Kościół św. Jakuba Apostoła

Kościół Świętego Jakuba w Piotrkowie Kujawskim – rzymskokatolicki kościół parafialny w Piotrkowie Kujawskim, w powiecie radziejowskim, w województwie kujawsko-pomorskim. Należy do dekanatu piotrkowskiego. Mieści się przy ulicy św. Ducha.

Kościół Świętego Jakuba w Piotrkowie Kujawskim – rzymskokatolicki kościół parafialny w Piotrkowie Kujawskim, w powiecie radziejowskim, w województwie kujawsko-pomorskim. Należy do dekanatu piotrkowskiego. Mieści się przy ulicy św. Ducha.

Historia

W połowie XVI stulecia Piotr Piotrowski, kanonik włocławski i proboszcz piotrkowski, a jednocześnie kolator świątyni, wybudował nowy, murowany kościół, konsekrowany w 1555 roku przez biskupa Jana Drohojewskiego, pod wezwaniem świętego Jakuba i świętego Witalisa, Bożego Ciała i Matki Bożej. To ostatnie wezwanie prawdopodobnie było związane z tym, że wtedy znajdowała się w świątyni gotycka rzeźba przedstawiająca Matkę Bożą trzymającą Pana Jezusa, odbierająca kult szczególny. W pierwszej połowie XVIII stulecia świątynia została nieco przebudowana. Duża wieża, która zagrażała bezpieczeństwu całej budowli została zastąpiona inną, drewnianą o lżejszej konstrukcji. Wkrótce została zasygnalizowana potrzeba gruntownego remontu świątyni, w 1791 roku określono nawet zakres przewidzianych prac. Plany te zostały zrealizowane w latach 1810-1812 przez proboszcza oraz sufragana włocławskiego i oficjała, a w przyszłości biskupa lubelskiego, Marcelego Dzięcielskiego. W czasie tych prac została wybudowana nowa, dosyć okazała wieża. Ta jednak w kilkadziesiąt lat później ponownie zagrażała bezpieczeństwu. Dlatego w 1864 roku proboszcz Jan Sobecki rozbudował kościół. Przedłużono go o dwa przęsła i została wybudowana całkowicie nowa wieża oraz zostały dobudowane z lewej i prawej strony nowe kaplice, a także zostało odnowione wnętrze i zostały wyzłocone ołtarze. Budowla była remontowana w latach 1922, 1950 i 1975. Zostały wymalowane również kraty i kaplice boczne. W latach 1982-1983 świątynia została pokryta nawą dachówką karpiówką, wieże z kolei blachą miedzianą.

Architektura i wyposażenie

Jest to świątynia późnogotycka, zbudowana z czerwonej cegły, orientowana o jednej nawie. Prezbiterium jest dwuprzęsłowe, zamknięte wielobocznie, posiada nową zakrystię i przedsionek od strony północnej. Szersza prostokątna nawa, posiada sklepienie gwiaździsto-siatkowe. Ołtarz główny w stylu barokowym pochodzi z około 1700 roku. Gotycka rzeźba – Pieta pochodzi z około 1400 roku. Srebrny krzyż i wota pochodzą z XVIII stulecia. W górnej kondygnacji głównego ołtarza znajduje się obraz Chusta św. Weroniki, ośmioboczny z XVIII stulecia. W ołtarzu bocznym mieści się rzeźba Chrystusa Ukrzyżowanego z XVII stulecia z metalowym perizonium i koroną. Krucyfiks barokowo-ludowy pochodzi z XVIII stulecia.