Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego

Przewodnik
Mapa
Atrakcje

Ulica Jana Henryka Dąbrowskiego – ulica w Poznaniu, biegnąca od centrum miasta w kierunku zachodnim. Według W. Łęckiego jest to najdłuższa ulica w mieście (8,5 km, ponad 500 numerów adresowych). Według zarządcy drogi (Zarząd Dróg Miejskich) ulica ma 8175 m. Została wytyczona w 1828 roku jako szosa pocztowa do Berlina (Berliner Chausse lub Post Strasse) łącząca Poznań z Berlinem w przedłużeniu ówczesnej ul. Berlińskiej (obecnie ul. Fredry). Po włączeniu Jeżyc do Poznania, w 1900 roku nazwę zmieniono na Grosse Berlinerstrasse, w latach 1919–1939: Henryka Dąbrowskiego, 1939–1945: Saarlandstrasse, 1945–1990: Jarosława Dąbrowskiego. Na odcinku od ulicy Lutyckiej do granicy administracyjnej miasta stanowi odcinek drogi krajowej nr 92. Ulicą przebiegają linie tramwajowe: 2, 7, 17, 18

Ulica przebiega przez cztery osiedla samorządowe: Jeżyce, Ogrody, Wolę i Krzyżowniki-Smochowice.

Czytaj dalej

”

Ulica przebiega przez cztery osiedla samorządowe: Jeżyce, Ogrody, Wolę i Krzyżowniki-Smochowice.

Historia

Szosę pocztową, stanowiącą szybkie połączenie pomiędzy stolicą Wielkiego Księstwa Poznańskiego ze stolicą Królestwa Prus, zbudowano z inicjatywy i środków państwa pruskiego. Dzięki niej podróż dyliżansem pocztowym do Berlina trwała 26 godzin.

Bezpośrednie połączenie z miastem (z ul. Berlińską) zostało przerwane w momencie powstania po roku 1840 pierścienia poligonalnych fortyfikacji Twierdzy Poznań. Na szosę można było dostać się przez Bramę Berlińską lub Bramę Kundorfską (Królewską), a następnie drogą biegnącą wzdłuż fortyfikacji. Połączenie przywrócono dopiero w 1910 roku po wybudowaniu Mostu Teatralnego.

Od połowy XIX wieku wzdłuż szosy zaczęły powstawać wiejskie zagrody (jedną z nich, pochodzącą z ostatniej ćwiartki XIX wieku, jest zachowana pod numerem 40 zagroda bamberska). W późniejszym okresie na północ od szosy powstały cegielnia i fabryka nawozów sztucznych, zaś typowo wiejska zabudowa ustąpiła jednopiętrowym budynkom z muru pruskiego, z płaskim dachem krytym papą oraz tzw. przedogródkami, które przeznaczano dla robotników. Przykładem takiej zabudowy jest budynek nr 26. Z tego samego czasu pochodzą zlokalizowane na narożnikach dawnych dróg jeżyckiej wsi (obecne ulice Strzałkowskiego, Żurawia i Kościelna) nieco wystawniejsze budynki szachulcowe utrzymane w stylu szwajcarskim.

Kolejną ważną datą jest rok 1889, gdy zelżały wojskowe restrykcje dotyczące zabudowy w części wschodniej szosy (miało to związek ze wzrostem znaczenia zewnętrznego pierścienia fortów kosztem przestarzałych fortyfikacji poligonalnych). Dzięki staraniom ówczesnego nadburmistrza Poznania Richarda Wittinga w ostatniej dekadzie XIX wieku, na terenie, będących formalnie osobną wsią o charakterze przedmieścia Jeżycach, rozpoczęto wytyczanie siatki prostopadłych ulic. Powstały wówczas obecne ulice Mickiewicza i Kochanowskiego. Wytyczono również nowy przebieg drogi łączącej Jeżyce z Górczynem, tworząc na skrzyżowaniu tejże drogi z Szosą Berlińską kwadratowy plac targowy (dzisiejsze ul. Kraszewskiego i Rynek Jeżycki). Jednak aż do 1900 roku budynki nadal można było wznosić jedynie metodą szachulcową. Mimo to ich właściciele starali nadać im bardziej miejski charakter, tynkując fasady i pokrywając je sztukateriami. Z tego okresu pochodzą kamienice nr 7, 9/11, 50 i 54.

W 1900 roku zniesiono wewnętrzny pierścień fortyfikacji, zaś wieś Jeżyce włączono w obręb miasta Poznania. W 1903 roku zaczęto oddawać do użytku pierwsze kamienice czynszowe, których parter przeznaczano na lokale użytkowe. Wznoszone wówczas budynki czerpały inspiracje z architektury secesyjnej, w tym z jej schyłkowej odmiany – Quadratstil. Budynki z tego okresu to 1, 3, 5, 10, 15, 23, 24, 25, 33, 34, 35/37, 39, 43, 44, 46, 49, 53, 55 i 57. W tym też okresie ulicę wybrukowano oraz wytyczono torowisko tramwaju elektrycznego.

Jeszcze przed wybuchem I wojny światowej planowano przebicie nowej ulicy pomiędzy Wielką Berlińską a Hohenstaufów (dzisiejsza ul. Krasińskiego), by utworzyć plac Hohenstaufów. Projektu nie zrealizowano. W dwudziestoleciu międzywojennym zabudowywano wolne parcele. Większość z budynków nawiązywała do istniejącej zabudowy. Wyjątkiem był powstały w 1930 roku na narożniku ul. Dąbrowskiego i Kochanowskiego budynek Zakładu Ubezpieczeń Pracowników Umysłowych (obecnie Oddział I Zakładu Ubezpieczeń Społecznych) – pierwszy w Poznaniu budynek z żelbetu oraz budynek Kina Rialto.

Wschodnia część ulicy poważnie ucierpiała podczas walk w 1945 roku. Zniszczone kamienice 2, 4 i 6 rozebrano – tworząc skwer. Rozebrano także budynki na parcelach 18,29, 30, 31 i 32. Po wojnie uzupełniano luki w pierzejach. Powstały w ten sposób budynki takie jak 18, 20/22 czy 30/32.