Fort II Twierdzy Toruń – główny fort artyleryjski przy ulicy Leszczynowej. W przeszłości oznaczony numerem I, nosił imię von Bülow; od 1920 obowiązuje numer II i imię Stefana Czarnieckiego.
Został zbudowany w latach 1879-1882 jako jeden z dwóch pierwszych fortów (drugim był budowany równolegle Fort XI) w pierścieniu fortów toruńskich. Został wzniesiony od strony ówczesnej granicy prusko-rosyjskiej i miał strzec centrum Torunia, dworca Toruń-Mokre oraz mostu na Wiśle. Razem z fortem Przyczółek Mostowy, Fortem Kolejowym i fortem XI stanowił pierwszy luźny pierścień ochrony miasta. Ogień artyleryjski z fortu II miał zasięg do 7,5 kilometra.
W 1878 wzniesiono pierwsze budynki pomocnicze, od 1879 do 1882 trwały prace przy właściwych zabudowaniach fortecznych. Fort został wzniesiony według projektu standardowego małego fortu głównego na planie pięciokąta. Jego uzbrojenie stanowił zespół 26 dział, a po późniejszych modyfikacjach także dwie baterie skrzydłowe na przedłużeniu szyi fortu oraz schrony z czterema punktami obserwacyjnymi. Całość fortu otacza wał przeciwskarpy.
W latach 90. fort został przebudowany; przestał być fortem typowo artyleryjskim, pełnił także funkcje magazynowo-koszarowe.
Po powrocie Torunia do Polski fort został przejęty przez wojsko polskie, które w 1921 urządziło w nim szpital Obozu Internowanych nr 15 (byłych żołnierzy Armii Wrangla i Bułhaka-Bałachowicza, w 1922 zakwaterowano w forcie 8. oddział służby artylerii. W latach 80. i 90. XX wieku obiekt użytkowała firma Vinpol. Fort zachował się do naszych czasów w dobrym stanie, jego zabudowania oraz zewnętrzne umocnienia ziemne są czytelne. Również we wnętrzu fortu, użytkowanego dziś przez firmę Staler, zachowało się wiele elementów oryginalnego wyposażenia. | 
