Kościół Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Maksymiliana Marii Kolbe

Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Maksymiliana Marii Kolbe – parafia rzymskokatolicka w Mysłowicach, w dekanacie mysłowickim w archidiecezji katowickiej.

Pozwolenie na budowę kościoła parafia otrzymała 25 lutego 1971 roku. Kościół został poświęcony 8 grudnia 1974 przez ks. biskupa Herberta Bednorza. Pierwszym proboszczem został ks. Paweł Bednorz. Po jego śmierci od 1996 roku proboszczem był ks. dziekan Krzysztof Kasza. Od 29 lipca 2007 roku proboszczem jest ks. Andrzej Hnida.

Parafia Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny i św. Maksymiliana Marii Kolbe – parafia rzymskokatolicka w Mysłowicach, w dekanacie mysłowickim w archidiecezji katowickiej.

Pozwolenie na budowę kościoła parafia otrzymała 25 lutego 1971 roku. Kościół został poświęcony 8 grudnia 1974 przez ks. biskupa Herberta Bednorza. Pierwszym proboszczem został ks. Paweł Bednorz. Po jego śmierci od 1996 roku proboszczem był ks. dziekan Krzysztof Kasza. Od 29 lipca 2007 roku proboszczem jest ks. Andrzej Hnida.

Geneza powstania Parafii

Historia Parafii Janowskiej sięga swymi najdalszymi korzeniami przełomu wieków XIX i XX. Chociaż budowę kościoła rozpoczęto stosunkowo niedawno bo w roku 1972, to jednak całe tło historyczne będące wachlarzem przyczyn i motywacji do budowy kościoła obejmuje dużo wcześniejsze czasy. W roku 1861 z obszaru dworskiego Mysłowic wydzielono Janów i utworzona gminę wiejską, tzw. Janów Wiejski (obecny Nikiszowiec), który nadal należał do Parafii Mysłowickiej. Przemiany industrialne spowodowały wzrost ludności i pojawiła się potrzeba budowy nowego kościoła dla mieszkańców Janowa Wiejskiego. Kościół stanął w roku 1927 i dał początek samodzielnej parafii św. Anny, która po roku 1945 stała się już częścią Katowic. Natomiast należący wciąż do miejskiego obszaru Mysłowic Janów Miejski nadal był terenem Parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa. Z powodu jednak znacznych odległości dzielących mieszkańców tej dzielnicy od Kościoła parafialnego pojawiała się powoli potrzeba nowego kościoła - tym razem w Janowie Miejskim. Ta potrzeba odczuwana jeszcze przed wybuchem II Wojny Światowej nie mogła być długo zaspokojona. Po wojnie komunistyczne władze nie widziały potrzeby wznoszenia obiektu sakralnego w tej dzielnicy Mysłowic. Duchowym opiekunem starających się o zgodę na budowę kościoła był proboszcz parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa ks. Augustyn Rychlikowski. Ta szczególna osobistość miała duży udział w tworzeniu fundamentów rodzącej się nowej mysłowickiej parafii. To właśnie on poinformował mieszkańców Janowa o zezwoleniu na budowę kościoła wydanym z początku roku 1971 przez Wojewódzką Radę Narodową w Katowicach. Był to punkt zwrotny. Przygotowania ruszyły prędko. Z kilku propozycji lokalizacji świątyni wybrano ostatecznie teren przy ulicy Jodłowej. Były tam dwie działki należące do Pań Wilczyńskiej i Buczek, teren ten musiał więc być nabyty drogą kupna.

