Szczelina Chochołowska

Szczelina Chochołowska – największa jaskinia w Dolinie Chochołowskiej w Tatrach Zachodnich.

Szczelina Chochołowska – największa jaskinia w Dolinie Chochołowskiej w Tatrach Zachodnich.

Opis jaskini

Szczelina Chochołowska jest trzyotworową jaskinią o rozwinięciu poziomym, choć występuje w niej również kilka studni. Wykształciła się jako podziemny przepływ Chochołowskiego Potoku, lecz obecnie woda płynąca występuje jedynie na niewielkim jej obszarze w Szczelinie za Jeziorkiem. Korytarze jaskini prowadzą od I otworu w kierunku zachodnim, następnie (za Salką Końcową) kierują się na południowy wschód. Charakterystyczne dla Szczeliny Chochołowskiej są formy naciekowe nazwane „polami ryżowymi” i „łopatami” (nazwy oddają ich wygląd), perły jaskiniowe oraz tzw. „kamienne mleko”. W jaskini występują również dwa półtorametrowe stalagmity.

Historia odkrycia

Otwór jaskini został odkryty przez Stefana Zwolińskiego i Jerzego Zahorskiego w roku 1933, jednak ze względu na niewielkie rozmiary szczeliny prowadzącej w głąb skały wycofali się z dalszej eksploracji. W 1938 r. początkowe partie odkryli Gross i Kopkowicz (uczniowie zakopiańskiego gimnazjum). W 1951 r. Kazimierz Kowalski dokonał odkrycia drugiego, górnego otworu, a następnie razem z Władysławem Danowskim i Maciejem Kuczyńskim odkryli dalsze, obszerne partie jaskini, aż do Komory Końcowej. Tego samego roku siedmioosobowa grupa grotołazów poznała kilkaset metrów bocznych korytarzy.

W dniach od 1 do 4 lutego 1956 r. jaskinię penetrowała wyłącznie kobieca wyprawa pod kierownictwem Zofii Łukaszczyk, zorganizowana przez członkinie Krakowskiej Sekcji Taternictwa Jaskiniowego. Podczas tej wyprawy zostało odkryte nowe przejście z dolnego piętra jaskini w pobliże otworu wejściowego. Prawdopodobnie była to pierwsza wyłącznie kobieca eksploracyjna wyprawa jaskiniowa w dziejach światowej speleologii.

W 1966 r. warszawscy grotołazi przekopali syfon końcowy, eksplorując ponad 800 m dalszych partii jaskini i odkrywając jej trzeci otwór.