Klasztor refomatów w Szamotułach

Zespół klasztorny reformatów w Szamotułach - w jego skład wchodzi kościół pod wezwaniem św. Krzyża oraz pofranciszkański klasztor.

W miejscu obecnego kościoła, w latach 1324-1513, funkcjonował zamek obronny. W roku 1675 r. starosta nakielski Jan Korzbok Łącki sprowadził do Szamotuł zakonników, darując im pieniądze na budowę klasztoru i kościoła. Kompleks został zbudowany w 1676 r., a konsekrowany w 1682 r.

Barokowy kościół został zbudowany w typie salowym, z trzyprzęsłową nawą. Północna fasada podzielona jest czterema pilastrami, pomiędzy którymi znajdują się osiemnastowieczne rzeźby umieszczone w niszach, przedstawiającego św. Onufrego oraz biskupa. Na fasadzie umieszczone są także cztery płyty: dwie epitafijne, nagrobna oraz jedna nieczytelna z powodu zniszczeń. Wyposażenie wnętrza, jednolite rokokowe, zostało wykonane w 1759 r. przez poznańskiego snycerza, Józefa Eglamena. Obrazy zostały wykonane na początku XVIII w. przez Adama Swacha z Poznania. W kościele znajduje się 8 ołtarzy. W ołtarzu głównym znajduje się krucyfiks z drugiej połowy XVII w. oraz rzeźby: Matki Bolesnej, Jana Chrzciciela, dwóch zakonników, Boga Ojca Ducha św. i aniołów.

Klasztor zbudowany został wokół kwadratowego wirydarza, otoczonego krużgankami. Po wojnie zakon przeniósł się do Wronek, a wnętrze, w czasach PRL-u, zostało przekształcone i zaadaptowane do celów mieszkalnych. Aktualnie odbywa się w nim remont, po którym przeniesiona ma być tam plebania.

Zespół klasztorny reformatów w Szamotułach - w jego skład wchodzi kościół pod wezwaniem św. Krzyża oraz pofranciszkański klasztor.

W miejscu obecnego kościoła, w latach 1324-1513, funkcjonował zamek obronny. W roku 1675 r. starosta nakielski Jan Korzbok Łącki sprowadził do Szamotuł zakonników, darując im pieniądze na budowę klasztoru i kościoła. Kompleks został zbudowany w 1676 r., a konsekrowany w 1682 r.

Barokowy kościół został zbudowany w typie salowym, z trzyprzęsłową nawą. Północna fasada podzielona jest czterema pilastrami, pomiędzy którymi znajdują się osiemnastowieczne rzeźby umieszczone w niszach, przedstawiającego św. Onufrego oraz biskupa. Na fasadzie umieszczone są także cztery płyty: dwie epitafijne, nagrobna oraz jedna nieczytelna z powodu zniszczeń. Wyposażenie wnętrza, jednolite rokokowe, zostało wykonane w 1759 r. przez poznańskiego snycerza, Józefa Eglamena. Obrazy zostały wykonane na początku XVIII w. przez Adama Swacha z Poznania. W kościele znajduje się 8 ołtarzy. W ołtarzu głównym znajduje się krucyfiks z drugiej połowy XVII w. oraz rzeźby: Matki Bolesnej, Jana Chrzciciela, dwóch zakonników, Boga Ojca Ducha św. i aniołów.

Klasztor zbudowany został wokół kwadratowego wirydarza, otoczonego krużgankami. Po wojnie zakon przeniósł się do Wronek, a wnętrze, w czasach PRL-u, zostało przekształcone i zaadaptowane do celów mieszkalnych. Aktualnie odbywa się w nim remont, po którym przeniesiona ma być tam plebania.

Bibliografia:

• Szamotuły, Kazimierz i okolice, Bogdan Kucharski, Poznań 1989.
• Powiat Szamotulski, Romana i Tadeusz Juraszowie, Warszawa 1966.
• Inwentaryzacja krajoznawcza miasta i gminy Szamotuły, Marek Krygier, Paweł Mordal, Szamotuły 1989.