Budowa kościoła

Przygotowania do budowy kościoła rozpoczęto nim jeszcze ziemia przeszła w posiadanie parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa. Transakcji dokonano dopiero 10 sierpnia 1972 ale dużo wcześniej była ona już pewna, dlatego rozpoczęto prędko. Zakupiono barak gospodarczy, rozpoczęto odwierty geologiczne. Ówczesny ordynariusz miejsca, biskup Herbert Bednorz mianował budowniczego nowego kościoła księdza pochodzącego z Imielina Pawła Bednorza, który przybył do Mysłowic z Jastrzębia Górnego, gdzie do tej pory był wikarym a teraz zamieszkał w prywatnym mieszkaniu przy ulicy Janowskiej 48. Głównym architektem został dr inż. Adam Lisik, który rozpoczął opracowywanie projektu kościoła. W grę wchodziły trzy koncepcje kształtu kościoła. Jedna w formie gwiazdy, druga w formie koła, trzecia w formie kwadratu. Z powodu geologicznie niepewnego gruntu (szkody górnicze) wybrano trzecią opcję jako najbezpieczniejszą. Fundusze na budowę kościoła pochodziły (poza pieniędzmi obiecanymi z Kurii Biskupiej) od wiernych z parafii, które odwiedzał ksiądz Bednorz prosząc o wsparcie pieniężne. Ponadto parafianie budującego się kościoła zbierali swoje comiesięczne składki. Budowa kościoła janowskiego bardzo się przeciągała. Brak przychylności władz, problemy geodezyjne spowodowane szkodami górniczymi skutecznie utrudniały budowę. Problem stanowiła też sprawa ścieków, elektryczności i materiałów budowlanych. Z problemami geologicznymi uporał się inż. F. Klimek, wykładowca Politechniki Śląskiej w Gliwicach. Z pozostałymi ks. Bednorz na bieżąco z pomocą ludzi dobrej woli radził sobie samemu pracując fizycznie, np. przy rozładunku. W pod koniec 1972 dokończono fundamenty, aby na wiosnę zaczęły powstawać ściany. Zespół cieśli w składzie: Eugeniusz Szewczyk, Jan Lelonek, Pan Szymański odpowiedzialny był za pełne odeskowanie i tzw. stemple. Pod koniec 1973 stanęły mury główne. Rozpoczęto zbrojenia i cementowanie. Na wiosnę 1974 całość pokrył dach, pojawiły się okna i rozpoczęto prace tynkarskie. Przed zimą powstała posadzka i prezbiterium. Grudzień tegoż roku skończył się zakończeniem prac. Kościół w stanie surowym był już gotowy. 12 grudnia poświęcenia dokonuje bp. Herbert Bednorz. Stojąca już świątynia wykonana została w stylu modernistycznym. Mierzący 17 wysokości kościół powstał na planie kwadratu o boku 24 metrów. Świątynia zaopatrzona została w dwie kaplice. Budowę według projektu Adama Lisika z Chorzowa nadzorował inż. Franciszek Klimek z Katowic, natomiast pomocą i radą służył kierownik architektury Miejskiej Rady Narodowej w Mysłowicach Bogdan Katerba.

Wykończenie kościoła i budowa budynków przybocznych

Rok 1975 rozpoczął życie nowej autonomicznej parafii Janowskiej. 1 października została ona oficjalnie erygowana. Jako pierwszego wikarego skierowano tam księdza Antoniego Honisza. Rozpoczęto budowę probostwa. Na ten czas księża mieszkali u Państwa Habryków przy ulicy Janowskiej 48. Jeszcze przez pewien czas trwało równocześnie wykańczanie wnętrza kościoła. Budowę probostwa zakończono rok później. 2 września 1979 Ordynariusz poświęcił nowe organy na których koncert dał zaraz potem profesor Jan Jargoń. Pod koniec lat osiemdziesiątych powstał cykl witraży autorstwa Wernera Lubosza. Przedstawiają one motywy ukazujące Matkę Bożą oraz św. Maksymiliana. Późniejsze lata obfitowały we wprowadzanie nowych elementów wystroju, otynkowanie zewnętrznych ścian, budowa zewnętrznej wieżyczki. W 1981 rozpoczęła się budowa domu katechetycznego, która została ukończona cztery lata później. 1994 – 1995 przełom lat w którym powstała dzwonnica projektu tego samego architekta, który dał pomysł wyglądu kościoła. Niebawem, po roku, zabrzmiały w niej nowe dzwony. Największy z nich, ufundowany został przez parafian i otrzymał nazwę: „Matka Boska Niepokalana”. Drugi „Błogosławiony Maksymilian Kolbe” ufundował Urząd Miejski i Miasto Mysłowice a trzeci „Święty Antoni” zawdzięcza parafia prywatnym przedsiębiorcom i właścicielom sklepów.

