Zamek w Żmigrodzie

Zamek w Żmigrodzie – ruiny gotyckiej wieży mieszkalnej i barokowego pałacu, znajdujące się w woj. dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Żmigród, nad rzeką Barycz. Położony w parku, w którym znajduje się pomnik przyrody - dąb szypułkowy o obwodzie pnia 631 cm (w 2010).

1. ↑

2. ↑

Zamek w Żmigrodzie – ruiny gotyckiej wieży mieszkalnej i barokowego pałacu, znajdujące się w woj. dolnośląskim, w powiecie trzebnickim, w gminie Żmigród, nad rzeką Barycz. Położony w parku, w którym znajduje się pomnik przyrody - dąb szypułkowy o obwodzie pnia 631 cm (w 2010).

Historia

Zamek w Żmigrodzie wspominano po raz pierwszy w 1296. Przypuszcza się, że była to jeszcze budowla drewniana. Następna informacja o castrum należącym do książąt oleśnickich pochodzi z 1375 r. Była to budowla na planie nieregularnym ze stojącą od północy wieżą i bramą wjazdową od południa, stojąca wśród rozlewisk rzeki Baryczy i otoczona fosą. Wśród właścicieli byli biskupi wrocławscy, książęta oleśniccy oraz rycerze.

Wraz ze śmiercią ostatniego Piasta oleśnickiego, Konrada Białego, w 1492 roku miasto wraz z zamkiem przeszło na własność króla czeskiego Władysława Jagiellończyka, który to przekazał miejscowe ziemie polskiemu feudałowi z Wielkopolski, Zygmuntowi Korcbokowi (Kurzbachowi) z Witkowa (Witkowskiemu). Wilhelm Kurzbach był w 1560 roku budowniczym drugiej, zachowanej wieży. Jest to budowla czworoboczna, czterokondygnacyjna o charakterze mieszkalno-obronnym.

Rodzina Kurzbachów władała zamkiem do 1592 r. kiedy to został sprzedany Adamowi Schaffgotschowi. Na przełomie XVI i XVII w. zamek był dwukrotnie niszczony przez pożary. Odbudowany i silnie umocniony zamek przez dwa lata skutecznie odpierał ataki wojsk szwedzkich. Zdobyty został w 1642 r. i odtąd służył przez 8 lat jako szwedzka baza wypadowa na Śląsk.

Od połowy XVII w., aż do końca II wojny światowej właścicielami była rodzina von Hattzfeld. Melchior von Hattzfeld, feldmarszałek austriacki, dokonał przebudowy zamku na okazały barokowy pałac w II poł. XVII wieku lub na początku XVIII w.. Średniowieczne budynki z wyjątkiem wieży zostały zburzone. Pałac zmodernizowano w XVIII w.. Architektem nowego, klasycystycznego skrzydła był Carl Gotthard Langhans.

W dniu 9 lipca 1813 roku pałac był miejscem spotkania cara Rosji Aleksandra I, króla pruski Fryderyka Wilhelm III, którzy wraz z posłami angielskim i austriackim opracowywali plan ostatecznego pokonania Napoleona. Ustalenia przeszły do historii jako tzw. protokół trachenberski lub protokół żmigrodzki. W XIX w. zdjęto z wieży czterospadowy dach i dobudowano górne partie ozdabiając je neogotyckim krenelażem.

Pałac został zniszczony w 1945 i nie został później odbudowany. Ocalała jedynie wieża, która została odrestaurowana na zewnątrz. W latach 70. XX wieku dokonano wyburzenia ogromnej części ruin pałacu. Gruz wywieziono, a pozostała część zachowanych ruin stanowi ułamek oryginalnej wielkości pałacu. W 2007 rozpoczęto odrestaurowywanie tejże zachowanej części ruin oraz wnętrza wieży, z wykorzystaniem środków unijnych. Od 2008 pozostałości zamku są zagospodarowane turystycznie.

Linki zewnętrzne

• Opis na zamki.pl
• Żmigród - galeria zdjęć