Kościół św. Rocha

Kościół pw. św. Rocha – kościół, znajdujący się w Proszowie, powstały w 1251 r. Obecny zbudowany został w 1711 r., a odnowiony w 1920 i 1981 r.

Jest zbudowany w stylu orientalnym, drewniany, konstrukcji zrębowej z przedsionkiem i wieżą konstrukcji słupowej od zachodu. Prezbiterium ma zamknięte, wieloboczne, przy nim od północy znajduje się zakrystia z lożą kolatorską na piętrze (obecnie nie używana). Szersza nawa zbliżona jest do kwadratu, z kruchtą od południa (nie używana) i przedsionkiem od zachodu równym szerokości nawy (obecnie podzielonym na trzy części). W prezbiterium znajduje się pozorne sklepienie kolebkowe z zaskrzyniami. Na sklepieniu oraz na ścianach zachowała się częściowo polichromia o motywach cęgowych z przedstawieniami aniołów w okrągłych medalionach, być może z XVIII wieku. W nawie i pozostałych lokalnościach znajdują się natomiast stropy. Otwór tęczowy jest profilowany. Drewniany chór muzyczny wsparty jest na dwóch stopkach.

Od północy usytuowane są schody i ganek z okapem, wsparty na słupie, stanowiącym dojście do loży kolatorskiej. Dachy są gontowe z okapem. Nad prezbiterium dach jest dwuspadowy, przechodzący przez lożę i zakrystię, a nad nawą i przedsionkiem wspólny trójspadowy. Więźba dachowa jest częściowo stara. Nad kruchtą południowy dach jest dwuspadowy. Ponad przedsionkiem wieża nakryta jest ośmiobocznym baniastym hełmem gontowym z latarnią. Do kościoła prowadzi troje drzwi klepkowych ze starymi okuciami i zamkami z XVIII wieku.

Kościół pw. św. Rocha – kościół, znajdujący się w Proszowie, powstały w 1251 r. Obecny zbudowany został w 1711 r., a odnowiony w 1920 i 1981 r.

Jest zbudowany w stylu orientalnym, drewniany, konstrukcji zrębowej z przedsionkiem i wieżą konstrukcji słupowej od zachodu. Prezbiterium ma zamknięte, wieloboczne, przy nim od północy znajduje się zakrystia z lożą kolatorską na piętrze (obecnie nie używana). Szersza nawa zbliżona jest do kwadratu, z kruchtą od południa (nie używana) i przedsionkiem od zachodu równym szerokości nawy (obecnie podzielonym na trzy części). W prezbiterium znajduje się pozorne sklepienie kolebkowe z zaskrzyniami. Na sklepieniu oraz na ścianach zachowała się częściowo polichromia o motywach cęgowych z przedstawieniami aniołów w okrągłych medalionach, być może z XVIII wieku. W nawie i pozostałych lokalnościach znajdują się natomiast stropy. Otwór tęczowy jest profilowany. Drewniany chór muzyczny wsparty jest na dwóch stopkach.

Od północy usytuowane są schody i ganek z okapem, wsparty na słupie, stanowiącym dojście do loży kolatorskiej. Dachy są gontowe z okapem. Nad prezbiterium dach jest dwuspadowy, przechodzący przez lożę i zakrystię, a nad nawą i przedsionkiem wspólny trójspadowy. Więźba dachowa jest częściowo stara. Nad kruchtą południowy dach jest dwuspadowy. Ponad przedsionkiem wieża nakryta jest ośmiobocznym baniastym hełmem gontowym z latarnią. Do kościoła prowadzi troje drzwi klepkowych ze starymi okuciami i zamkami z XVIII wieku.

Wyposażenie

Ołtarz główny jest barokowy, z XVIII wieku. Dwa ołtarze boczne:

• wczesnobarokowy, fundowany przez dziedziców z Sadogóry (1665), erygowany (1698) z obrazem Matki Boskiej (1665) „Stella Maris” i fundatorami.
• barokowy (1776) fundacji Joachima Chocimierskiego z Roszkowa, kanonika opolskiego i proboszcza w Krzyżownicach i Michalicach, z barokowymi obrazami św. Rodziny i św. Barbary.

Ambona barokowa z XVIII wieku, z malowanymi postaciami w korpusie. Prospekt organowy rokokowy (XVIII w.). Konfesjonał z XVIII w. Ława kolatorska z obrazami św. w zapleckach: Joachima, Zygmunta, Jana Chrzciciela i Bernarda w. XVIII. Rzeźby:

• św. Barbary
• św. Wolfganga – późnogotyckie (posiadały datę 1514)
• Chrystusa Zmartwychwstałego – późnogotycka, pocz. XVI w.

Cztery krucyfiksy – barokowe XVIII w. Lichtarz na paschał z ornamentami w stylu regencji, druga ćwierć w. XVIII. Dwa lichtarze cynowe w. XVIII. Dzwon 1532 r.

W ogrodzeniu kościoła znajduje się murowana kaplica przydrożna, klasyczna, z rzeźbą drewnianą barokowo-ludową św. Jana Nepomucyna.