Czarnostawiańska Przełęcz

Czarnostawiańska Przełęcz (słow. Východné Mengusovské sedlo, niem. Megsdorfer Scharte, węg. Menguszfalvi-csorba, 2340 m n.p.m.) – stosunkowo szeroka przełęcz w grani głównej Tatr, oddzielająca od siebie Mięguszowieckie Szczyty i Wołowy Grzbiet, a dokładniej ich skrajne punkty: Mięguszowiecki Szczyt Czarny (Východný Mengusovský štít, 2410 m) i Hińczową Turnię (Hincova veža, 2377 m).

Czarnostawiańska Przełęcz (słow. Východné Mengusovské sedlo, niem. Megsdorfer Scharte, węg. Menguszfalvi-csorba, 2340 m n.p.m.) – stosunkowo szeroka przełęcz w grani głównej Tatr, oddzielająca od siebie Mięguszowieckie Szczyty i Wołowy Grzbiet, a dokładniej ich skrajne punkty: Mięguszowiecki Szczyt Czarny (Východný Mengusovský štít, 2410 m) i Hińczową Turnię (Hincova veža, 2377 m).

Opis przełęczy

Zbocza z przełęczy opadają po stronie polskiej do Wyżniego Czarnostawiańskiego Kotła w Dolinie Rybiego Potoku, a po stronie słowackiej do Doliny Hińczowej. Przełęcz stanowi dość dogodny dostęp do Wołowego Grzbietu, nie służy jednak jako przejście pomiędzy sąsiednimi dolinami. W rejonie przełęczy stwierdzono występowanie rutewnika jaskrowatego – bardzo rzadkiej rośliny, w Polsce występującej tylko w Tatrach i to w nielicznych tylko miejscach (na Czarnostawiańskiej Przełęczy znajduje się najwyżej położone w Tatrach stanowisko tej rośliny).

Historia zdobycia

Najprawdopodobniej pierwszymi taternikami, którzy przeszli przez tę przełęcz, byli dwaj bracia Schrimpf. Podczas wycieczki (22 sierpnia 1886 r.) zabłądzili w Dolinie Mięguszowieckiej i przeszli nad Czarny Staw pod Rysami w bliżej nieokreślonym miejscu. Podczas przejścia starszy z braci stoczył się po zaśnieżonym zboczu i potłukł się, następnego dnia zaś został zniesiony w dół przez wezwanych na pomoc górali.

Pierwsze odnotowane wejścia:

• latem – Antonina Englisch, jej syn Karol Englisch, Johann Hunsdorfer, 9 sierpnia 1903 r.,
• zimą – Mieczysław Lerski, Jerzy Maślanka, 22 marca 1910 r.