił mu bp sufragan T.Bromboszcz 24 czerwca 1934. Po święceniach kapłańskich otrzymał nominację na katechetę szkół średnich w Bielsku. Kuratorium śląskie 4 września 1934 zatrudniło go w charakterze kontraktowego nauczyciela w państwowym gimnazjum polskim oraz w szkole powszechnej w Bielsku, a 4 maja 1938 otrzymał nominację na stałego nauczyciela państwowych szkół średnich ogólnokształcących Bielska. Posiadł biegłą znajomość języków obcych: niemieckiego, francuskiego, łaciny i greki. W 1935 roku uzyskał na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego tytuł magistra teologii, a w 1947 roku doktorat. Po wkroczeniu wojsk niemieckich do Bielska i zamknięciu gimnazjum na mocy dekretu z 8 września 1939 roku został mianowany wikariuszem kooperatorem parafii Świętej Trójcy w Kochłowicach. Następnie, 9 września 1940 na mocy dekretu został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii św. Antoniego w Chorzowie. Od 7 lipca 1942 pracował na stanowisku administratora w parafii Leszczyny (w latach 1942-1945). Po trzyletniej pracy duszpasterskiej został skierowany do parafii w Nowej Wsi-Wirku (1945-1946). 19 października 1946 został przeniesiony do parafii w Koszęcinie jako jej administrator, następnie 6 października 1948 został skierowany do parafii Świętego Mikołaja w Lublińcu(1948-1951). 10 września 1951 otrzymał nominację na administratora parafii św. Józefa w Załężu(1951-1956) oraz rektora Studium Pastoralnego dla księży neoprezbiterów. 1 stycznia 1956 otrzymał nominację na proboszcza parafii Katowice-Załęże. 30 grudnia1957 został skierowany przez bpa na studia w Instytucie Duszpasterskim ks. prof. Hornsteina we Fryburgu szwajcarskim. Starania o paszport nie przyniosły rezultatu. Jego dorobek naukowy został zauważony przez środowisko naukowe KUL. Wydział Teologiczny KUL miał zamiar go zatrudnić jako wykładowcę w erygowanej w 1958 roku – Sekcji Pastoralnej. Kiedy miał podjąć zajęcia na KUL w akademickim 1958/59, wycofał się z nich ze względu na nominację biskupią do Ordynariatu w Gorzowie Wielkopolskim, którą przyjął 4 lipca 1958. Był rządcą Ordynariatu Gorzowskiego, a od dnia 28 czerwca 1972 (bulla papieska "Episcoporum Poloniae coetus") pełnoprawnym bpem diecezjalnym nowo erygowanej Diecezji Gorzowskiej. Dnia 22 stycznia 1986 zginął w wypadku samochodowym. Ks. Teodor Gałązka Urodził się 28 marca 1911 w Kończycach koło Zabrza. Był synem górnika Pawła i Franciszki z d. Kaczmarczyk. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Kończycach. Następnie uczył się w Gimnazjum Klasycznym w Królewskiej Hucie, gdzie w 1931 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 28 czerwca 1936 w katedrze św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa S. Adamskiego. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafiach: św. Ap. Piotra i Pawła w Woszczycach oraz św. Ap. Piotra i Pawła w Świętochłowicach. W sierpniu 1936 roku został mianowany katechetą w Państwowym Gimnazjum Koedukacyjnym w Lublińcu. W pierwszych latach II wojny światowej jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: NSPJ w Piotrowicach i św. Barbary w Chorzowie. We wrześniu 1942 roku został mianowany administratorem w par. św. Mikołaja w Wilczy. W tym samym roku zdał egzamin proboszczowski. W październiku 1946 roku bp S. Adamski powierzył mu jako kuratusowi lokalię św. Andrzeja Boboli w Wirku-Nowej Wsi. Trzy lata później ks. Gałązka doprowadził tam do poświęcenia części nowego kościoła – prezbiterium z kryptą i poprzeczną nawą. Aktu poświęcenia dokonał bp J. Bieniek. W styczniu 1957 roku ks. Gałązka został mianowany administratorem, a rok później proboszczem w parafii NSPJ w Rybnej-Strzybnicy, gdzie duszpasterzował przez 15 lat do chwili swej śmierci. Zmarł 22 października 1972 w Rybnej-Strzybnicy i tam został pochowany. Ks. Walter Linke Urodził się 3 lutego 1914 w Bogucicach. Był synem hutnika Emanuela i Barbary z d. Koszowska. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Bogucicach. Następnie uczył się w Miejskim Gimnazjum Matematyczno-Przyrodniczym w Katowicach, gdzie w 1934 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 25 czerwca 1939 roku w katedrze św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa S. Adamskiego. