Kaplica św. Gertrudy w Koszalinie – kaplica wzniesiona w latach 1382-1383 poza murami miejskimi na planie ośmioboku, przy obecnej ulicy Modrzejewskiej. Pierwotnie służyła jako kaplica szpitalno-opiekuńcza. Następnie pełniła funkcję kaplicy cmentarnej. W roku 1534 stała się własnością kościoła ewangelickiego. W roku 1735 kaplicę zamieniono w skład amunicji, czemu towarzyszyło m.in. rozebranie wieży i zamurowanie otworów okiennych. Po 1945 roku mieściły się w niej magazyny pobliskiego teatru. Mieściła się tu także Mała Scena Bałtyckiego Teatru Dramatycznego. Funkcje sakralne zaczęła pełnić na nowo na początku XX wieku. Wtedy też przywrócono jej pierwotny wygląd. 7 maja 2000 roku awansowała do rangi parafialnego kościoła augsburskiego Chrystusa Dobrego Pasterza i została poświęcona przez biskupa Jana Szarka.
Ściany kaplicy przeprute są ostrołukowatymi oknami z maswerkami i dwoma uskokowymi portalami wejściowymi, wsparte w narożach przez osiem dwuuskokowych szkarp. W oddzielonej gzymsem kordonowym górnej części elewacji nad wejściami znajduję się blendy zdobione rozetami Pod okapem dachowym kaplicę obiega fryz ozdobny z kształtowanej w czterolistną koniczynę cegły. Sklepienie gwiaździste od zewnątrz przykrywa ośmiopołaciowy hełm ostrosłupowy zwieńczony spiczastą iglicą wpartą na oktagonalnym bębnie.
W kaplicy została ochrzczona matka byłej zwierzchniczki Ewangelicko-Luterańskiego Kościoła Krajowego Hanoweru, największej wspólnoty ewangelickiej w Niemczech - biskup Margot Käßmann.
24 sierpnia 1956 kaplica wpisana została do rejestru zabytków. | 
