Kościół Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego

Kościół Królowej Różańca Świętego w Poznaniu (nazywany też kościołem Dominikanów) – świątynia należąca do zakonu dominikanów znajdująca się na poznańskim Starym Mieście na narożniku ulicy Libelta i Alei Niepodległości.

Kościół Królowej Różańca Świętego w Poznaniu (nazywany też kościołem Dominikanów) – świątynia należąca do zakonu dominikanów znajdująca się na poznańskim Starym Mieście na narożniku ulicy Libelta i Alei Niepodległości.

Historia

Dominikanie pojawili się w Poznaniu w 1231 roku osiedlając się początkowo na Śródce, a następnie w 1244 roku przenosząc się na lewy brzeg gdzie zbudowali klasztor i kościół, które zajmowali do XIX wieku, gdy władze pruskie dokonały kasaty zakonu, obecnie świątynią tą opiekują się jezuici.

Dominikanie powrócili do Poznania w 1937 roku. Wówczas rozpoczęto prace nad dzisiejszym kompleksem według projektu Adolfa Szyszko-Bohusza, jednak do wybuchu II wojny światowej ukończono jedynie część klasztoru. Budowę ukończono w latach 1947–1960, korzystając z oryginalnych planów z korektami Władysława Czarneckiego. Konsekracji dokonano w 1997 roku.

Opis

Jest to eklektyczna świątynia na planie prostokąta nawiązująca wyglądem i układem do bazylik romańskich. Charakterystycznymi elementami fasady są dwie wieże na planie kwadratów, oraz wejście w formie portyku wspartego na pięciu jońskich kolumnach.

Przed murem otaczającym kompleks znajduje się głaz upamiętniający ojca Honoriusza (Stanisław Kowalczyk), który zginął w 1983 podczas stanu wojennego. Wejście do kościoła prowadzi przez atrium otoczone kolumnadą. W północnej części ścian otaczających dziedziniec znajduje się kaplica Matki Boskiej Fatimskiej, zaś w południowo-wschodnim narożniku kaplica katyńska. Na ścianach atrium znajdują się tablice upamiętniające między innymi żołnierzy Okręgu Poznańskiego Armii Krajowej, Szarych Szeregów, członków Ojczyzny oraz poznańskie korporacje akademickie. Tablice także upamiętniają pojedyncze osoby takie jak Roman Brandstaetter, Kazimiera Iłłakowiczówna czy Zygmunt Szweykowski i Brygida Kürbis.

Halowe wnętrze podzielone jest na trzy nawy przez dwa rzędy jońskich kolumn na których wspiera się kasetonowy strop. Prezbiterium na planie czworokąta z absydą, przykryte sklepieniem krzyżowo-żebrowym, oddzielone jest od korpusu przez pełny łuk tęczowy. Od zachodu nawę zamyka empora z organami.

W kruchcie, przy północnej ścianie, znajduje się figura Chrystusa Frasobliwego.

Ołtarz główny zaprojektowali Józef Kopczyński i Jan Węcławski. Za nim, na ścianie prezbiterium znajduje się krucyfiks, a na ścianach bocznych obrazy namalowane w warsztacie Tomasza Dolabelli w XVII wieku. Są to: Aniołowie karmiący św. Dominika i jego uczniów, Męczeństwo dominikanów sandomierskich, Kazanie św. Wincentego Ferreriusza oraz Cud św. Małgorzaty.

W nawie północnej, na jej wschodnim końcu, obraz pędzla Karola Sagnowskiego z 1863 roku przedstawiający przeprawę św. Jacka Odrowąża z uczniami przez Wisłę pod Wyszogrodem. Na środku tej nawy nisza obramowana kamiennym portalem, w której znajduje się ołtarz boczny z 1950 roku projektu Władysława Czarneckiego. W centrum tego ołtarza znajduje się obraz z XVIII wieku ukazujący św. Tomasza z Akwinu.

W nawie południowej, na jej wschodnim końcu, znajduje się kaplica Wieczystej Adoracji Najświętszego Sakramentu. Znajduje się w niej obraz Matki Bożej Różańcowej namalowany w XVII wieku. Zakonnicy przywieźli go tu ze zlikwidowanego klasztoru w Tarnopolu. W tej samej nawie, naprzeciwko ołtarza nawy północnej, znajduje się wejście na klatkę schodową prowadzącą do spowiednicy.

W spowiednicy poza konfesjonałami znajduje się obraz Jezu ufam Tobie. Ze spowiednicy można przejść do kaplicy akademickiej, gdzie znajduje się kopia ikony Matki Boskiej Częstochowskiej namalowana w 1981 roku.

Klasztor znajduje się na wschód od kościoła między ulicami Libelta i Kościuszki.