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w rodzinnej parafii św. Szczepana w Bogucicach. Następnie jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: NSPJ w Mysłowicach i Anioła Stróża w Gorzycach Śląskich. W grudniu 1941 roku został mianowany substytutem, a po kilku miesiącach administratorem w parafii św. Bartłomieja w Pogrzebieniu. Pracował tam aż do zakończenia II wojny światowej. Następnie znów jako wikariusz pełnił posługę kapłańską w parafiach: św. Wawrzyńca w Knurowie i św. Małgorzaty w Lyskach. W lipcu 1948 roku został mianowany pierwszym lokalistą w Hołdunowie, gdzie duszpasterzował przez 9 lat. W tym czasie na Uniwersytecie Jagiellońskim uzyskał doktorat z teologii. W 1954 roku zdał egzamin proboszczowski. W styczniu 1957 roku został mianowany administratorem z tytułem proboszcza w parafii św. Andrzeja Boboli w Wirku, a dwa lata później administratorem w parafii św. Mikołaja w Bujakowie. Od października 1959 roku mieszkał u ss. boromeuszek w Cieszynie i przez pewien czas był tymczasowym kapelanem w sanatorium na Kubalonce. Następnie przebywał w Domu Sióstr Służebniczek w Miasteczku Śląskim oraz pełnił krótko funkcję substytuta w parafii św. Katarzyny w Lasowicach. W latach 1961-1967 służył pomocą duszpasterską w Kokoszycach, Skrzyszowie i w Chorzowie. Ks. Walter Linke zmarł 16 listopada 1967 w Chorzowie i tam został pochowany. Ks. Ryszard Kirstein Urodził się 9 lutego 1921 w Wełnowcu w rodzinie ogrodnika Karola i Małgorzaty z d. Lyra. Po ukończeniu w 1935 roku nauki w Szkole Powszechnej Męskiej im. K. Miarki w Wełnowcu edukację kontynuował w latach 1935-1938 w Publicznej Szkole Dokształcającej Zawodowej w Wełnowcu. Okres drugiej wojny światowej spędził w Sandomierzu, dokąd przeprowadził się 30 listopada 1938 wraz z rodzicami, gdzie w 1945 roku zdał egzamin maturalny. W seminarium duchownym w Sandomierzu ukończył dwa lata studiów teologicznych lata studiów (28 lutego 1945 – 28 czerwca 1946). Za zgodą bpa Jana Kantego Lorka przeniósł się 28 czerwca 1946 do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 kwietnia 1949 z rąk bpa Stanisława Adamskiego. Po zastępstwach wakacyjnych w Katowickich parafiach św. Józefa w Józefowcu i NMP Wspomożenia Wiernych w Wełnowcu (23 czerwca – 30 sierpnia 1949) pracował w charakterze wikariusza kolejno w parafiach: św. Szczepana w Bogucicach (31 sierpnia 1949 – 4 lutego 1951), św. Józefa w Krasowach (5 lutego 1951 – 29 stycznia 1953), św. Marii Magdaleny w Chorzowie Starym(30 stycznia 1953 – 4 lutego 1955), Wniebowzięcia NMP w Wodzisławiu Śląskim (5 lutego 1953 – 31 sierpnia 1955), św. Antoniego w Chorzowie (1 września 1955 – 31 września 1958), św. Antoniego w Siemianowicach Śląskich (1 września 1958 – 7 września 1959). W parafii św. Andrzeja Boboli w Wirku pracował od 8 września 1959 najpierw jako administrator, a następnie od 19 czerwca 1966 jako proboszcz, do momentu przejścia na emeryturę w 1993 roku. Od 23 października 1958 katechizował w Państwowej Szkole Ogólnokształcącej na osiedlu Tuwima w Siemianowicach Śląskich. W diecezji katowickiej od 26 września 1957 był referentem diecezjalnym do spraw akcji charytatywnej, w stanie wojennym w okresie 1981-1982 zaangażował się do pracy w Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski. Ks. R. Kirstein przeszedł w stan spoczynku 28 sierpnia 1993 i zamieszkał na probostwie parafii św. Andrzeja Boboli w Wirku. Jako emeryt służył pomocą w duszpasterstwie parafiom sąsiednim oraz miejscowemu proboszczowi i jego następcy ks. Bogusławowi Matule. Zmarł 29 czerwca 2000, spoczął na miejscowym cmentarzu w Wirku. Ks. Bogusław Matuła Urodził się 04.01.1949 w Siemianowicach Śląskich, syn Jana i Janiny z d. Solik, dzieciństwo i młodość spędził w Katowicach Załężu. Ukończył Szkołę Podstawową nr 21 w Załężu i Liceum Ogólnokształcące im. Wilhelma Piecka w Katowicach oraz studia filozoficzno – teologiczne w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, roczny staż pracy katechetycznej w diecezji gorzowskiej. Święcenia kapłańskie przyjął 11.04. 1974 w katedrze w Katowicach z rąk ks. Biskupa Herberta Bednorza. Placówki jako wikary: parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Rogowie nad Olzą Parafia Podwyższenia Krzyża Świętego w Siemianowicach, Parafia pw. Św. Józefa w Rudzie Śląskiej I, Parafia pw. Św. Marii Magdaleny w Rudzie Śląskiej - Bielszowicach, Parafia św. Stanisława biskupa i męczennika w Starym Bielsku, Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Jastrzębiu Zdrój, Parafia Najświętszego Serca Jezusowego w Katowicach Piotrowicach. Od 1993 r. administratorem, od 1995 r. proboszczem w parafii pw. Św. Andrzeja Boboli w Rudzie Śląskiej – Wirku. W 2014 roku dekretem księdza arcybiskupa Wiktora Skworca przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Lędzinach. Kalendarium parafii
|
Kościół św. Andrzeja Boboli - to miejsce nie posiada jeszcze przewodnika. Jeśli znasz to miejsce, to tutaj możesz napisać przewodnik.
- Zaloguj się albo zarejestruj aby dodać komentarz
- 108 odsłon
