Zamek w Drohiczynie

Zamek w Drohiczynie - zbudowany w Drohiczynie na skarpie nad rzeką Bug w XIV lub XV wieku przez książąt litewskich lub mazowieckich. Pierwszy zamek drewniany, znajdujący się w strefie obwarowań grodu, był wielokrotnie niszczony do XIV w. Wówczas zniszczony został przez księcia Janusza Mazowieckiego w 1382, a w 1383 przez Jagiełłę. Odbudowany w czasach panowania Jagiellonów uległ z czasem przekształceniu w siedzibę administracyjną i sądową tracąc znaczenie militarne.

W 1612 roku istnienie zamku w Drohiczynie wzmiankował wizytator klasztoru franciszkanów, który napisał „miasto drewniane bez murów obronnych, prócz zamku”. Prawdopodobnie na zamku mieścił się sąd grodzki i była to siedziba królewskiego starosty grodowego. Dwór ten został zniszczony podczas Potopu szwedzkiego i na skutek braku opieki oraz osuwania się góry do rzeki uległ całkowitej zagładzie. Jedynie w pamięci mieszkańców Drohiczyna zachowało się wspomnienie o stojącym tu niewielkiej kwadratowej budowli, która mieściła tzw. górną wieżę i dolną wieżę, czyli areszt cywilny i więzienie kryminalne dla szlachty. W 1788 r. wieża ta została rozebrana. Pozostałościami rozebranej konstrukcji są obrabiane ciosy kamienne znajdujące się na dnie dawnej fosy.

Do lat 80. XX wieku było jeszcze widoczne wejście do lochów znajdujące się w zboczu góry, pod wałem. W 1383 r. podczas zdobywania zamku przez Jagiełłę, według słów Stryjkowskiego, Rusini będący w zamku w służbie mazowieckiej, podłożyli nocą ogień pod drewnianych obwarowań i uciekli na stronę litewską. Wojewoda Sasin wraz z resztkami mazowieckiej osady zamku przeszedł tajnym przejściem nad brzeg Bugu, gdzie były przygotowane łodzie, i uciekł na Mazowsze. Pozostałość przejścia podziemnego tak opisywał Zygmunt Gloger:

Obecnie masyw Góry Zamkowej stanowi tylko małą część góry mieszczącej kiedyś zabudowania zamkowe. Na szczycie Góry Zamkowej znajduje się obelisk wzniesiony w 1928 roku w 10 rocznicę odzyskania niepodległości.

Jedyną pozostałością po zamku jest nazwa ul. Zamkowej.

Zamek w Drohiczynie - zbudowany w Drohiczynie na skarpie nad rzeką Bug w XIV lub XV wieku przez książąt litewskich lub mazowieckich. Pierwszy zamek drewniany, znajdujący się w strefie obwarowań grodu, był wielokrotnie niszczony do XIV w. Wówczas zniszczony został przez księcia Janusza Mazowieckiego w 1382, a w 1383 przez Jagiełłę. Odbudowany w czasach panowania Jagiellonów uległ z czasem przekształceniu w siedzibę administracyjną i sądową tracąc znaczenie militarne.

W 1612 roku istnienie zamku w Drohiczynie wzmiankował wizytator klasztoru franciszkanów, który napisał „miasto drewniane bez murów obronnych, prócz zamku”. Prawdopodobnie na zamku mieścił się sąd grodzki i była to siedziba królewskiego starosty grodowego. Dwór ten został zniszczony podczas Potopu szwedzkiego i na skutek braku opieki oraz osuwania się góry do rzeki uległ całkowitej zagładzie. Jedynie w pamięci mieszkańców Drohiczyna zachowało się wspomnienie o stojącym tu niewielkiej kwadratowej budowli, która mieściła tzw. górną wieżę i dolną wieżę, czyli areszt cywilny i więzienie kryminalne dla szlachty. W 1788 r. wieża ta została rozebrana. Pozostałościami rozebranej konstrukcji są obrabiane ciosy kamienne znajdujące się na dnie dawnej fosy.

Do lat 80. XX wieku było jeszcze widoczne wejście do lochów znajdujące się w zboczu góry, pod wałem. W 1383 r. podczas zdobywania zamku przez Jagiełłę, według słów Stryjkowskiego, Rusini będący w zamku w służbie mazowieckiej, podłożyli nocą ogień pod drewnianych obwarowań i uciekli na stronę litewską. Wojewoda Sasin wraz z resztkami mazowieckiej osady zamku przeszedł tajnym przejściem nad brzeg Bugu, gdzie były przygotowane łodzie, i uciekł na Mazowsze. Pozostałość przejścia podziemnego tak opisywał Zygmunt Gloger:

Obecnie masyw Góry Zamkowej stanowi tylko małą część góry mieszczącej kiedyś zabudowania zamkowe. Na szczycie Góry Zamkowej znajduje się obelisk wzniesiony w 1928 roku w 10 rocznicę odzyskania niepodległości.

Jedyną pozostałością po zamku jest nazwa ul. Zamkowej.

Badania archeologiczne

• 1886-1888 - Nikołaj Pietrowicz Avenarius
• 1955 - Krystyna Musianowicz
• 2011 - mgr Mieczysław Bienia ("Izis. Usługi archeologiczne. Małgorzata Bienia)