Kamienica Loitzów

Kamienica Loitzów (niem. Schweitzerhof) - jeden z najbardziej znanych i najcenniejszych zabytków Szczecina z epoki późnego gotyku, jeden z niewielu budynków dawnego budownictwa mieszczańskiego w mieście.

Kamienica Loitzów (niem. Schweitzerhof) - jeden z najbardziej znanych i najcenniejszych zabytków Szczecina z epoki późnego gotyku, jeden z niewielu budynków dawnego budownictwa mieszczańskiego w mieście.

Historia

Kamienicę budowano stopniowo w latach 1539-1547 na polecenie bankierskiego rodu Loitzów (mi.n. Hans II i Anna Loitz). Po bankructwie rodziny Loitzów i ich ucieczce do Polski w 1572 kamienicę przejęli Książęta pomorscy. Po upadku Księstwa pomorskiego dom w połowie XVII w. stał się siedzibą szwedzkiego radcy Rosenhandta.

W XVIII wieku dom przejęli bracia Dubendorf. Założyli w niej cukiernię zwaną odtąd Dworem Szwajcarskim. Dokonali oni dewastacji kamienicy. Poprzez wykonanie nadbudowy zniszczono ozdobne szczyty, zaś wnętrza pokryte drewnianymi, malowanymi i rzeźbionymi stropami podzielono na małe mieszkania czynszowe. Podczas II wojny światowej w roku 1944 w wyniku nalotu wnętrze kamienicy zostało doszczętnie wypalone.

Odbudowano ją w 1955, od tego czasu mieści się tu Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych.

Architektura

Cechy charakterystyczne budynku:

• bogata dekoracja maswerkowa nawiązującą do zdobień pobliskiego Zamku Książąt Pomorskich
• charakterystyczne, skośne okna na klatce schodowej - wieży
• wbudowana w elewację wschodnią płaskorzeźba "Nawrócenie św. Pawła". Płaskorzeźba pochodzi z połowy XVI w. i wykonana została w warsztacie Hansa Schencka - nadwornego rzeźbiarza elektora brandenburskiego Joachima II. Na ścianie budynku znajduje się kopia rzeźby - oryginał przechowywany jest w szczecińskim muzeum.