Rynek Nowomiejski

”

Rynek Nowomiejski w Toruniu – centralny punkt toruńskiego Nowego Miasta, rozplanowany w 1264 r. wraz lokacją miasta. Jest to kwadratowy plac o wymiarach około 95 × 95 m, przy czym pierzeje mają długość ok. 70 m, a boki są usytuowane ukośnie względem głównych stron świata. Z każdego narożnika wybiegają po dwie prostopadłe ulice, będące przedłużeniami pierzei: z narożnika wschodniego ul. Szpitalna i Św. Jakuba, z południowego ul. Browarna i Ślusarska, z zachodniego ul. Królowej Jadwigi i Prosta, a z północnego ul. Sukiennicza i Św. Katarzyny. Przy wschodnim narożniku usytuowany jest kościół św. Jakuba.

Początkowo centrum Rynku zajmowała zabudowa śródrynkowa typowa dla miast średniowiecznych, składająca się z ratusza, ław chlebowych i sukiennic. Budynki te zostały rozebrane na początku XIX w., a na ich miejscu powstał zbór pw. Trójcy Świętej (ukończony w 1824 r.).

Czytaj dalej

”

Rynek Nowomiejski w Toruniu – centralny punkt toruńskiego Nowego Miasta, rozplanowany w 1264 r. wraz lokacją miasta. Jest to kwadratowy plac o wymiarach około 95 × 95 m, przy czym pierzeje mają długość ok. 70 m, a boki są usytuowane ukośnie względem głównych stron świata. Z każdego narożnika wybiegają po dwie prostopadłe ulice, będące przedłużeniami pierzei: z narożnika wschodniego ul. Szpitalna i Św. Jakuba, z południowego ul. Browarna i Ślusarska, z zachodniego ul. Królowej Jadwigi i Prosta, a z północnego ul. Sukiennicza i Św. Katarzyny. Przy wschodnim narożniku usytuowany jest kościół św. Jakuba.

Początkowo centrum Rynku zajmowała zabudowa śródrynkowa typowa dla miast średniowiecznych, składająca się z ratusza, ław chlebowych i sukiennic. Budynki te zostały rozebrane na początku XIX w., a na ich miejscu powstał zbór pw. Trójcy Świętej (ukończony w 1824 r.).

Kamienice

Apteka Pod Złotym Lwem z ok. 1400 (nr 13), przebudowana na początku XIX w.
kamienica nr 23 z końca XVI w., z renesansową fasadą, w XIX w. należąca do ewangelickiej parafii św. Jerzego
dawna gospoda cechu murarzy z XVII w. (nr 17, obecnie Galeria i Ośrodek Plastycznej Twórczości Dziecka)
Gospoda Pod Modrym Fartuchem (nr 8), z XVII w., według tradycji założona w końcu XV w.
kamienica z bogato dekorowaną fasadą z ok. 1700 r. (nr 5), w której na początku XX w. mieszkał historyk Artur Semrau