Państwowa Szkoła Muzyczna

Budynek Rady Powiatowej w Mielcu – budynek znajdujący się przy ulicy Kościuszki 10. Jest wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego pod numerem A-867 z 12.11.1979. Zbudowany został w 1909 r. w stylu eklektycznym według projektu lwowskiego architekta Jana Ostoi Stobieckiego z przeznaczeniem na siedzibę Rady Powiatowej. Obecnie mieści się tu Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia imienia Mieczysława Karłowicza.

Budynek Rady Powiatowej w Mielcu – budynek znajdujący się przy ulicy Kościuszki 10. Jest wpisany do rejestru zabytków nieruchomych województwa podkarpackiego pod numerem A-867 z 12.11.1979. Zbudowany został w 1909 r. w stylu eklektycznym według projektu lwowskiego architekta Jana Ostoi Stobieckiego z przeznaczeniem na siedzibę Rady Powiatowej. Obecnie mieści się tu Państwowa Szkoła Muzyczna I i II stopnia imienia Mieczysława Karłowicza.

Historia

Uroczyste otwarcie i poświęcenie budynku nastąpiło 22.12.1909 r. Sala obrad, zwana Salą Królewską była miejscem, w którym odbywały się liczne uroczystości, bankiety, przyjmowano gości, między innymi 23.07.1929 r. prezydenta Ignacego Mościckiego. Podczas okupacji niemieckiej w budynku mieścił się Landratsamt (starostwo powiatowe). W czasach PRL, do 1975 budynek był siedzibą władz powiatowych. W latach 1967-1977 w dwóch pomieszczeniach na piętrze znajdowało się społeczne Muzeum Regionalne utworzone przez Towarzystwo Miłośników Ziemi Mieleckiej. Po likwidacji powiatów w 1975 r. budynek pozostawał prawie pusty do czasu przekazania go Państwowej Szkole Muzycznej w 1977 r. Od 2004 r. trwa remont szkoły.

Architektura

Bryła budynku

Budynek na planie prostokąta zbudowany jest z cegły i otynkowany. Elewacja frontowa jest boniowana. Dwukondygnacyjny, trójosiowy środkowy korpus posiada od frontu trójarkadowy, wgłębny portyk z dwoma kolumnami. Nad portykiem znajdują się trzy duże, prostokątne okna z grzymsem nadokiennym i płaszczyznami podokiennymi z motywem arkadowym. Korpus wieńczy trójkątny szczyt flankowany sterczynami oraz wiszący arkadowy fryz. Wielospadowy dach nad korpusem głównym posiada świetlik. Boczne, symetryczne części budynku zwieńczone są szerszymi szczytami.

Wnętrza

Układ wnętrz jest amfiladowy. Na pierwszym piętrze w centralnej części budynku znajduje się Sala Królewska, nazwana tak od znajdującego się w niej fryzu z portretami władców Polski. Fryz z 44 portretami władców oraz dwoma portretami:Tadeusza Kościuszki i księcia Józefa Poniatowskiego namalował Konstanty Niemczykiewicz, uczeń Jana Matejki. Nad każdym z portretów znajduje się herb ziemi, województwa lub miasta przedrozbiorowej Polski namalowany przez lwowskiego malarza Piotra Błońskiego. Obrazy i herby fryzu posiadają neogotyckie obramienia sztukatorskie oraz pseudogotyckie podpisy. Do odzyskania niepodległości przez Polskę w 1918 r. w sali wisiał portret cesarza Franciszka Józefa I, zastąpiony później godłem Polski. Wystrój Sali Królewskiej uzupełnia tryptyk Stanisława Dębskiego, w skład którego wchodzą obrazy „Hołd trzech stanów oddawany Matce Boskiej Częstochowskiej”, „Matka Boska Częstochowska adorowana przez lud” oraz „Alegoria powstań narodowych”, a także portrety Fryderyka Chopina i Mieczysława Karłowicza mieleckiej malarki Aleksandry Stroczyńskiej.