Cmentarz Bożego Ciała

Cmentarz Bożego Ciała (Cmentarz Parafii Bożego Ciała przy ulicy Bluszczowej w Poznaniu) – zabytkowa poznańska nekropolia powstała w roku 1912 z inicjatywy duchownych Parafii Bożego Ciała, a umiejscowiona przy ulicy Bluszczowej 14 na Wildzie. Cmentarz o kształcie prostokąta rozciągał się na obszarze 6,5 ha. Projekt cmentarza wykonał Kazimierz Karłowski, przy współpracy z Kazimierzem Skąpskim. Wybór oraz rozmieszczenie roślinności zostało zaprojektowane przez Annę Karłowską. Główna brama wjazdowa, kostnica, dom ogrodnika oraz wozownia zostały zaprojektowane przez Kazimierza Rucińskiego. Neobarokowy cokół z piaskowca, na którym stanął krzyż fundacyjny, wykonał rzeźbiarz Władysław Rudy. W 1932 roku cmentarz został powiększony od wschodu o 2,1 ha.

Od roku 1968 zamknięty dla celów grzebalnych przez lokalne władze komunistyczne. Ponownie otwarty dla celów grzebalnych w roku 2001. Na cmentarzu spoczywa wielu zasłużonych mieszkańców Poznania, w tym przedstawicieli najbardziej zasłużonych rodzin z Dębca oraz Wildy. Jeden z piękniejszych cmentarzy parkowych Wielkopolski, który – paradoksalnie – dzięki dekretowi lokalnych władz komunistycznych o zakazie grzebania, zachował unikatowy charakter nekropolii poznańskiej pierwszej połowy dwudziestego wieku. Cechą charakterystyczną jest to, iż na przeważającej części nagrobków widnieją tradycyjne nazwiska wielkopolskie oraz nazwiska Bambrów poznańskich.

Cmentarz Bożego Ciała (Cmentarz Parafii Bożego Ciała przy ulicy Bluszczowej w Poznaniu) – zabytkowa poznańska nekropolia powstała w roku 1912 z inicjatywy duchownych Parafii Bożego Ciała, a umiejscowiona przy ulicy Bluszczowej 14 na Wildzie. Cmentarz o kształcie prostokąta rozciągał się na obszarze 6,5 ha. Projekt cmentarza wykonał Kazimierz Karłowski, przy współpracy z Kazimierzem Skąpskim. Wybór oraz rozmieszczenie roślinności zostało zaprojektowane przez Annę Karłowską. Główna brama wjazdowa, kostnica, dom ogrodnika oraz wozownia zostały zaprojektowane przez Kazimierza Rucińskiego. Neobarokowy cokół z piaskowca, na którym stanął krzyż fundacyjny, wykonał rzeźbiarz Władysław Rudy. W 1932 roku cmentarz został powiększony od wschodu o 2,1 ha.

Od roku 1968 zamknięty dla celów grzebalnych przez lokalne władze komunistyczne. Ponownie otwarty dla celów grzebalnych w roku 2001. Na cmentarzu spoczywa wielu zasłużonych mieszkańców Poznania, w tym przedstawicieli najbardziej zasłużonych rodzin z Dębca oraz Wildy. Jeden z piękniejszych cmentarzy parkowych Wielkopolski, który – paradoksalnie – dzięki dekretowi lokalnych władz komunistycznych o zakazie grzebania, zachował unikatowy charakter nekropolii poznańskiej pierwszej połowy dwudziestego wieku. Cechą charakterystyczną jest to, iż na przeważającej części nagrobków widnieją tradycyjne nazwiska wielkopolskie oraz nazwiska Bambrów poznańskich.