Sanktuarium Matki Bożej Rokitniańskiej

Sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej – sanktuarium maryjne Ziem Zachodnich w miejscowości Rokitno w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Przytoczna w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Sanktuarium Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej – sanktuarium maryjne Ziem Zachodnich w miejscowości Rokitno w województwie lubuskim, w powiecie międzyrzeckim, w gminie Przytoczna w diecezji zielonogórsko-gorzowskiej.

Historia

Pierwszy drewniany kościółek powstał w 1333 r., założony przez biskupa poznańskiego Jana Doliwę. W roku 1661 stał się własnością cystersów z Bledzewa. Słynący z cudów obraz Matki Boskiej przeniesiono z opactwa bledzewskiego w 1669 r. Pierwszą budowę nowego kościoła rozpoczęto z początkiem XVIII w., nie została jednak dokończona. W 1746 r. budowlę rozebrano i zaczęto wznosić obecną świątynię. Ukończono ją w 1756 r. Powstała budowla na planie prostokąta, trójnawowa, z prezbiterium od północy. Po stronie zachodniej do prezbiterium dobudowano zakrystię, po wschodniej kaplicę. Wejście flankują dwie kwadratowe wieże nakryte hełmami. We wnętrzu sklepienia żaglowe ozdobione polichromią z XVIII w. W ołtarzu głównym umieszczono cudowny obraz Matki Bożej Cierpliwie Słuchającej ukoronowany koronami papieskimi w 1989 r. Reszta wyposażenia w stylu baroku i rokoko. Obecnie kościół jest najważniejszym sanktuarium maryjnym diecezji zielonogórsko-gorzowskiej. Kościół Matki Bożej Rokitniańskiej od 2002 roku nosi tytuł bazyliki mniejszej.

Rokitno dwukrotnie znalazło się w obrębie niemieckiej Brandenburgii (w XIV w. i w latach 1792-1945).

Cudowny obraz NMP Rokitniańskiej

Obraz namalowany został na początku XVI w. przez mistrzów szkoły niderlandzkiej, na drewnie lipowym. Prawdopodobnie jest to fragment większego dzieła. Charakterystycznym elementem jest odsłonięte ucho – stąd nazwa obrazu (Matka Boża Cierpliwie Słuchająca). Początkowo znajdował się na Kujawach w rękach rodziny Stawickich, potem Wacława Leszczyńskiego, kanclerza koronnego Królestwa Polskiego. Poprzez kolejne darowizny trafił w posiadanie opatów klasztoru cystersów z Bledzewa. Tam stał się słynny z powodu licznych cudów. 4 marca 1670 biskup poznański Stefan Wierzbowski na mocy badań specjalnej komisji uznał obraz za cudowny.

Jakiś czas przebywał w kaplicy na zamku Królewskim w Warszawie. Następnie z królem Michałem Korybutem Wiśniowieckim odbył peregrynację wojenną pod Lublin, gdzie strony walczące zawarły pokój. Z wdzięczności król obdarzył obraz koroną królewską oraz orłem białym z napisem "Daj, Panie, pokój dniom naszym". Dzięki temu obraz stał się symbolem polskości w czasie zaborów. Do Rokitna przeniósł go opat Jan Opaliński 24 listopada 1671.

15 sierpnia 1946 w uroczystej procesji przeniesiono Obraz do Gorzowa Wlkp, gdzie nastąpiło oddanie Administracji Gorzowskiej Niepokalanemu Sercu Maryi. Uroczystościom przewodniczył administrator apostolski ks. Edmund Nowicki.

Na prośbę biskupa Wilhelma Pluty Paweł VI ogłosił Matkę Boską Rokitniańską Główną Patronką ówczesnej diecezji gorzowskiej, wyznaczając dzień 15 sierpnia jako Jej uroczystość liturgiczną.

18 czerwca 1989 prymas Polski kard. Józef Glemp w obecności 120 tysięcy pielgrzymów ukoronował wizerunek Matki Bożej Rokitniańskiej koronami papieskimi. Wcześniej, 22 kwietnia złotą koronę poświęcił Jan Paweł II. Dziś jej opiece powierza się diecezja zielonogórsko-gorzowska. 2 czerwca 1997 wizerunek Matki Bożej Rokitniańskiej towarzyszył spotkaniu Jana Pawła II w czasie liturgii słowa w Gorzowie Wlkp. podczas jego VI podróży apostolskiej do Polski