Pałac Lubomirskich – zabytkowy budynek znajdujący się w Krakowie na Starym Mieście przy ulicy św. Jana 15.
Pałac z XVIII w., powstał przez połączenie i przebudowanie trzech kamienic w XVII w., od drugiej połowy XIX wieku jego właścicielem była rodziny Lubomirskich. W połowie XVIII w. rezydencja była własnością ks. Józefa Czartoryskiego. Aktualny wygląd pałac otrzymał po przebudowie w latach 1873-1874, przeprowadzonej przez krakowskiego architekta Maksymiliana Nitscha dla księżnej Lubomirskiej w wyniku rozbudowy dawnego pałacu Czartoryskich, połączenia kamienic, dodania drugiego piętra oraz neobarokowej fasady. W swojej rezydencji Lubomirscy zgromadzili bogaty zbiór cennych obrazów i mebli. W 1858 r. w pałacu zorganizowano po raz pierwszy w Polsce wystawę wykopalisk archeologicznych. Książęca siedziba była jednym z centrów życia towarzyskiego dawnego Krakowa.
Do dnia dzisiejszego w pałacu zachowało się okucie XVIII-wiecznej bramy z kołatką oraz barokowy portal z herbem Lubomirskich – Szreniawą. Zachowały się również barokowe stiuki zdobiące wielką sień przejazdową. Wiele z dawnej świetności zachowały też reprezentacyjne wnętrza pierwszego piętra (piano nobile). Po zakończeniu II wojny światowej pałac stał się m.in. siedzibą Instytutu Francuskiego (od 1946 r. przez 53 lata). W okresie powojennym w budynku były prowadzone niewielkie prace remontowe. | 
