Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – rzymskokatolicki kościół parafialny położony przy ulicy Czaplaka 1 w Opolu. Kościół należy do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Opolu w dekanacie Opole, diecezji opolskiej.

Kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa – rzymskokatolicki kościół parafialny położony przy ulicy Czaplaka 1 w Opolu. Kościół należy do parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa w Opolu w dekanacie Opole, diecezji opolskiej.

Historia kościoła

Budowę kościoła rozpoczęto w kwietniu 1930 roku. 10 sierpnia 1930 roku świątynia stała w stanie surowym, natomiast na początku października 1930 zostały na wieży kościelnej zamontowane cztery dzwony. Kościół został konsekrowany 19 października 1930 roku przez sufragana wrocławskiego księdza biskupa Walentego Wojciecha. W 1943 roku trzy dzwony zostały zdemontowane i przeznaczone na cele wojenne III Rzeszy, pozostał jedynie najmniejszy z nich, poświęcony św. Ignacemu Loyoli Jeszcze przed II wojną światową kościół został rozbudowany. Powiększono wówczas korpus świątyni o trzy przęsła. Kolejna rozbudowa, już po zakończeniu II wojny światowej, powiększyła świątynię o kruchtę. 18 marca 1979 roku zostały zamontowane trzy dzwony, wykonane w przemyskiej ludwisarni. Wraz z zachowanym, najstarszym dzwonem, na wieży kościelnej znajdują się ponownie 4 dzwony

Architektura i wnętrze kościoła

Kościół to trójnawowa budowla, postawiona na planie prostokąta, nieorientowana, z prezbiterium skierowanym w stronię południową. W dolnej części jest murowany z piaskowca, powyżej z cegły, całość jest otynkowana. Ponad kościołem góruje czworoboczna wieża, wybudowana w miejscu przejścia nawy głównej w prezbiterium. W dzwonnicy wieży zamontowane są 4 dzwony. Największy dzwon waży 970 kg, ma ton F i napis o treści "Jesus Christus Filius Dei Rex universi Pastor et Salvator noster Caritas immeusa. Opole 1979", średni waży 500 kg, ma ton A i napis: "Maria Virgo Immaeculata Dei pare Matter Ecclesiae Spes nostre. Opole 1979", najmniejszy waży 130 kg, ma ton F i napis: "Joseph Vir Justus Sporsus Mariae Custos Verbi Internati Patronus Ecclesiae". Najstarszy z dzwonów (jedyny zachowany z 1930 roku), waży 290 kg, ma ton C i napis: "Sole et in choro Ignatium inaploro". W górnej części wieży znajdują się cztery otwory okienne, prostokątne, zamknięte łukiem pełnym. Wieżę przykrywa czteropołaciowy, ceramiczny dach typu wieżowego, kryty dachówką karpiówką, zwieńczony sygnaturką oraz iglicą z chorągiewką, na której widnieje data: "1910". Otwór wejściowy do świątyni zamknięte są od góry łukiem koszowym. Drzwi są dwuskrzydłowe, płycinowe, dekorowane snycerką. Wejście do wnętrza kościoła poprzedza jednokondygnacyjna kruchta. Kolejna drzwi są dwuskrzydłowe, płycinowe, również udekorowane snycerką. Z obu stron nawy głównej znajduja sie nawy boczne. Dach nad nawą główną jest dwuspadowy, pokryty również karpiówką. w Obrębie dach znajdują się pionowe okienka, tzw. lukarny, które pokryte są trójpołaciowymi daszkami. Nad nawami bocznymi dach jest typu pulpitowego, które pokryte są blachą miedzianą. Kościół podtrzymują przypory. Prezbiterium zamknięte jest absydą. W prezbiterium występują empory (coś w rodzaju trybuny lub chóru). Okna prezbiterium są prostokątne ułożone jedno nad drugim w wąskiej, prostokątnej płycinie. Okna naw bocznych są owalne. Ołtarz główny, ołtarze boczne i ambona wykonane są w stylu barokowym.