Sanatorium Borkowo

Szpital Uzdrowiskowy Borkowo – obiekt sanatoryjny uzdrowiska Połczyn-Zdrój, zarządzany obecnie przez spółkę Uzdrowisko Połczyn. Zlokalizowany przy ul. Sobieskiego 13, na terenie liściastego lasu wchodzącego w skład Drawskiego Parku Krajobrazowego, nad brzegiem zbiornika przeciwpowodziowego „Połczyn-Zdrój”, 2 km na południowy zachód od centrum miasta.

Szpital Uzdrowiskowy Borkowo – obiekt sanatoryjny uzdrowiska Połczyn-Zdrój, zarządzany obecnie przez spółkę Uzdrowisko Połczyn. Zlokalizowany przy ul. Sobieskiego 13, na terenie liściastego lasu wchodzącego w skład Drawskiego Parku Krajobrazowego, nad brzegiem zbiornika przeciwpowodziowego „Połczyn-Zdrój”, 2 km na południowy zachód od centrum miasta.

Historia

Historia tego miejsca wywodzi się od źródła, które w 1688 wybiło przy strumieniu wpadającym do Wogry. Pierwszy obiekt domu zdrojowego, który wybudowano w tym miejscu w 1712 z polecenia landrata (starosty) połczyńskiego Döringa Jakuba von Krockow, nosił nazwę Halbe Mond (Półksiężyc). W 1808 ówczesny dzierżawca tych ziem Philipp Wilhelm Heinrich von Borcke (1757-1824) uzyskał aprobatę pruskiej królowej Luizy na nadanie miejscu jej imienia – Luisenbad. Od jego nazwiska – von Borcke, wywodzi się też nazwa obecnego Borkowa. Zmieniali się właściciele – w 1810 zabudowania przejęło miasto. Około 1818 na wzgórzu powyżej domu zdrojowego wybudowano tzw. Gesselschaftshaus (dom towarzyski), rodzaj klubu towarzyskiego, mieszczący m.in. kasyno. W 1819 obiekty powróciły do rodziny von Borcke – zakupiła go Marie Albertine Louise Eleonore von Borcke z d. von Kleist (1768-1836), budując w 1822 nowy budynek sanatorium oraz około 1825 w pobliskim Międzyborzu dwór, znany też pod nazwą tzw. Rote Haus (Czerwonego Domu). Po śmierci właścicielki obiektem zarządzała jej siostra – Louise Alexandrine von Kosnicki (Koschnitzky) z d. von Kleist (1771-1847), następnie Friedrich Titel.

W publikacji z 1867 informowano, że kompleks obiektów składał się ówcześnie z z 10 budynków, w tym z domu towarzyskiego, łaźni, domu gościnnego, również z gospodarstwa z domem mieszkalnym, stodołą i stajnią. Całość była własnością prywatną, korzystającą z dofinansowania państwowego dla pacjentów mniej zamożnych. Sezon kąpielowy w Louisenbad zaczynał się corocznie 15 czerwca. Stwierdzono, że miejscowe bogate w żelazo źródła mineralne dają efekty w leczeniu m.in. dny moczanowej, reumatyzmu, anemii, niepłodności, histerii, zaburzeń miesiączkowania i osłabienia po długiej chorobie.

Po przejęciu obiektu w 1895 przez miasto, sanatorium wyremontowano oddając je do eksploatacji w 1908, będąc ówcześnie najbardziej nowoczesnym obiektem tego typu w Połczynie – używana nazwa: Kurhaus Luisenbad (Dom Zdrojowy Luisenbad). W okresie 1933-1936 obiekt pełnił funkcję męskiego obozu pracy przymusowej Reichsarbeitsdienst (Służby Pracy); w latach 1938-1945 jednego z ośrodków organizacji „Lebensborn” (źródło życia), nosząc nazwę Mutter-Kind-Heim Pommern (Pomorskiego Domu Matki i Dziecka) lub Heim Pommern (Domu Pomorskiego).

W 1945 w budynku swoją siedzibę miał okręgowy pełnomocnik Rządu RP na okręg III Pomorze Zachodnie ppłk. Leonard Borkowicz. W tymże roku przywrócono też obiektowi funkcję sanatorium. Obecnie posiada około 180 miejsc.

Wątek z Bismarckiem

Częstym bywalcem, zwłaszcza Gesselschaftshaus (domu towarzyskiego) w latach czterdziestych XIX wieku był Otto Bismarck, który przyjeżdźał na koniu Caleb z położonego o 63 km rodzinnego majątku w Kniephof (Konarzewie). Plotka mówiła, iż właśnie tam poznał swoją przyszłą żonę Joannę von Puttkammer, lecz to nieprawda.