Kościół św. Maurycego

Kościół św. Maurycego przy ul. Traugutta 34 we Wrocławiu – pierwotnie gotycki jednonawowy kościół z piętnastowieczną kaplicą chrzcielną i przebudowaną w XVIII wieku na styl barokowy wieżą według projektu arch. J. Peintnera.

1. ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. .

Kościół św. Maurycego przy ul. Traugutta 34 we Wrocławiu – pierwotnie gotycki jednonawowy kościół z piętnastowieczną kaplicą chrzcielną i przebudowaną w XVIII wieku na styl barokowy wieżą według projektu arch. J. Peintnera.

Historia

Pierwszy, prawdopodobnie drewniany kościół św. Maurycego powstał w XII wieku przy walońskiej dzielnicy rzemieślniczej, zamieszkiwanej przez tkaczy przybyłych do podwrocławskiej wsi położonej w okolicy dzisiejszego Rakowca. Osada walońska wzmiankowana jest w roku 1234. Murowany kościół poświęcono w tym miejscu w 1268. Przez następne stulecia kościół był ośrodkiem kultu religijnego także dla zamieszkałych w pobliskich wsiach Polaków.

Kościół, a zwłaszcza jego barokowa wieża z 1723, został uszkodzony podczas oblężenia Wrocławia w 1757.

Po naprawieniu tych uszkodzeń na kolejną poważną przebudowę kościoła zdecydowano się pod koniec XIX wieku. Między rokiem 1897 a 1899 kościół znacznie powiększono – w miejscu wyburzonego wielobocznie zamkniętego prezbiterium dobudowano transept, dodano nową zakrystię, a od wschodu powstało nowe prezbiterium zbliżone w formie do dawnego.

W tym stanie kościół dotrwał do II wojny światowej, w czasie której podczas oblężenia Festung Breslau przez Armię Czerwoną doznał bardzo poważnych uszkodzeń, sięgających 60%. Spłonęły organy, wieżowy zegar i część wyposażenia kościoła (szczęśliwie ocalał cenny drewniany ołtarz główny z 1730, ołtarze boczne, ambona i chrzcielnica), stopił się jedyny pozostały po rekwizycji przez wojsko niemieckie, zabytkowy dzwon z 1618, w gruzach legła plebania.

W 1945 proboszczem parafii św. Maurycego był ksiądz Paul Peikert, który skrupulatnie zapisywał wydarzenia tego okresu; ukazały się one później drukiem pt. "Kronika dni oblężenia Wrocławia 22.I – 6.V.1945".

Odbudowę kościoła rozpoczęto od położenia na nim nowego dachu już w 1947, w 1948 naprawiono sklepienie i wnętrze, w 1956 odbudowano plebanię, w 1960 - wieżę i jej hełm. Dach wymieniono ponownie w 1967. Zainstalowano też trzy nowe zegary wieżowe. W czasie remontu kościoła zamurowano w jednej z jego ścian kości palca szkieletu, który wrocławski profesor Bogdan Zakrzewski, znawca i miłośnik Aleksandra hr. Fredry przywiózł w latach siedemdziesiątych z jego grobowca w rodzinnej krypcie kościoła w Rudkach koło Lwowa na Ukrainie.

Na skwerze pomiędzy plebanią a zachodnią bramą wejściową na cmentarz przykościelny stoi barokowa statua Matki Boskiej z Dzieciątkiem z 1727 r., a w południowo-zachodnim narożniku muru cmentarza ustawiona jest figura św. Jan Nepomucena z 1729 r.