Kościół św. Apostołów Piotra i Pawła i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny

Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny – rzymskokatolicki kościół parafialny w Łubnianach. Świątynia należy do parafii Apostołów Piotra i Pawła i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Łubnianach w dekanacie Siołkowice, diecezji opolskiej.

Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny – rzymskokatolicki kościół parafialny w Łubnianach. Świątynia należy do parafii Apostołów Piotra i Pawła i Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Łubnianach w dekanacie Siołkowice, diecezji opolskiej.

Historia kościoła

Od XIII w. w miejscowości znajdowała się kaplica. W czasie epidemii, które rozprzestrzeniały się w okresie wojny 30-letniej, także w Łubnianach zmarło wielu ludzi. Grzebano ich w Krzyżuli (niem. Kreuzfelde), która zresztą swoją nazwę wzięła od dużej liczby krzyży oraz na cmentarzu w Dąbrówce Łubniańskiej, gdzie obecnie stoi kapliczka z 1872 r. Mieszkańcy Łubnian ślubowali wybudowanie kościoła, jeśli epidemia ustanie. W 1633 roku mieszkańcy sprowadzili kopię obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej i wybudowali drewniany kościół św. Rocha. Do czasu zakończenia budowy kościoła sprowadzony obraz wisiał na słupie. Świątynia spłonął jednak w wyniku nieostrożności cieśli, ulepszającego dach, natomiast obraz zaginął podczas nieudanej pielgrzymki do kościoła św. Rocha w Dobrzeniu Wielkim. Drugi kościół, także drewniany, został wybudowany w 1682 roku, po kolejnej epidemii, która przeszła przez miejscowość; było to wotum dziękczynne za wygaśnięcie zarazy. Kościół Najświętszej Maryi Panny i świętych Piotra i Pawła, został poświęcony przez kanonika opolskiego Mateusza Scharcoviusa. W środku ołtarza umieszczono obraz Matki Boskiej Częstochowskiej. Wedle dokumentu z 1687 roku z wizytacji ks. Marcina Stephetiusa, archidiakona kolegiaty opolskiej, przeprowadzonej z ramienia biskupa wrocławskiego, kościół miał sygnaturkę z niewielkim dzwonem, który 3 razy dziennie wybijał Anioł Pański. Przy kościele znajdował się cmentarz z krzyżem i kostnicą. Zachował się rysunek kościoła, sporządzony przez H. Luchsa. Kościół był konstrukcji wieńcowej (zrębowej) z wieżą konstrukcji słupowej. Nawa była zbudowana na planie czworokąta, a przylegające do niej węższe prezbiterium, zamknięte prawdopodobnie trójbocznie, na planie prostokąta. W nawie okna były prostokątne, zamknięte półkolistymi łukami, natomiast w prezbiterium okna były niewielkie i także prostokątne. Obie części były nakryte dachami 2-spadowymi (siodłowymi), przy czym nad prezbiterium dach był niższy. Na kalenicy dachu nawy znajdowała się 6- albo 8-boczna sygnaturka, zwieńczona podwójnym, baniastym hełmem z latarnią. Na wysokości okien znajdowało się zadaszenie, obiegające nawę i prezbiterium, przerwane otworami okiennymi. Dachy i ściany były pobite gontem. Wieża była zbudowana prawdopodobnie na planie kwadratu ze zwężającymi się ku górze ścianami, szalowanymi pionowo deskami. W zwieńczeniu wieży znajdował się hełm barokowy, przechodzący z 4-spadowego dachu w 8-boczną banię, zakończoną pseudolatarnią z ostrosłupowym daszkiem z gałką na szczycie. Kościół był prawdopodobnie orientowany, a wejścia do niego prowadziły m.in. od południa z nawy i wieży. Zakrystia znajdowała się zapewne przy północnej ścianie prezbiterium. Od 1859 r. miejscowość posiadała własnego księdza – tzw. lokalistę. W grudniu 1869 r. Drewniany kościół został uszkodzony przez wiatr. Uszkodzenia były na tyle poważne, że odbudowa stała się nieopłacalna, poza tym kościół ten był już zbyt mały dla rozrastającej się miejscowości. 7 marca 1870 roku Urząd Królewski wydał pozwolenie na budowę nowego kościoła. Budowę prowadzono nad starym kościołem. Zakończyła się ona w 1872 roku, a konsekracji dokonano 8 września. 22 kwietnia 1889 roku erygowano w miejscowości parafię (wcześniej Łubniany były filią parafii w Jełowej, a mieszkańcy płacili proboszczowi 12 talarów rocznie za odprawianie Mszy co najmniej raz na 4 tygodnie), w której skład wchodzą także Dąbrówka Łubniańska i Masów. W tym czasie wybudowano też w miejscowości plebanię. W nowym kościele zainstalowano początkowo 4 dzwony ze starego kościoła, ale niewiele później 2 z nich pękły. W 1906 roku odlano w Turyngii nowy dzwon. W 1917 roku skonfiskowano 2 większe dzwony z kościoła i 1 mniejszy z kapliczki. Po zakończeniu I wojny światowej wykonano w odlewni A. Geittner i synowie z Wrocławia 3 nowe dzwony; stary dzwon na wieży został nastrojony na dźwięk D. W 1943 roku ponownie skonfiskowano dzwony kościelne. W latach powojennych kościół został odnowiony. W ołtarzu głównym kościoła znajduje się obraz Matki Boskiej Częstochowskiej (w centrum) oraz Floriana z Lauriacum (z prawej strony). Poza tym w ołtarzach znajdują się także obrazy Piotra Apostoła i Pawła z Tarsu oraz Marii Magdaleny. Do zabytkowego wyposażenia kościoła należą:

• XVIII-wieczny, barokowy krucyfiks,
• 2 XVIII-wieczne lichtarze procesyjne z rzeźbami aniołków.

Do 1909 roku obok kościoła znajdował się cmentarz (wraz z krzyżem i kostnicą), natomiast później, z powodu braku miejsca, założono nowy. W 1931 roku rozpoczęto budowę domu klasztornego, który jednocześnie miał służyć jako dom starców. Po zakończeniu budowy dom nazwano St. Paulusheim (pol. Dom św. Pawła) i przekazano zgromadzeniu Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Panny Niepokalanie Poczętej z Poremby.