Jaskinia Zimna

Jaskinia Zimna – jaskinia położona w Tatrach Zachodnich we wschodnich zboczach Doliny Kościeliskiej, nieopodal turystycznie udostępnionej Jaskini Mroźnej. Zimna posiada kilka pięter, które są połączone studniami i kominami. Charakteryzują ją liczne podziemne jeziorka i syfony. Ok. 60 m poniżej niej znajduje się Jaskinia Naciekowa.

Jaskinia Zimna – jaskinia położona w Tatrach Zachodnich we wschodnich zboczach Doliny Kościeliskiej, nieopodal turystycznie udostępnionej Jaskini Mroźnej. Zimna posiada kilka pięter, które są połączone studniami i kominami. Charakteryzują ją liczne podziemne jeziorka i syfony. Ok. 60 m poniżej niej znajduje się Jaskinia Naciekowa.

Opis

Jaskinia Zimna ma obszerny, trójkątny otwór, jednak ze względu na bliskość szlaku turystycznego korytarz wejściowy jest po kilkunastu metrach zagrodzony kratą. W dalszej części odkrywcy użyli materiałów wybuchowych do usunięcia głazów blokujących przejście i zabezpieczyli niewielki fragment obelkowaniem, skąd wywodzi się jego nazwa – Pod Zapałkami. Dalej korytarz biegnie z reguły wyraźnymi szczelinami, w niektórych miejscach tworząc stawki, aż doprowadza do podziemnego ponoru, który w okresach przyboru wody ma zbyt małą wydajność, a ten fragment jaskini staje się syfonem odcinającym drogę do dalszych jej partii. W dolnym piętrze wyróżnia się Sala Gotycka, nazwana tak ze względu na ostrołukowe sklepienie i wrażenie, jakie wywarła na jej współodkrywcy – Stefanie Zwolińskim, który opisał ją w następujący sposób: Człowiek staje urzeczony cudowną harmonią wszystkich elementów składających się na całość budowy tego zakątka jaskini (...). Wielki i Czarny Komin doprowadzają do środkowego piętra Zimnej o ponadkilometrowej długości. Łączy się ono z Jaskinią Białą, w której znajduje się drugi otwór (na wysokości 1260 m n.p.m.). W górnym piętrze (dostępnym poprzez kręty i stromy korytarz zwany Korkociągiem) na uwagę zasługuje Korytarz Galeriowy.

Historia poznania

Jaskinia była znana od dawna ze względu na położenie i obszerny otwór. Pierwszymi grotołazami, którzy w 1913 r. podjęli się próby dalszego zbadania tej wówczas 127-metrowej jaskini, byli bracia Tadeusz i Stefan Zwolińscy. Do pokonania obszernego rumowiska, które blokowało dostęp do dalszych partii Zimnej, wykorzystali w 1936 r. materiały wybuchowe (konkretnie kilogram amonitu) i pomoc dwóch robotników pracujących przy budowie kolejki na Kasprowy Wierch – Władysława Goryckiego i Karola Palucha (który pełnił funkcję „ogniomistrza”). Kolejne odkrycia przyniosły zespoły kierowane przez Stefana i Tadeusza Zwolińskich, a później złożone z zakopiańskich i krakowskich grotołazów.

Wypadki

W Jaskini Zimnej doszło do kilku groźnych wypadków.

• W 1958 roku wskutek zepsucia się aparatów do oddychania pod wodą jeden z płetwonurków spędził 45 godzin na wąskiej półce skalnej położonej za syfonem (jego kolega z zespołu z powodu podobnej awarii nie mógł mu pomóc).
• Miesiąc później ekipie wrocławskich grotołazów przypadkiem spłonął śpiwór. Kilku uczestników wyprawy, którzy wykonywali pomiary, zostało odciętych od korytarzy prowadzących do otworu wejściowego trującym dymem. W akcji ratowniczej uczestniczyły drużyny kopalniane z Bytomia i Wieliczki, a ze względu na odwilż jednocześnie przepompowywano wodę z okolic podziemnego ponoru.
• W 1966 r. w Syfonie Warszawiaków zginął R. Lebecki.