Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej

Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej w Przemyślu – muzeum okręgowe w Przemyślu, założone w 1909 z inicjatywy miejscowych działaczy społecznych jako Muzeum Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu. Uroczyste otwarcie pierwszej ekspozycji miało miejsce 10 kwietnia 1910 r. Zalążkiem zbiorów była kolekcja prywatna Kazimierza i Tadeusza Osińskich oraz liczne dary społeczeństwa.

W 1921 roku, po przystąpieniu do Związku Muzeów Historyczno-Artystycznych w Poznaniu, przyjęło nazwę Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej, reaktywowaną w 1984 r.

W okresie międzywojennym placówka borykała się z problemami finansowymi i lokalowymi, kilkakrotnie zmieniając siedzibę. W 1945 Muzeum przejęło zbiory Ukraińskiego Muzeum 'Strywihor", zarekwirowane przez władze polskie. Po II wojnie światowej, w 1946 placówka otrzymała również okazały budynek po biskupstwie greckokatolickim przy pl. Czackiego 3.

W roku 2008 zakończono budowę nowego budynku dla Narodowego Muzeum Ziemi Przemyskiej w miejscu, gdzie kilkadziesiąt lat temu znajdowały się zabudowania żydowskie. Nowy gmach Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej zaprojektowany przez firmę KKM Kozień Architekci był jednym z polskich kandydatów do Nagrody im. Miesa van der Rohe 2009, prestiżowego wyróżnienia przyznawanego co dwa lata przez Fundację Miesa van der Rohe i Komisję Europejską najlepszym europejskim realizacjom.

W magazynach muzeum znajdują się między innymi obszerne zbiory dotyczące pracy naukowej profesora Rudolfa Weigla: elementy wyposażenia laboratorium instytutu, książki i czasopisma naukowe z publikacjami prac naukowych i referatów, fotografie i gazety z artykułami na temat prof. Weigla ofiarowane w dużej mierze przez prof. Stefana Kryńskiego.

Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej w Przemyślu – muzeum okręgowe w Przemyślu, założone w 1909 z inicjatywy miejscowych działaczy społecznych jako Muzeum Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu. Uroczyste otwarcie pierwszej ekspozycji miało miejsce 10 kwietnia 1910 r. Zalążkiem zbiorów była kolekcja prywatna Kazimierza i Tadeusza Osińskich oraz liczne dary społeczeństwa.

W 1921 roku, po przystąpieniu do Związku Muzeów Historyczno-Artystycznych w Poznaniu, przyjęło nazwę Muzeum Narodowe Ziemi Przemyskiej, reaktywowaną w 1984 r.

W okresie międzywojennym placówka borykała się z problemami finansowymi i lokalowymi, kilkakrotnie zmieniając siedzibę. W 1945 Muzeum przejęło zbiory Ukraińskiego Muzeum 'Strywihor", zarekwirowane przez władze polskie. Po II wojnie światowej, w 1946 placówka otrzymała również okazały budynek po biskupstwie greckokatolickim przy pl. Czackiego 3.

W roku 2008 zakończono budowę nowego budynku dla Narodowego Muzeum Ziemi Przemyskiej w miejscu, gdzie kilkadziesiąt lat temu znajdowały się zabudowania żydowskie. Nowy gmach Muzeum Narodowego Ziemi Przemyskiej zaprojektowany przez firmę KKM Kozień Architekci był jednym z polskich kandydatów do Nagrody im. Miesa van der Rohe 2009, prestiżowego wyróżnienia przyznawanego co dwa lata przez Fundację Miesa van der Rohe i Komisję Europejską najlepszym europejskim realizacjom.

W magazynach muzeum znajdują się między innymi obszerne zbiory dotyczące pracy naukowej profesora Rudolfa Weigla: elementy wyposażenia laboratorium instytutu, książki i czasopisma naukowe z publikacjami prac naukowych i referatów, fotografie i gazety z artykułami na temat prof. Weigla ofiarowane w dużej mierze przez prof. Stefana Kryńskiego.

Oddziały

Muzeum Dzwonów i Fajek

Istnieje od 2001 roku. Mieści się w późnobarokowej Wieży Zegarowej w Starym Mieście. Wieża ta wzniesiona została jako dzwonnica unickiej katedry, po kasatach józefińskich stała się własnością miasta, a w 1983 otrzymało ją Muzeum Narodowe. Remonty mające przygotować budynek do funkcji wystawienniczych zakończyły się w 2002 roku. Urządzono tu ekspozycję fajkarstwa (pierwsze i siódme piętro) oraz ludwisarstwa (od drugiego do piątego piętra), z których to Przemyśl zasłynął na przestrzeni dziejów. Ponadto Wieża posiada dwa tarasy widokowe.

Muzeum Historii Miasta Przemyśla

Otwarte w 2005 roku. Siedzibą Muzeum jest XVI-wieczna kamienica Brzykowska (od nazwiska Brzyków, dawnych właścicieli).