Baraniec

Baraniec (723 m n.p.m.) – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w Górach Kaczawskich, w Gminie Janowice Wielkie.

Wzniesienie położone jest w południowo-środkowej części Gór Kaczawskich, w środkowej części Grzbietu Południowego, na południe od wzniesienia Skopiec, około 2,8 km na południowy zachód od centrum Wojcieszowa.

Wzniesienie jest drugim co do wysokości szczytem Gór Kaczawskich. Wyrasta w środkowej części Grzbietu Południowego, w kształcie słabo zaznaczonej kopuły, z niewyraźnie podkreśloną częścią szczytową i średnio stromymi zboczami. Powierzchnia wierzchowiny jest tak wyrównana, że wierzchołek jest trudno rozpoznawalny w terenie. Od południowego zachodu wzniesienie wydzielone jest Przełęczą Komarnicką, nad którą nieznacznie górując, opada do niej krótkim zboczem. Góra stanowi bliźniaczą kulminację Skopca, położonego po północnej stronie i oddzielonego płytkim siodłem. Wzniesienie budują łupki, marmury (wapienie krystaliczne), diabazy, zieleńce, łupki zieleńcowe z wkładkami keratofirów. Są to formacje skał przeobrażonych stanowiących pozostałość po dawnych wylewach wulkanicznych na dnie morza oraz osadach morskich, które w części przyszczytowej tworzą niewielkie skałki i blokowiska skalne.

Szczyt w częściowo porasta las mieszany z przewagą świerka a zbocze południowe, oraz częściowo wschodnie i zachodnie zajmuje las dębowy regla dolnego. Zbocze wschodnie i zachodnie góry, poniżej szczytu częściowo zajmują łąki i pola uprawne.

Baraniec (723 m n.p.m.) – wzniesienie w południowo-zachodniej Polsce, w Sudetach Zachodnich, w Górach Kaczawskich, w Gminie Janowice Wielkie.

Wzniesienie położone jest w południowo-środkowej części Gór Kaczawskich, w środkowej części Grzbietu Południowego, na południe od wzniesienia Skopiec, około 2,8 km na południowy zachód od centrum Wojcieszowa.

Wzniesienie jest drugim co do wysokości szczytem Gór Kaczawskich. Wyrasta w środkowej części Grzbietu Południowego, w kształcie słabo zaznaczonej kopuły, z niewyraźnie podkreśloną częścią szczytową i średnio stromymi zboczami. Powierzchnia wierzchowiny jest tak wyrównana, że wierzchołek jest trudno rozpoznawalny w terenie. Od południowego zachodu wzniesienie wydzielone jest Przełęczą Komarnicką, nad którą nieznacznie górując, opada do niej krótkim zboczem. Góra stanowi bliźniaczą kulminację Skopca, położonego po północnej stronie i oddzielonego płytkim siodłem. Wzniesienie budują łupki, marmury (wapienie krystaliczne), diabazy, zieleńce, łupki zieleńcowe z wkładkami keratofirów. Są to formacje skał przeobrażonych stanowiących pozostałość po dawnych wylewach wulkanicznych na dnie morza oraz osadach morskich, które w części przyszczytowej tworzą niewielkie skałki i blokowiska skalne.

Szczyt w częściowo porasta las mieszany z przewagą świerka a zbocze południowe, oraz częściowo wschodnie i zachodnie zajmuje las dębowy regla dolnego. Zbocze wschodnie i zachodnie góry, poniżej szczytu częściowo zajmują łąki i pola uprawne.

Inne

Na wierzchołku położone są widokowe polany oraz maszt przekaźnikowy i nadajnik telefonii komórkowej.