Białczańska Przełęcz

Białczańska Przełęcz, Niżnia Białczańska Przełęcz (słow. Bialčanské sedlo, niem. Untere Froschscharte, Froschsattel, węg. Alsó-Békás-csorba, Békás-nyereg, 2024 m n.p.m.) – przełęcz tatrzańska w Żabiej Grani, położona mniej więcej w połowie odległości pomiędzy Żabim Szczytem Niżnim a Żabim Mnichem. Białczańska Przełęcz jest najniższym punktem tego odcinka grani.

Na północ od Białczańskiej Przełęczy w kierunku Żabiego Szczytu Niżniego położone są kolejno Owcze Turniczki, Owcza Przełęcz, Marusarzowa Turnia i Marusarzowa Przełączka.

Dwa siodła Białczańskiej Przełęczy, z których głównym jest siodło północne, rozdziela Białczańska Kopka (Bielovodsky hrb), niewielki garb położony na wysokości 2045 m. Południowe siodło Białczańskiej Przełęczy (zwane także Białczańską Przełęczą Pośrednią) od Żabiego Mnicha oddziela postrzępiona grań, w której charakterystycznym punktem są Żabie Wrótka, ostro wcięta przełączka. Od Żabich Wrótek Białczańską Przełęcz oddziela kilka ostrych turniczek: Białczańskie Baszty, z których najokazalsza jest Zadnia Białczańska Baszta (Zadná bielovodská bašta, ok. 2105 m n.p.m.), nazywana także Czubą nad Żabimi Wrótkami (Kopa nad Žabími vrátkami). Dalej w grani za Żabimi Wrótkami położone są Żabie Zęby.

Przejście przez przełęcz należało do łatwych połączeń Doliny Rybiego Potoku z Doliną Żabich Stawów Białczańskich. Obecnie leży na granicy polsko-słowackiej i nie prowadzi tam żaden znakowany szlak turystyczny.

Przełęcz bywa nazywana Białczańską Przełęczą Niżnią dla odróżnienia od Białczańskiej Przełęczy Wyżniej.

Białczańska Przełęcz, Niżnia Białczańska Przełęcz (słow. Bialčanské sedlo, niem. Untere Froschscharte, Froschsattel, węg. Alsó-Békás-csorba, Békás-nyereg, 2024 m n.p.m.) – przełęcz tatrzańska w Żabiej Grani, położona mniej więcej w połowie odległości pomiędzy Żabim Szczytem Niżnim a Żabim Mnichem. Białczańska Przełęcz jest najniższym punktem tego odcinka grani.

Na północ od Białczańskiej Przełęczy w kierunku Żabiego Szczytu Niżniego położone są kolejno Owcze Turniczki, Owcza Przełęcz, Marusarzowa Turnia i Marusarzowa Przełączka.

Dwa siodła Białczańskiej Przełęczy, z których głównym jest siodło północne, rozdziela Białczańska Kopka (Bielovodsky hrb), niewielki garb położony na wysokości 2045 m. Południowe siodło Białczańskiej Przełęczy (zwane także Białczańską Przełęczą Pośrednią) od Żabiego Mnicha oddziela postrzępiona grań, w której charakterystycznym punktem są Żabie Wrótka, ostro wcięta przełączka. Od Żabich Wrótek Białczańską Przełęcz oddziela kilka ostrych turniczek: Białczańskie Baszty, z których najokazalsza jest Zadnia Białczańska Baszta (Zadná bielovodská bašta, ok. 2105 m n.p.m.), nazywana także Czubą nad Żabimi Wrótkami (Kopa nad Žabími vrátkami). Dalej w grani za Żabimi Wrótkami położone są Żabie Zęby.

Przejście przez przełęcz należało do łatwych połączeń Doliny Rybiego Potoku z Doliną Żabich Stawów Białczańskich. Obecnie leży na granicy polsko-słowackiej i nie prowadzi tam żaden znakowany szlak turystyczny.

Przełęcz bywa nazywana Białczańską Przełęczą Niżnią dla odróżnienia od Białczańskiej Przełęczy Wyżniej.

Historia zdobycia

Przełęcz była znana od dawna juhasom i koźlarzom, a później turystom.

Pierwsze odnotowane przejścia turystyczne:

• latem – Edward Walery Janczewski, 25 lipca 1909 r.,
• zimą – Jan Alfred Szczepański, 28 stycznia 1925 r.