Pałac w Ręszowie

Pałac w Ręszowie – wybudowany w 1787 r. w Ręszowie.

Pałac w Ręszowie – wybudowany w 1787 r. w Ręszowie.

Położenie

Pałac położony jest we wsi w Polsce, w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Ścinawa.

Historia

Pałac wzniesiony na miejscu poprzedniego, rodu von Nostitz. Inicjatorem znacznej przebudowy był Georg Sigismund von Unruh. Trójskrzydłowa dwukondygnacyjna budowla, wzniesiona na planie podkowy. Ostatni właściciel sprzed 1945 to Heinrich Oswald von Sprenger, który dokonał kolejnej modernizacji budynku w latach 30. XX wieku. Zespół pałacowy znajduje się w środkowej części wsi, po południowej stronie drogi. Najstarszą część pałacu stanowi późnorenesansowy dwór (obecnie skrzydło wschodnie), wzniesiony prawdopodobnie na przełomie XVI i XVII wieku - w końcu XVII wieku dwór w Ręszowie należał do bardziej okazałej ziemi ścinawskiej. Dwór w czasie wojny 30-letniej przez krótki czas był siedzibą króla szwedzkiego Gustawa II Adolfa. W 1715 roku dobra nabył baron von Hochberg auf Plagwitz (Platzwitz), który sprzedał w 1759 r. majątek Georgowi Sigismundowi von Unruh, tenże - baronowi von Nostitz w 1765 roku, od którego ponownie odkupił dobra w 1768 roku i w jego posiadaniu pozostały do roku 1794. Rozbudowę dworu podjął w 1787 roku Georg Sigismund von Unruh. Po jego śmierci majątek wielokrotnie zmieniał właścicieli. Budynek pałacu modernizowany był w 1912 roku oraz w latach 30. XX wieku przez Heinricha Oswalda von Sprenger, w którego posiadaniu Ręszów pozostawał od 1931 roku. Obecna budowla jest trójskrzydłowa, na rzucie podkowy, dwukondygnacjowa, skrzydło środkowe kryte dachem dwuspadowym, boczne - dachami czterospadowymi. Przed skrzydłem głównym parterowy ryzalit westybulu i dwukolumnowy portyk, przed elewacją ogrodową obszerny taras. Pałac i folwark są zespołem jednym z nielicznych obecnie użytkowanych w okolicach Ścinawy. Obiekt jest częścią zespołu pałacowego, w skład którego wchodzi jeszcze park - ogród, być może teren na wschód od dworu był wykorzystywany jako ogród już w końcu XVII wieku. Z końca XVIII wieku pochodzi obecnie zaniedbane założenie ogrodowe. Obejmowało ono zbliżony do prostokąta teren przylegający od wschodu do rezydencji. Granicę założenia wyznaczała od północy droga, od południa potok. Przed fasadą pałacu znajduje się podjazd, na dziedzińcu okrągła sadzawka. W końcu XIX wieku starą drogę folwarczną prowadzącą od południa obsadzono aleją kasztanowców; zespół folwarczny składa się z dwóch zespołów zabudowy gospodarczej. Trzeci folwark (a tyle wymienia już Zimmermann) znajduje się we wschodniej części wsi. Folwark tworzy rozległy prostokąt zabudowań. Od wschodu zespół zamknięty jest budowlą pałacową. W dwóch północnych narożnikach dziedzińca znajdują się bliźniacze monumentalne bramy wjazdowe; oficyna, spichrz, obora, stodoła.