

Skrajna Turnia (słow. Krajná kopa, niem. Randturm, węg. Szélső-torony, 2097 m n.p.m.) – pierwszy od zachodu szczyt Tatr Wysokich pomiędzy przełęczą Liliowe a Skrajną Przełęczą, znajdujący się w głównej grani Tatr. Następnym szczytem w tym grzbiecie w kierunku na wschód jest Pośrednia Turnia, a potem Świnica. Przez szczyty te i przełęcze przebiega granica polsko-słowacka. Skrajna Turnia zbudowana jest z granitoidów. Ludwik Zejszner w 1850 r. pisał o niej: „...leży w środku pasma tatrowego i stanowi granicę petrograficzną dla granitu.”. Po stronie słowackiej zbocza Skrajnej Turni opadają do Doliny Walentkowej, po stronie polskiej do Doliny Gąsienicowej. Od strony Doliny Gąsienicowej zbocza części wierzchołkowej są strome, przecięte żlebem tworzącym u podstawy duży stożek piargowy. Na szczyt od dawna wchodzili górale. Prawdopodobnie był na nim około 1805 roku Stanisław Staszic, na pewno zaś 16 lipca 1867 roku Eugeniusz Janota z towarzyszami. Pierwsze zanotowane wejście zimą: Mychajło Bojczuk i Mariusz Zaruski w 1904 roku. Z rzadkich roślin występują na Skrajnej Turni sasanka wiosenna, mietlica alpejska i ukwap karpacki. Szlaki turystyczne
|