Mięguszowiecki Szczyt Pośredni

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (słow. Prostredný Mengusovský štít, niem. Mittlere Mengsdorfer Spitze, węg. Középső-Menguszfalvi-csúcs, 2393 m n.p.m.) – szczyt na granicy polsko-słowackiej, znajdujący się w grani głównej Tatr na południowy wschód od Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia) i na północny zachód od Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem).

Szczyt ma trzy wierzchołki. Najwyższy (główny) znajduje się najbliżej Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej, najniższy jest środkowy. Mięguszowiecki Szczyt Pośredni jest najniższy w grupie Mięguszowieckich Szczytów. Jego północną ścianę podcina kocioł polodowcowy – Bańdzioch (Mięguszowiecki Kocioł). Od głównego wierzchołka wschodzi w stronę Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej grań, w której widoczne są dwie turniczki, nazywane Mięguszowieckimi Igłami (Wielką i Małą). Wyższa z nich (druga od strony szczytu) to Igła Milówki, a rozdzielone są Szczerbiną między Mięguszowieckimi Igłami. W północno-wschodniej części ściany wyodrębniają się trzy filary. Lewy i środkowy schodzą z południowo-wschodniego i środkowego wierzchołka szczytu, prawy spod igły w północno-zachodniej grani.

Na skałach tego szczytu rosną dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: skalnica odgiętolistna i rogownica jednokwiatowa.

Mięguszowiecki Szczyt Pośredni (słow. Prostredný Mengusovský štít, niem. Mittlere Mengsdorfer Spitze, węg. Középső-Menguszfalvi-csúcs, 2393 m n.p.m.) – szczyt na granicy polsko-słowackiej, znajdujący się w grani głównej Tatr na południowy wschód od Mięguszowieckiego Szczytu Wielkiego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz Wyżnia) i na północny zachód od Mięguszowieckiego Szczytu Czarnego (rozdziela je Mięguszowiecka Przełęcz pod Chłopkiem).

Szczyt ma trzy wierzchołki. Najwyższy (główny) znajduje się najbliżej Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej, najniższy jest środkowy. Mięguszowiecki Szczyt Pośredni jest najniższy w grupie Mięguszowieckich Szczytów. Jego północną ścianę podcina kocioł polodowcowy – Bańdzioch (Mięguszowiecki Kocioł). Od głównego wierzchołka wschodzi w stronę Mięguszowieckiej Przełęczy Wyżniej grań, w której widoczne są dwie turniczki, nazywane Mięguszowieckimi Igłami (Wielką i Małą). Wyższa z nich (druga od strony szczytu) to Igła Milówki, a rozdzielone są Szczerbiną między Mięguszowieckimi Igłami. W północno-wschodniej części ściany wyodrębniają się trzy filary. Lewy i środkowy schodzą z południowo-wschodniego i środkowego wierzchołka szczytu, prawy spod igły w północno-zachodniej grani.

Na skałach tego szczytu rosną dwa bardzo rzadkie gatunki roślin, w Polsce występujące tylko na nielicznych stanowiskach w Tatrach: skalnica odgiętolistna i rogownica jednokwiatowa.

Historia

Pierwsze wejście:

• latem – Włodzimierz Boldireff i Stanisław Porębski, 15 sierpnia 1903 r.;
• zimą – Walter Delmár i Gyula Komarnicki, 23 marca 1916 r.

Dawniej był zwany Środkowym Mięguszowieckim Szczytem.