Baszta Senatorska (zwana także Lubranką) – najwyższa z trzech w pełni zachowanych baszt na wzgórzu wawelskim. Wraz z basztą Sandomierską tworzy unikatowy zespół tzw. baszt ogniowych.
Baszta Kobieca, zw. także Panieńską – baszta Wzgórza Wawelskiego, z XIV w. Część górną zrekonstruowano w 1958 r. Obok niej znajduje się baszta Szlachecka. Przyległa brama utworzona została w XVIII w. dla karet.
Baszta Szlachecka – baszta Wzgórza Wawelskiego, z XIV w. Część górną zrekonstruowano w 1958 r. Nazwa pochodzi od dawnej funkcji budowli-więzienia dla szlachty. Obok niej znajduje się baszta Tęczyńska (od wschodu) i baszta Kobieca (od zachodu).
Baszta Tęczyńska – baszta na Wawelu, pochodziła z XIV w.. Została zburzona przez Austriaków, była już mocno zniszczona, w 1851 r. w związku z budową murów obronnych wokół wawelskiego wzgórza. Wzgórze zostało jednym z elementów Twierdzy Kraków.
Baszta Rzeźników (w XVII w. znana jako Baszta Prochowa III, a od XVIII w. znana jako Baszta Kupiecka) – nieistniejąca już jedna z 47 baszt położonych w ciągu murów miejskich.
Baszta Barchanników – nieistniejąca już baszta w Krakowie, która położona była w ciągu murów miejskich między basztami Przekupników i Czapników, pomiędzy ulicami św. Tomasza i św. Marka na skraju dzisiejszych Plant.
