Jaskinia Naciekowa

Jaskinia Naciekowa – jaskinia we wschodnich zboczach Doliny Kościeliskiej w Tatrach Zachodnich. Położona jest w dolomitowo-wapiennym masywie Organów, ok. 60 m powyżej Jaskini Zimnej. Jest to jaskinia rozwinięta horyzontalnie, o trzech oknach (1188, 1199, 1180 m n.p.m.) i deniwelacji 95 m. Słynie z licznych nacieków, które wśród tatrzańskich jaskiń należą do najlepiej rozwiniętych. Od nacieków tych pochodzi nazwa jaskini.

Korytarze jaskini tworzą zamkniętą pętlę. Cały główny ciąg można przejść bez liny, brak w nim bowiem większych studni i kominów. Takie występują jedynie w krótkich bocznych odnogach jaskini. Jaskinia jest sucha, oprócz kałuży woda występuje w niej tylko w syfonie Niezapominajka.

Jaskinia Naciekowa – jaskinia we wschodnich zboczach Doliny Kościeliskiej w Tatrach Zachodnich. Położona jest w dolomitowo-wapiennym masywie Organów, ok. 60 m powyżej Jaskini Zimnej. Jest to jaskinia rozwinięta horyzontalnie, o trzech oknach (1188, 1199, 1180 m n.p.m.) i deniwelacji 95 m. Słynie z licznych nacieków, które wśród tatrzańskich jaskiń należą do najlepiej rozwiniętych. Od nacieków tych pochodzi nazwa jaskini.

Korytarze jaskini tworzą zamkniętą pętlę. Cały główny ciąg można przejść bez liny, brak w nim bowiem większych studni i kominów. Takie występują jedynie w krótkich bocznych odnogach jaskini. Jaskinia jest sucha, oprócz kałuży woda występuje w niej tylko w syfonie Niezapominajka.

Dzieje eksploracji

Otwór wejściowy obecnej jaskini, w postaci niewielkiego schroniska skalnego, w 1934 r. odkryli Stefan Zwoliński i Jerzy Zahorski. Pierwsze 400 m korytarzy odkryli (po przekopaniu ciasnego zacisku, pokrytego grubą warstwą mleka wapiennego) i zbadali w dniu 13 września 1959 r. J. Bieniaszewski, Jan Rudnicki i Hanna Sobol. Odkryte obszerne korytarze przechodziły w duże komory zawaliskowe. Szczególnie interesujący okazał się tzw. Korytarz Grzybkowy, którego ściany i dno były pokryte niewielkimi naciekami w kształcie grzybów, a końcowe partie – grubymi polewami mleka wapiennego, przyjmującymi formy zasłon i draperii. Później jaskinia była jeszcze wielokrotnie badana. W 1977 r. P. Jędrzejczak i A. Renes odkryli dalsze kilkaset metrów korytarzy, w 1979 r. zbadano ostatnie korytarze, aż do najwyższego, południowego wylotu jaskini.