Życie parafii

W białą niedzielę po Wielkanocy 1987 poświęcony został obraz Miłosierdzia Bożego ufundowany przez ks. Prof. Jana Grzesicę, mieszkańca parafii Janowskiej. Obraz zawisł w kaplicy Miłosierdzia Bożego, którego kult był w tej parafii znaczny. W 1991 odbyły się w parafii święcenia diakonatu. Przyjął je tam również tamtejszy kleryk. Rok później odbyły się prymicje neoprezbitera, ks. Jana Mrukowskiego. 9 grudnia 1996 proboszcz Paweł Bednorz został nagle wywieziony do szpitala w Tychach. 16 grudnia zmarł. Mszę świętą pogrzebową odprawił Ordynariusz, bp. Damian Zimoń w asyście wielu księży i w obecności rodziny i mnóstwa parafian. Proboszcz został pochowany przy kościele, który zbudował. Już na święta Bożego Narodzenia 1996 do parafii przybył nowy proboszcz ks. Krzysztof Kasza. Rok później witał obraz Matki Boskiej Częstochowskiej podczas jego peregrynacji, którą parafianie przeżywali niezwykle mocno. W tym też roku z jego inicjatywy powstał „Dzwonek Janowski” – gazetka parafialna zawierająca intencje parafialne i inne ogłoszenia i informacje. Również w roku 1997 ks. Proboszcz prowadzi do ołtarza drugiego już neoprezbitera z tej parafii, ks. Krzysztofa Szwedę. Rok później uczestniczy w święceniach diakonatu udzielanych kolejnemu klerykowi Ryszardowi Skowronkowi. Mniej więcej w tym samym czasie rozpoczynają się prace remontowe. Założono wentylację. Duża część budynku katechetycznego została wydzierżawiona pod Hospicjum Cordis, które od tej pory działa na terenie parafii, lecz jest niezależną od niej instytucją. Życie parafialne rozwijało się. Wprowadzone zostało nabożeństwo do Matki Boskiej Nieustającej Pomocy oraz do św. Maksymiliana Kolbego. Z inicjatywy proboszcza powstał parafialny chór prowadzony przez organistę Piotra Nowatkowskiego. Prężnie działały wciąż grupy parafialne. 1 września 1999 rozpoczął się remont generalny kościoła. Przekształceniu uległo prezbiterium, później zamontowano ogrzewanie podłogowe i nową posadzkę. Znane są bezalkoholowe festyny parafialne odbywające się w Janowie od roku 2000. Co roku na placu przed kościołem gromadzi się wielu mieszkańców tej dzielnicy, aby posłuchać muzyki, pooglądać mecz, przekąsić coś dobrego czy wziąć udział w konkursie. W 2007 roku nastąpiła zmiana proboszcza. Ks. Krzysztof Kasza został mianowany proboszczem parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa a na jego miejsce w Janowie przyszedł wikary z Chorzowa ks. Andrzej Hnida.

Grupy parafialne działające w parafii i ich początki

Apostolstwo Dobrej Śmierci – grupa modlących się do Miłosierdzia Bożego o odpuszczenie grzechów i szczęśliwą śmierć dla członków Apostolstwa i grzeszników całego świata.

Archikonfraternia Literacka - mężczyźni pogłębiający swoje życie duchowe i intelektualne, szerzący kult Matki Bożej, a zwłaszcza Jej Niepokalanego Poczęcia.

Bractwo Miłosierdzia Bożego – członkowie codziennie odmawiają Koronkę do Bożego Miłosierdzia. Pierwszym wpisanym do księgi bractwa był pierwszy proboszcz, ks. Paweł Bednorz.

Chór św. Maksymiliana - założony przez ks. Krzysztofa Kaszę i organistę Piotra Nowatkowskiego. Prezesem od samego początku jest p. Rudolf Nyga.

Dzieci Maryi - Ruch Dzieci Maryi zatwierdził ks. Biskup Herbert Bednorz pismem z dnia 24 maja 1978 r. Członkowie tego ruchu wybierają Maryje jako wzór naśladowania Chrystusa.

Eucharystyczny Ruch Młodych - w opisywanej parafii spotkania dzieci, które chcą żyć blisko Chrystusa Eucharystycznego zostały zapoczątkowane przez księdza Mirosława Rataja.

Ministranci – ponad pięćdziesięciu chłopców w różnym wieku służy w tej parafii przy ołtarzu.

Odnowa w Duchu Świętym – ta grupa modlitewna powstała z inspiracji ks. wikarego Jerzego Palińskiego oraz sióstr Ani Czackiej i Jadwigi Jackiewicz we wrześniu 1985 r.

Róże Różańcowe - ks. Proboszcz Paweł Bednorz zachęcił parafian do odmawiania różańca św. przed każdą wieczorną Mszą Świętą. Później zorganizował stałe Róże Różańcowe.

Ruch Światło-Życie- spotkania odbywają się w każdy piątek, a rozpoczynają się Mszą Świętą o godzinie 18:00. Po niej wszyscy spotykają się na krótkiej wspólnej modlitwie i radosnym śpiewaniu, by potem udać się na spotkania w grupach.

Zespół Charytatywny - Zespół Charytatywny powstał w okresie stanu wojennego z inicjatywy śp. ks. Proboszcza Pawła Bednorza. Na początku swojej działalności zespół zajmował się rozdzielaniem darów, które zaczęły napływać z zagranicy. Obecnie Zespół Charytatywny liczy 19 osób i jego zadaniem jest niesienie pomocy chorym i najbardziej potrzebującym parafianom.