Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Poznaniu – rzymskokatolicki kościół w Poznaniu, znajdujący się przy ulicy Włodzimierza Majakowskiego 324 w części miasta zwanej Kobylepole. Stanowi świątynię parafialną dla parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Poznaniu – rzymskokatolicki kościół w Poznaniu, znajdujący się przy ulicy Włodzimierza Majakowskiego 324 w części miasta zwanej Kobylepole. Stanowi świątynię parafialną dla parafii Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny.

Historia budowy

Do 1950 roku Kobylepole stanowiło wieś, a jego mieszkańcy przynależeli do parafii pw. św. Andrzeja Apostoła w Spławiu, oddalonym o ok. 5 km. Po II wojnie światowej mieszkańcy podjęli inicjatywę powołania osobnej parafii. Wówczas w budynkach stacji kolejowej Poznań-Franowo powstała tymczasowa kaplica. Na skutek interwencji władz komunistycznych kaplicę zlikwidowano. Kolejnym miejscem odprawiania nabożeństw był barak - dawna łaźnia dla więźniów z czasów wojennych, położona przy ul. Stalowej. W 1956 roku abp Antoni Baraniak rozpoczął starania o zezwolenie na erygowanie parafii i budowę właściwego kościoła. 1 stycznia 1958 roku powstała parafia pw. Wniebowzięcia NMP, a pierwszym proboszczem został ks. Stanisław Kałek. Jednakże ówczesna polityka władz w stosunku do Kościoła spowodowała, że zgodę na rozpoczęcie prac budowlanych wydano dopiero w maju 1972 roku. Było to pierwsze po zakończeniu II wojny światowej zezwolenie na budowę kościoła wydane przez miejskie władze Poznania. W tym samym roku natychmiast podjęto prace budowlane. Trwały one zaledwie 16 miesięcy. Pierwsza Msza święta w murach kościoła została odprawiona w wakacje 1974 roku. Ukończona świątynia została poświęcona podczas uroczystości dnia 29 września 1984, którym przewodniczył abp Jerzy Stroba.

Architektura

Bryła kościoła prosta w swej formie została zaprojektowana w stylu modernistycznym, odbiegającym od tradycyjnej architektury sakralnej. Autorem projektu jest Henryk Marcinkowski. W znacznej mierze jako materiał budowlany wykorzystano kamienie polne ze spalone stodoły parafialnej w Strzelcach Wielkich koło Gostynia. Wnętrze kościoła podzielono na nawę główną z prezbiterium, oddzielną kaplicę tygodniową, kaplicę dla matek z dziećmi, bibliotekę oraz przedsionek. Ponad kaplicami oraz biblioteką zaprojektowano chór. W ścianie prezbiterium umieszczono grupę rzeźb z drewna przedstawiającą wzięcie do nieba Matki Bożej.