” | Sosnowiec Maczki – dworzec kolejowy dzielnicy Sosnowca Maczki.
Jadąc pociągiem relacji Jaworzno Szczakowa – Dąbrowa Górnicza Ząbkowice trudno nie zauważyć dworca kolejowego Sosnowiec Maczki. Dworca, który jest dzisiaj zaledwie cieniem dawnej świetności, namiastką tego, jak się prezentował od połowy XIX wieku, gdy w specjalnych apartamentach zatrzymywał się sam car Rosji wraz ze swoją świtą. Nie pozostało zbyt wiele z miejsca, które w poprzednich wiekach było stacją graniczną na jednej z najważniejszych granic w Europie.
Dworzec był ostatnią stacją Drogi Żelaznej Warszawsko-Wiedeńskiej Królestwa Polskiego, które wchodziło w skład wielkiego imperium rosyjskiego. Monumentalnej stacji towarzyszyła komora celna i zabytkowe koszary. Po drugiej stronie rzeki Białej Przemszy znajdowała się już nie mniej imponująca monarchia austriacka. Stąd też długo miejsce to nazywano Granicą.
Budynek stacji granicznej budowano w latach 1839-1848, według projektu znanego architekta Enrico Marconiego. W 1967 roku ten okazały gmach został wpisany do rejestru zabytków, próżno go jednak szukać na liście Szlaku Zabytków Techniki. Ten jeden z najcenniejszych zabytków kolejowych w Polsce nie zyskał jeszcze uznania wojewódzkiego konserwatora zabytków. Obecnie zagłębiowska perła architektury powoli umiera, a reprezentacyjne niegdyś pomieszczenia zostały zamurowane. Cały budynek wymaga renowacji, jest bowiem w fatalnym stanie technicznym, a jego wnętrza są niewykorzystane i zaniedbane.
Budowla została wzniesiona na planie wydłużonego prostokąta, złożona z trzech części: skrajnych parterowych i środkowej piętrowej. W częściach parterowych południowej i środkowej można było kiedyś podziwiać bogaty wystrój architektoniczny ścian i sufitów, wśród których wyróżniały się profilowane gzymsy, stiuki, pilastry i kolumny żeliwne, które również miały za zadanie podpierać zadaszenia peronów. W pobliżu budynku murowanego z cegły częściowo podpiwniczonego powstało osiedle dla kolejarzy, pracowników komory celnej, funkcjonariuszy straży granicznej, wojska rosyjskiego i żandarmerii, które w 1975 roku na mocy postanowień reformy administracyjnej zostało włączone do miasta Sosnowca. Wraz z rozwojem osady powstawały tu hotele, poczta, bloki mieszkalne, cerkiew prawosławna, kaplica rzymsko-katolicka (1857), kościół (1893), szkoła powszechna (1886). Obecna nazwa Maczki jest używana dopiero od 1925 roku. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku znaczenie osady jako węzła komunikacyjnego osłabło, zlikwidowano bowiem granicę z Austrią, a granicę państwową Polski przesunięto na południe.
Dworzec kolejowy w Maczkach, podobnie jak Sosnowiec Główny, został zdobyty przez powstańców polskich w 1863 roku co w latach niewoli narodowej było wydarzeniem wielkiej wagi. Mówiąc o dworcu nie należy zapominać, że pierwotnie trasa Drogi Żelaznej Warszawsko – Wiedeńskiej miała przebiegać trochę inaczej, zwłaszcza jej ostatni odcinek do samej granicy Królestwa Polskiego miał być przesunięty bardziej na zachód, a stacja graniczna miała powstać w pobliżu Trójkąta Trzech Cesarzy. Stacja miała połączyć Warszawę z kopalniami Niwki i stać się impulsem do rozwoju potężnego okręgu przemysłowego nazywanego Zagłębiem Dąbrowskim. Ostatecznie lokalizację stacji uzgodniono z władzami Austrii i „Wolnego Miasta Krakowa”. Rozstrzygnięto, że stacja powstanie w okolicach przysiółka Maćki na całkowitym pustkowiu w pobliżu koryta Białej Przemszy. Budowę trasy kolejowej realizowano etapami. Uroczystość położenia „kamienia węgielnego” pod dworzec wiedeński w Warszawie miała miejsce 14 lipca 1844 roku, zaś otwarcie ruchu osobowego do stacji Granica niespełna cztery lata później -1 kwietnia 1848 roku.
Rozbudowa infrastruktury kolejowej trwała przez cały XIX wieku, jednakże zaraz po otwarciu była to najważniejsza linia kolejowa Królestwa Polskiego. Później, gdy oddawano do użytku inne linie drogi żelaznej, znaczenie tej trasy malało, jednakże do końca I wojny światowej była to nadal bardzo ważna linia kolejowa.
Na stacji od 2009 roku nie zatrzymują się żadne pociągi pasażerskie. |
