Kościół Zbawiciela w Wałbrzychu – świątynia należy do parafii ewangelicko-augsburskiej i mieści się na Placu Kościelnym tuż obok wałbrzyskiego rynku.
W miejscu, w którym teraz stoi okazały budynek sakralny znajdował się wcześniej mały kościół, który wybudowany został w pierwszej połowie XVIII wieku.
Decyzja o zniszczeniu świątyni i wybudowaniu na jego miejsce większej spowodowana była tym, iż liczba 1000 miejsc szybko okazała się zbyt mała. Budowę nowego kościoła rozpoczęto 8 sierpnia 1785 roku. Architektem został znany już wówczas, urodzony w Kamiennej Górze Carl Gotthard Langhans, projektant między innymi Bramy Brandenburskiej. Budowę świątyni zakończono 24 listopada 1788 roku.
Organy znajdujące się w świątyni mieściły się w świątyni wcześniej zburzonej i zostały wybudowane przy pomocy laureata Pokojowej Nagrody Nobla, Alberta Schweitzera w latach 1746 - 1748.
Podczas wojen napoleońskich przed świątynią został postawiony namiot służący przebywającym w Wałbrzychu wojskom rosyjskim za tymczasową świątynię prawosławną.
W latach 1862 - 1865 zostały wykonane prace restauracyjne, w ramach których przebudowano między innymi wieżę świątyni.
Przed świątynią od 1884 roku znajdował się pomnik upamiętniający wojnę francusko - pruską. Dopiero w latach pięćdziesiątych XX wieku w miejscu tego pomnika postawiono inny, ku czci Juliana Marchlewskiego. Po upadku komunizmu w Polsce rozebrano ten obiekt, a na jego miejscu ma powstać nowy Kościół Zbawiciela.
Budynek posiada aż trzy empory, czyli galerie wsparte na kolumnach otwartych do wnętrza świątyni. Wnętrze świątyni nie zmieniło się prawie wcale od czasów ukończenia budowli. Dzięki temu wnętrze świątyni posiada niesamowity, pachnący historią zapach. Wchodząc do świątyni bez trudu można cofnąć się 200 lat wcześniej. | 
