Kamienica Pod Kanarkiem

Kamienica Pod Kanarkiem (Czeczotczyńska, Bifińska, Węgrzynowiczowska) – zabytkowy budynek znajdujący się przy Rynku Głównym 24.

Najstarsze partie jego pochodzą z końca XIII lub pierwszej ćwierci XIV w. Typowy układ budynku ustalił się w czasie jego rozbudowy w drugiej połowie XIV w. W XV w. wzniesono oficynę tylną o nietypowym dwutraktowym układzie, a piętra obu budynków połączono gankiem na kamiennych wspornikach (jeden z nich został zachowany). Prawdopodobnie na początku XVII w. dokonano przebudowy późnorenesansowej i nadbudowano drugie piętro. Zabudowa ma charakter dziewiętnastowiecznej kamienicy czynszowej z nielicznymi elementami wcześniejszej dekoracji.

Kamienica Pod Kanarkiem (Czeczotczyńska, Bifińska, Węgrzynowiczowska) – zabytkowy budynek znajdujący się przy Rynku Głównym 24.

Najstarsze partie jego pochodzą z końca XIII lub pierwszej ćwierci XIV w. Typowy układ budynku ustalił się w czasie jego rozbudowy w drugiej połowie XIV w. W XV w. wzniesono oficynę tylną o nietypowym dwutraktowym układzie, a piętra obu budynków połączono gankiem na kamiennych wspornikach (jeden z nich został zachowany). Prawdopodobnie na początku XVII w. dokonano przebudowy późnorenesansowej i nadbudowano drugie piętro. Zabudowa ma charakter dziewiętnastowiecznej kamienicy czynszowej z nielicznymi elementami wcześniejszej dekoracji.

Historia

• W czasie nowożytnym kamienica stanowiła własność m. in. patrycjuszowskiej rodziny Czeczotków i aptekarza F. K. Fillanta.
• Na początku XVII w. mieszkał tu księgarz F. Reinekier.
• Przed 1787 r. zbudowano trzybiegową klatkę schodową typu pałacowego.
• W latach 1796-1809 znajdowała się tutaj apteka polowa austriacka, a do 1813 r., apteka skarbowa polska.
• W 1819 r. zniszczono zabudowę, kamienica została przejęta przez rząd Księstwa Warszawskiego i sprzedana M. Sokalskiemu, wyremontowana.
• W czasie odbudowy po pożarze w 1850 r. wzniesiono trzecie piętro budynku frontowego i dwupiętrowe sklepione ganki o otwartych arkadowych galeriach po wschodniej stronie podwórka.
• W latach 1846-1873 znajdowałą się w posiadaniu K. Zubowskiego.
• W 1877 r., nastąpiła jej przebudowa kosztem kupca kolonialnego J. Grossego, połączona z odsłonięciem i restauracją zabytkowych stropów (zachowała się fasada i wnętrza).
• Na przełomie XIX i XX w. w oficynie działała firma blacharska W. Kosydarskiego.